Ψαλτήριο


ΔΑΥΙΔ
ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΩΣ

ΚΑΘΙΣΜΑ ΠΡΩΤΟΝ

Ψαλμός Α’. 1

Μακάριος ανήρ, ός ούκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ούκ έστη και επί καθέδρα λοιμών ούκ εκάθισεν. Αλλ’ ή εν τω νόμω Κυρίου το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός. Και έσται ως το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων, ό τον καρπόν αυτού δώσει εν καιρώ αυτού, και το φύλλον αυτού ούκ απορρυήσεται και πάντα, όσα αν ποιή, κατευοδωθήσεται. Ούχ ούτως οι ασεβείς, ούχ ούτως· αλλ’ ή ωσεί χνούς, όν εκρίπτει ο άνεμος από προσώπου της γης. Δια τούτο ούκ αναστήσονται ασεβείς εν κρίσει, ουδέ αμαρτωλοί εν βουλή δικαίων. ’Οτι γινώσκει Κύριος οδόν δικαίων, και οδός ασεβών απολείται.

Ψαλμός Β’.2


Ινατί εφρύαξαν έθνη και λαοί εμελέτησαν κενά; Παρέστησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν επι το αυτό κατά του Κυρίου και κατά του χριστού αυτού. Διαρρήξωμεν τους δεσμούς αυτών και απορρίψωμεν αφ’ ημών τον ζυγόν αυτών. Ο κατοικών εν ουρανοίς εκγελάσεται αυτούς, και ο Κύριος εκμυκτηριεί αυτούς. Τότε λαλήσει προς αυτούς εν οργή αυτού και εν τω θυμώ αυτού ταράξει αυτούς. Εγώ δε κατεστάθην βασιλεύς υπ’ αυτού επί Σιών όρος το άγιον αυτού, διαγγέλλων το πρόσταγμα Κυρίου. Κύριος είπε προς με· υιός μου εί συ. Εγώ σήμερον γεγέννηκα σε. Αίτησαι παρ’ εμού, και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου, και την κατάσχεσιν σου τα πέρατα της γης. Ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά, ως σκεύη κεραμέως συντρίψεις αυτούς. Και νυν, βασιλείς, σύνετε· παιδεύθητε, πάντες οι κρίνοντες την γην. Δουλεύσατε τω Κυρίω εν φόβω, και αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω. Δράξασθε παιδείας, μήποτε οργισθή Κύριος και απολείσθε εξ οδού δικαίας, όταν εκκαυθή εν τάχει ο θυμός αυτού, μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτώ.

Ψαλμός Γ’. 3


Κύριε, τί επληθύνθησαν οι θλίβοντες με; πολλοί επανίστανται επ’ εμέ. Πολλοί λέγουσι τη ψυχή μου· ούκ έστι σωτηρία αυτώ εν τω Θεώ αυτού. Συ δε, Κύριε, αντιλήπτωρ μου εί, δόξα μου, και υψών την κεφαλήν μου. Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξα, και επήκουσε μου εξ όρους αγίου αυτού. Εγώ εκοιμήθην και ύπνωσα· εξηγέρθην, ότι Κύριος αντιλήψεται μου. Ού φοβηθήσομαι από μυριάδων λαού των κύκλω συνεπιτιθεμένων μοι. Ανάστα, Κύριε, σώσον με ο Θεός μου· ότι συ επάταξας πάντας τους εχθραίνοντας μοι ματαίως, οδόντας αμαρτωλών συνέτριψας. Του Κυρίου η σωτηρία, και επί τον λαόν σου η ευλογία σου.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός Δ’. 4


Εν τω επικαλείσθαι με εισήκουσας μου, ο Θεός της δικαιοσύνης μου, εν θλίψει επλάτυνας με· οικτείρησον με και εισάκουσον της προσευχής μου. Υιοί ανθρώπων, έως πότε βαρυκάρδιοι; ινατί αγαπάτε ματαιότητα και ζητείτε ψεύδος; Και γνώτε ότι εθαυμάστωσε Κύριος τον όσιον αυτού. Κύριος εισακούσεται μου εν τω κεκγραγέναι με προς αυτόν. Οργίζεσθε, και μη αμαρτάνετε· ά λέγετε εν ταις καρδίαις υμών, επί ταις κοίταις υμών κατανύγητε. Θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης και ελπίσατε επί Κύριον· πολλοί λέγουσι· τίς δείξει ημίν τα αγαθά; Εσημειώθη εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, Κύριε. ’Εδωκας ευφροσύνη εις την καρδίαν μου, από καρπού σίτου, οίνου και ελαίου αυτών επληθύνθησαν. Εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι και υπνώσω· ότι σύ, Κύριε, κατά μόνας επ’ ελπίδι κατώκισας με.

Ψαλμός Ε’. 5

Τα ρήματα μου ενώτισαι, Κύριε, σύνες της κραυγής μου. Πρόσχες τη φωνή της δεήσεως μου, ο βασιλεύς μου και ο Θεός μου· ότι προς σε προσεύξομαι, Κύριε. Το πρωί εισακούση της φωνής μου· το πρωί παραστήσομαι σοι και επόψει με· ότι ουχί Θεός θέλων ανομίαν συ εί. Ού παροικήσει σοι πονηρευόμενος, ουδέ διαμενούσι παράνομοι κατέναντι των οφθαλμών σου. Εμίσησας πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν· απολείς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος. ’Ανδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται Κύριος. Εγώ δε εν τω πλήθει του ελέους σου εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς ναόν άγιον σου εν φόβω σου. Κύριε, οδήγησον με εν τη δικαιοσύνη σου ένεκα των εχθρών μου, κατεύθυνον ενώπιον σου την οδόν μου. ’Οτι ούκ έστιν εν τω στόματι αυτών αλήθεια· η καρδία αυτών ματαία. Τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, ταις γλώσσαις αυτών εδολιούσαν· κρίνον αυτούς, ο Θεός. Αποπεσάτωσαν από των διαβουλιών αυτών· κατά το πλήθος των ασεβειών αυτών έξωσον αυτούς, ότι παρεπίκραναν σε, Κύριε. Και ευφρανθείησαν πάντες οι ελπίζοντες επί σε· εις αιώνα αγαλλιάσονται, και κατασκηνώσεις εν αυτοίς, και καυχήσονται εν σοι πάντες οι αγαπώντες το όνομα σου. ’Οτι συ ευλογήσεις δίκαιον· Κύριε ως όπλω ευδοκίας εστεφάνωσας ημάς.

Ψαλμός ΣΤ’. 6


Κύριε, μη τω θυμώ σου ελέγξης με, μηδέ τη οργή σου παιδεύσης με. Ελέησον με, Κύριε, ότι ασθενής ειμί· ίασαι με, Κύριε, ότι εταράχθη τα οστά μου, και η ψυχή μου εταράχθη σφόδρα· και συ, Κύριε, έως πότε; Επίστρεψον, Κύριε, ρύσαι την ψυχήν μου· σώσον με· ένεκεν του ελέους σου. ’Οτι ούκ έστιν εν τω θανάτω ο μνημονεύων σου· εν δε τω ’Αδη τίς εξομολογήσεται σοι; Εκοπίασα εν τω στεναγμώ μου, λούσω καθ’ εκάστην νύκτα την κλίνην μου, εν δάκρυσι μου την στρωμνήν μου βρέξω. Εταράχθη από θυμού ο οφθαλμός μου, επαλαιώθην εν πάσι τοις εχθροίς μου. Απόστητε απ’ εμού πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίαν, ότι εισήκουσε Κύριος της φωνής του κλαυθμού μου. ’Ηκουσε Κύριος της δεήσεως μου, Κύριος την προσευχήν μου προσεδέξατο. Αισχυνθείησαν και ταραχθείησαν σφόδρα πάντες οι εχθροί μου, αποστραφείησαν και καταισχυνθείησαν σφόδρα δια τάχους.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός Ζ’. 7


Κύριε ο Θεός μου, επί σοι ήλπισα· σώσον με εκ πάντων των διωκόντων με, και ρύσαι με. Μήποτε αρπάση ως λέων την ψυχήν μου, μη όντος λυτρουμένου, μηδέ σώζοντος. Κύριε ο Θεός μου, ει εποίησα τούτο, εί έστιν αδικία εν χερσί μου. Εί ανταπέδωκα τοις ανταποδιδούσι μοι κακά, αποπέσοιμι άρα από των εχθρών μου κενός. Καταδιώξαι άρα ο εχθρός την ψυχήν μου και καταλάβοι και καταπατήσαι εις γην την ζωήν μου και την δόξαν μου εις χουν κατασκηνώσαι. Ανάστηθι, Κύριε, εν οργή σου, υψώθητι εν τοις πέρασι των εχθρών σου. Και εξεγέρθητι, Κύριε ο Θεός μου, εν προστάγματι, ω ενετείλω, και συναγωγή λαών κυκλώσει σε· και υπέρ ταύτης εις ύψος επίστρεψον. Κύριος κρινεί λαούς. Κρίνον με, Κύριε, κατά την δικαιοσύνην μου και κατά την ακακίαν μου επ’ εμοί. Συντελεσθήτω δη πονηρία αμαρτωλών και κατευθυνείς δίκαιον, ετάζων καρδίας και νεφρούς ο Θεός. Δικαία η βοήθεια μου παρά του Θεού, του σώζοντος τους ευθείς τη καρδία. Ο Θεός κριτής δίκαιος και ισχυρός και μακρόθυμος και μη οργήν επάγων καθ’ εκάστην ημέραν. Εάν μη επιστραφήτε, την ρομφαίαν αυτού στιλβώσει, το τόξον αυτού ενέτεινε, και ητοίμασεν αυτό. Και εν αυτώ ητοίμασε σκεύη θανάτου, τα βέλη αυτού τοις καιομένοις εξειργάσατο. Ιδού ωδίνησεν αδικίαν, συνέλαβε πόνον, και έτεκεν ανομίαν. Λάκκον ώρυξε, και ανέσκαψεν αυτόν, και εμπεσείται εις βόθρον, όν ειργάσατο. Επιστρέψει ο πόνος αυτού εις κεφαλήν αυτού και επί κορυφήν αυτού η αδικία αυτού καταβήσεται. Εξομολογήσομαι τω Κυρίω κατά την δικαιοσύνην αυτού και ψαλώ το ονόματι Κυρίου του Υψίστου.

Ψαλμός Η’. 8


Κύριε, ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν το όνομα σου εν πάση τη γη! ’Οτι επήρθη η μεγαλοπρέπεια σου υπεράνω των ουρανών. Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον, ένεκα των εχθρών σου, του καταλύσαι εχθρόν και εκδικητήν. ’Οτι όψομαι τους ουρανούς έργα των δακτύλων σου, σελήνην και αστέρας, ά συ εθεμελίωσας. Τί έστιν άνθρωπος, ότι μιμνήσκη αυτού; ή υιός ανθρώπου, ότι επισκέπτη αυτόν; Ηλάττωσας αυτόν βραχύ τι παρ’ αγγέλους· δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν, και κατέστησας αυτόν επί τα έργα των χειρών σου. Πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού, πρόβατα, και βόας απάσας, έτι δε και τα κτήνη του πεδίου. Τα πετεινά του ουρανού, και τους ιχθύας της θαλάσσης, τα διαπορευόμενα τρίβους θαλασσών. Κύριε, ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν το όνομα σου εν πάση τη γη!

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.




ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ


Ψαλμός Θ’. 9

Εξομολογήσομαι σοι, Κύριε, εν όλη καρδία μου, διηγήσομαι πάντα τα θαυμάσια σου. Ευφρανθήσομαι και αγαλλιάσομαι εν σοι, ψαλώ το ονόματι σου, ’Υψιστε. Εν τω αποστραφήναι τον εχθρόν μου εις τα οπίσω, ασθενήσουσι και απολούνται από προσώπου σου.’Οτι εποίησας την κρίσιν μου και την δίκην μου· εκάθισας επί θρόνου ο κρίνων δικαιοσύνην. Επετίμησας έθνεσι, και απώλετο ο ασεβής· το όνομα αυτού εξήλειψας εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος. Του εχθρού εξέλιπον αι ρομφαίαι εις τέλος, και πόλεις καθείλες. Απώλετο το μνημόσυνον αυτού μετ’ ήχου, και ο Κύριος εις τον αιώνα μένει. Ητοίμασεν εν κρίσει τον θρόνον αυτού, και αυτός κρινεί την οικουμένην εν δικαιοσύνη, κρινεί λαούς εν ευθύτητι. Και εγένετο Κύριος καταφυγή τω πένητι, βοηθός εν ευκαιρίαις, εν θλίψεσι. Και ελπισάτωσαν επί σοι οι γινώσκοντες το όνομα σου, ότι ούκ εγκατέλιπες τους εκζητούντας σε, Κύριε. Ψάλατε τω Κυρίω, τω κατοικούντι εν Σιών, αναγγείλατε εν τοις έθνεσι τα επιτηδεύματα αυτού. ’Οτι ο εκζητών τα αίματα αυτών εμνήσθη, ούκ επελάθετο της κραυγής των πενήτων. Ελέησον με, Κύριε, ίδε την ταπείνωσιν μου εκ των εχθρών μου, ο υψών με εκ των πυλών του θανάτου. ’Οπως αν εξαγγείλω πάσας τας αινέσεις σου εν ταις πύλαις της θυγατρός Σιών· αγαλλιασόμεθα επί τω σωτηρίω σου. Ενεπάγησαν έθνη εν διαφθορά, ή εποίησαν· εν παγίδι ταύτη, ή έκρυψαν, συνελήφθη ο πούς αυτών. Γινώσκεται Κύριος κρίματα ποιών· εν τοις έργοις των χειρών αυτού συνελήφθη ο αμαρτωλός. Αποστραφήτωσαν οι αμαρτωλοί εις τον ’Αδην, πάντα τα έθνη τα επιλανθανόμενα του Θεού. ’Οτι ούκ εις τέλος επιλησθήσεται ο πτωχός, η υπομονή των πενήτων ούκ απολείται εις τέλος. Ανάστηθι, Κύριε, μη κραταιούσθω άνθρωπος, κριθήτωσαν έθνη ενώπιον σου. Κατάστησον, Κύριε, νομοθέτην επ’ αυτούς· γνώτωσαν έθνη ότι άνθρωποι είσιν. Ινατί, Κύριε, αφέστηκας μακρόθεν; υπεροράς εν ευκαιρίαις, εν θλίψεσιν; Εν τω υπερηφανεύεσθαι τον ασεβή, εμπυρίζεται ο πτωχός· συλλαμβάνονται εν διαβουλίοις, οις διαλογίζονται. ’Οτι επαινείται ο αμαρτωλός εν ταις επιθυμίαις τη ψυχής αυτού, και ο αδικών ενευλογείται. Παρώξυνε τον Κύριον ο αμαρτωλός· κατά το πλήθος της οργής αυτού ούκ εκζητήσει· ούκ έστιν ο Θεός ενώπιον αυτού. Βεβηλούνται αι οδοί αυτού εν παντί καιρώ· ανταναιρείται τα κρίματα σου από προσώπου αυτού, πάντων των εχθρών αυτού κατακυριεύσει. Είπε γαρ εν καρδία αυτού· Ου μη σαλευθώ από γενεάς εις γενεάν άνευ κακού. Ού αράς το στόμα αυτού γέμει και πικρίας και δόλου· υπό την γλώσσαν αυτού κόπος και πόνος. Εγκάθηται εν ενέδρα μετά πλουσίων, εν αποκρύφοις του αποκτείναι αθώον· οι οφθαλμοί αυτού εις τον πένητα αποβλέπουσιν. Ενεδρεύει εν αποκρύφω, ως λεών εν τη μάνδρα αυτού· ενεδρεύει του αρπάσαι πτωχόν, αρπάσαι πτωχόν εν τω ελκύσαι αυτόν. Εν τη παγίδι αυτού ταπεινώσει αυτόν· κύψει και πεσείται εν τω αυτόν κατακυριεύσαι των πενήτων. Είπε γαρ εν καρδία αυτού· επιλέλησται ο Θεός, απέστρεψε το πρόσωπον αυτου του μη βλέπειν εις τέλος. Ανάστηθι, Κύριε ο Θεός μου, υψωθήτω η χείρ σου, μη επιλάθη των πενήτων σου εις τέλος. ’Ενεκεν τίνος παρώργισεν ο ασεβής τον Θεόν; είπε γαρ εν καρδία αυτού· ούκ εκζητήσει. Βλέπεις, ότι συ πόνον και θυμόν κατανοείς, του παραδούναι αυτόν εις χείρας σου. Σοι εγκαταλέλειπται ο πτωχός, ορφανώ σύ ήσθα βοηθός. Σύντριψον τον βραχίονα του αμαρτωλού και πονηρού· ζητηθήσεται η αμαρτία αυτού και ου μη ευρεθή. Κύριος βασιλεύς εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος. Απολείσθε έθνη εκ της γης αυτού. Την επιθυμίαν των πενήτων εισήκουσας, Κύριε· τη ετοιμασία της καρδίας αυτών προσέσχε το ούς σου. Κρίναι ορφανώ και ταπεινώ, ίνα μη προσθή έτι του μεγαλαυχείν άνθρωπος επί της γης.

Ψαλμός Ι’. 10


Επί τω Κυρίω πέποιθα, πώς ερείτε τη ψυχή μου, μεταναστεύου επί τα όρη ως στρουθίον; ’Οτι ιδού οι αμαρτωλοί ενέτειναν τόξον, ητοίμασαν βέλη εις φαρέτραν, του κατατοξεύσαι εν σκοτομήνη τους ευθείς τη καρδία. ’Οτι ά συ κατηρτίσω, αυτοί καθείλον· ο δε δίκαιος τί εποίησε; Κύριος εν ναώ αγίω αυτού· Κύριος εν ουρανώ ο θρόνος αυτού· οι οφθαλμοί αυτού εις τον πένητα αποβλέπουσι· τα βλέφαρα αυτού εξετάζει τους υιούς των ανθρώπων. Κύριος εξετάζει τον δίκαιον και τον ασεβή· ο δε αγαπών την αδικίαν μισεί την εαυτού ψυχήν. Επιβρέξει επί αμαρτωλούς παγίδας, πυρ και θείον και πνεύμα καταιγίδος η μερίς του ποτηρίου αυτών. ’Οτι δίκαιος Κύριος, και δικαιοσύνας ηγάπησεν, ευθύτητας είδε το πρόσωπον αυτού.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΙΑ’. 11


Σώσον με, Κύριε, ότι εκλέλοιπεν όσιος· ότι ωλιγώθησαν αι αλήθειαι από των υιών των ανθρώπων. Μάταια ελάλησεν έκαστος προς τον πλησίον αυτού· χείλη δόλια εν καρδία και εν καρδία ελάλησε κακά. Εξολοθρεύσαι Κύριος πάντα τα χείλη τα δόλια και γλώσσαν μεγαλορρήμονα. Τους ειπόντας· Την γλώσσαν ημών μεγαλυνούμεν, τα χείλη ημών παρ’ ημίν έστι· τίς ημών Κύριος έστιν; Από της ταλαιπωρίας των πτωχών και του στεναγμού των πενήτων, νυν αναστήσομαι, λέγει Κύριος· θήσομαι εν σωτηρίω, παρρησιάσομαι εν αυτώ. Τα λόγια Κυρίου λόγια αγνά, αργύριον πεπυρωμένον, δοκίμιον τη γη κεκαθαρισμένον επταπλασίως. Σύ, Κύριε, φυλάξαις ημάς και διατηρήσαις ημάς από της γενεάς ταύτης και εις τον αιώνα. Κύκλω οι ασεβείς περιπατούσι· κατά το ύψος σου επολυώρησας τους υιούς των ανθρώπων.

Ψαλμός ΙΒ’. 12


’Εως πότε, Κύριε, επιληση μου εις τέλος; έως πότε αποστρέψεις το πρόσωπον σου απ’ εμού; ’Εως τίνος θήσομαι βουλάς εν ψυχή μου, οδύνας εν καρδία μου ημέρας και νυκτός; ’Εως πότε υψωθήσεται ο εχθρός μου επ’ εμέ; Επίβλεψον, εισάκουσον μου, Κύριε ο Θεός μου· φώτισον τους οφθαλμούς μου, μήποτε υπνώσω εις θάνατον. Μήποτε είπη ο εχθρός μου· ’Ισχυσα προς αυτόν. Οι θλίβοντες με αγαλλιάσονται, εάν σαλευθώ. Εγώ δε επί τω ελέει σου ήλπισα. Αγαλλιάσεται η καρδία μου επί τω σωτηρίω σου. άσω τω Κυρίω τω ευεργετήσαντι με και ψαλώ τω ονόματι Κυρίου του Υψίστου.

Ψαλμός ΙΓ’. 13


Είπεν άφρων εν καρδία αυτού· ούκ έστι Θεός. Διεφθάρησαν, και εβδελύχθησαν εν επιτηδεύμασιν, ούκ έστι ποιών χρηστότητα, ούκ έστιν έως ενός. Κύριος εκ του ουρανού διέκυψεν επί τους υιούς των ανθρώπων, του ιδείν ει έστι συνιών ή εκζητών τον Θεόν. Πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν· ούκ έστι ποιών χρηστότητα, ούκ έστιν έως ενός. Ουχί γνώσονται πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίαν; οι εσθίοντες τον λαόν μου εν βρώσει άρτου, τον Κύριον ούκ επεκαλέσαντο. Εκεί εδειλίασαν φόβω, ού ούκ ην φόβος· ότι ο Κύριος εν γενεά δικαίων. Βουλήν πτωχού κατησχύνατε· ο δε Κύριος ελπίς αυτού έστι. Τίς δώσει εκ Σιών το σωτήριον του Ισραήλ; Εν τω επιστρέψαι Κύριον την αιχμαλωσίαν του λαού αυτού, αγαλλιάσεται Ιακώβ και ευφρανθήσεται Ισραήλ.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.



Ψαλμός ΙΔ’. 14


Κύριε, τις παροικήσει εν τω σκηνώματι σου; ή τις κατασκηνώσει εν όρει αγίω σου; Πορευόμενος άμωμος και εργαζόμενος δικαιοσύνην, λαλών αλήθειαν εν καρδία αυτού· ’Ος ούκ εδόλωσεν εν γλώσση αυτού και ούκ εποίησε τω πλησίον αυτού κακόν και ονειδισμόν ούκ έλαβεν επί τοις έγγιστα αυτού. Εξουδένωται ενώπιον αυτού πονηρευόμενος, τους δε φοβουμένους τον Κύριον δοξάζει. Ο ομνύων τον πλησίον αυτού και ούκ αθετών· το αργύριον αυτού ούκ έδωκεν επί τόκω και δώρα επ’ αθώοις ούκ έλαβεν. Ο ποιών ταύτα, ού σαλευθήσεται εις τον αιώνα.

Ψαλμος ΙΕ’. 15


Φύλαξον με, Κύριε, ότι επί σοι ήλπισα· είπα τω Κυρίω· Κύριος μου ει σύ, ότι των αγαθών μου ού χρείαν έχεις. Τοις αγίοις τοις εν τη γη αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος, πάντα τα θελήματα αυτού εν αυτοίς. Επληθύνθησαν αι ασθένειαι αυτών, μετά ταύτα ετάχυναν. Ου μη συναγάγω τας συναγωγάς αυτών εξ αιμάτων, ουδ’ ου μη μνησθώ τω ονομάτων αυτών δια χειλέων μου. Κύριος μερίς της κληρονομίας μου και του ποτηρίου μου· συ εί ο αποκαθιστών την κληρονομίαν μου εμοί. Σχοινία επέπεσε μοι εν τοις κρατίστοις, και γαρ η κληρονομία μου κρατίστη μοι έστιν. Ευλογήσω τον Κύριον τον συνετίσαντα με, έτι δε και έως νυκτός επαίδευσαν με οι νεφροί μου. Προωρώμην τον Κύριον ενώπιον μου δια παντός, ότι εκ δεξιών μου έστιν, ίνα μη σαλευθώ. Δια τούτο ευφράνθη η καρδία μου και ηγαλλιάσατο η γλώσσα μου, έτι δε και η σαρξ μου κατασκηνώσει επ’ ελπίδι. ’Οτι ούκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις άδην, ουδέ δώσεις τον όσιον σου ιδείν διαφθοράν. Εγνώρισας μοι οδούς ζωής, πληρώσεις  με ευφροσύνης μετά του προσώπου σου· τερπνότητες εν τη δεξιά σου εις τέλος.

Ψαλμός ΙΣΤ’. 16


Εισάκουσον, Κύριε, της δικαιοσύνης μου, πρόσχες τη δεήσει μου. Ενώτισαι την προσευχήν μου, ούκ εν χείλεσι δολίοις. Εκ προσώπου σου το κρίμα μου εξέλθοι, οι οφθαλμοί μου ιδέτωσαν ευθύτητας. Εδοκίμασας την καρδίαν μου, επεσκέψω νυκτός· επύρωσας με και ούχ ευρέθη εν εμοί αδικία. ’Οπως αν μη λαλήση το στόμα μου τα έργα των ανθρώπων, δια τους λόγους των χειλέων σου εγώ εφύλαξα οδούς σκληράς. Κατάρτισαι τα διαβήματα μου εν ταις τρίβοις σου, ίνα μη σαλευθώσι τα διαβήματα μου. Εγώ εκέκραξα, ότι επήκουσας μου, ο Θεός· κλίνον το ούς σου εμοί, και εισάκουσον των ρημάτων μου. Θαυμάστωσον τα ελέη σου, ο σώζων τους ελπίζοντας επί σε· εκ των ανθεστηκότων τη δεξιά σου φύλαξον με, Κύριε, ως κόρην οφθαλμού. Εν σκέπη των πτερύγων σου σκεπάσεις με, από προσώπου ασεβών των ταλαιπωρησάντων με. Οι εχθροί μου την ψυχήν μου περιέσχον· το στέαρ αυτών συνέκλεισαν, το στόμα αυτών ελάλησεν υπερηφανίαν. Εκβαλόντες με νυνί περιεκύκλωσαν με, τους οφθαλμούς αυτών έθεντο εκκλιναι εν τη γη. Υπέλαβον με ωσεί λέων έτοιμος εις θήραν, και ωσεί σκύμνος οικών εν αποκρύφοις. Ανάστηθι, Κύριε, πρόφθασον αυτούς και υποσκέλισον αυτούς· ρύσαι την ψυχήν μου από ασεβούς, ρομφαίαν σου από εχθρών της χειρός σου. Κύριε, από ολίγων από γης διαμέρισον αυτούς εν τη ζωή αυτών,και των κεκρυμμένων σου επλήσθη η γαστήρ αυτών. Εχορτάσθησαν υείων και αφήκαν τα κατάλοιπα τοις νηπίοις αυτών. Εγώ δε εν δικαιοσύνη οφθήσομαι τω προσώπω σου· χορτασθήσομαι εν τω οφθήναι μοι την δόξαν σου.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.



ΚΑΘΙΣΜΑ ΤΡΙΤΟΝ


Ψαλμός ΙΖ’. 17

Αγαπήσω σε, Κύριε, η ισχύς μου. Κύριος στερέωμα μου και καταφυγή μου και ρύστης μου. Ο Θεός μου, βοηθός μου, και ελπιώ επ’ αυτόν· υπερασπιστής μου και κέρας σωτηρίας μου και αντιλήπτωρ μου. Αινών επικαλέσομαι τον Κύριον, και εκ των εχθρών μου σωθήσομαι. Περιέσχον με ωδίνες θανάτου και χείμαρροι ανομίας εξετάραξαν με. Ωδίνες άδου περιεκύκλωσαν με, προέφθασαν με παγίδες θανάτου. Και εν τω θλίβεσθαι με επεκαλεσάμην τον Κύριον και προς τον Θεόν μου εκέκραξα. ’Ηκουσεν εκ ναού αγίου αυτού φωνής μου και η κραυγή μου ενώπιον αυτου εισελεύσεται εις τα ώτα αυτού. Και εσαλεύθη, και έντρομος εγενήθη η γη και τα θεμέλια των ορέων εταράχθησαν και εσαλεύθησαν, ότι ωργίσθη αυτοίς ο Θεός. Ανέβη καπνός εν οργή αυτού και πυρ από προσώπου αυτού κατεφλόγισεν, άνθρακες ανήφθησαν απ’ αυτού. Και έκλινεν ουρανούς και κατέβη και γνόφος υπό τους πόδας αυτού. Και επέβη επί Χερουβίμ και επετάσθη· επετάσθη επί πτερύγων ανέμων. Και έθετο σκότος αποκρυφήν αυτού, κύκλω αυτού η σκηνή αυτού, σκοτεινόν ύδωρ εν νεφέλαις αέρων. Από της τηλαυγήσεως ενώπιον αυτού αι νεφέλαι διήλθον, χάλαζα και άνθρακες πυρός. Και εβρόντησεν εξ ουρανού ο Κύριος, και ο ’Υψιστος έδωκε φωνήν αυτού. Εξαπέστειλε βέλη και εσκόρπισεν αυτούς και αστραπάς επλήθυνε και συνετάραξεν αυτούς. Και ώφθησαν αι πηγαί των υδάτων και ανεκαλύφθη τα θεμέλια της οικουμένης από επιτιμήσεως σου, Κύριε, από εμπνεύσεως πνεύματος οργής σου. Εξαπέστειλεν εξ ύψους και έλαβε με· προσελάβετο με εξ υδάτων πολλών. Ρύσεται με εξ εχθρών μου δυνατών και εκ των μισούντων με, ότι εστερεώθησαν υπέρ εμέ. Προέφθασαν με εν ημέρα κακώσεως μου· και εγένετο Κύριος αντιστήριγμα μου. Και εξήγαγε με εις πλατυσμόν· ρύσεται με, ότι ηθέλησε με. Και ανταποδώσει μοι Κύριος κατά την δικαιοσύνην μου, και κατά την καθαριότητα των χειρών μου ανταποδώσει μοι. ’Οτι εφύλαξα τας οδούς Κυρίου και ούκ ησέβησα από του Θεού μου. ’Οτι πάντα τα κρίματα αυτού ενώπιον μου και τα δικαιώματα αυτού ούκ απέστησαν απ’ εμού. Και έσομαι άμωμος μετ’ αυτού και φυλάξομαι από της ανομίας μου. Και ανταποδώσει μοι Κύριος κατά την δικαιοσύνην μου και κατά την καθαριότητα των χειρών μου, ενώπιον των οφθαλμών αυτού. Μετά οσίου όσιος έση και μετά ανδρός αθώου αθώος έση· και μετά εκλεκτού εκλεκτός έση· και μετά στρεβλού διαστρέψεις. ’Οτι συ λαόν ταπεινόν σώσεις και οφθαλμούς υπερηφάνων ταπεινώσεις. ’Οτι σύ φωτιείς λύχνον μου, Κύριε ο Θεός μου, φωτιείς το σκοτος μου. ’Οτι εν σοι ρυσθήσομαι από πειρατηρίου και εν τω Θεώ μου υπερβήσομαι τείχος. Ο Θεός μου, άμωμος η οδός αυτού· τα λόγια Κυρίου πεπυρωμένα, υπερασπιστής έστι πάντων των ελπιζόντων επ’ αυτόν. ’Οτι τίς Θεός πάρεξ του Κυρίου; ή τίς Θεός πλην του Θεού ημών; Ο Θεός ο περιζωννύων με δύναμιν και έθετο άμωμον την οδόν μου. Καταρτιζόμενος τους πόδας μου ωσεί ελάφου και επί τα υψηλά ιστών με. Διδάσκων χείρας μου εις πόλεμον· και έθου τόξον χαλκούν τους βραχίονας μου. Και έδωκας μοι υπερασπισμόν σωτηρίας, και η δεξιά σου αντελάβετο μου. Και η παιδεία σου ανώρθωσε με εις τέλος, και η παιδεία σου αυτή με διδάξει. Επλάτυνας τα διαβήματα μου υποκάτω μου, και ούκ ησθένησαν τα ίχνη μου. Καταδιώξω τους εχθρούς μου και καταλήψομαι αυτούς και ούκ αποστραφήσομαι, έως άν εκλίπωσιν. Εκθλίψω αυτούς και ου μη δύνωνται στήναι· πεσούνται υπό τους πόδας μου. Και περιέζωσας με δύναμιν εις πόλεμον, συνεπόδισας πάντας τους επανισταμένους επ’ εμέ υποκάτω μου. Και τους εχθρούς μου έδωκας μοι νώτον και τους μισούντας με εξωλόθρευσας. Εκέκραξαν, και ούκ ην ο σώζων, προς Κύριον, και ούκ εισήκουσεν αυτών. Και λεπτυνώ αυτούς ωσεί χνούν κατά πρόσωπον ανέμου, ως πηλόν πλατειών λεανώ αυτούς. Ρύση με εξ αντιλογίας λαού, καταστήσεις με εις κεφαλήν εθνών. Λαός, όν ούκ έγνων, εδούλευσε μοι· εις ακοήν ωτίου υπήκουσε μου. Υιοί αλλότριοι εψεύσαντο μοι· υιοί αλλότριοι επαλαιώθησαν και εχώλαναν από των τρίβων αυτών.  Ζή Κύριος, και ευλογητός ο Θεός μου και υψωθήτω ο Θεός της σωτηρίας μου. Ο Θεός, ο διδούς εκδικήσεις εμοί, και υποτάξας λαούς υπ’ εμέ· ο ρύστης μου εξ εχθρών μου οργίλων. Από των επανισταμένων επ’ εμέ υψώσεις με, από ανδρός αδίκου ρύση με. Δια τούτο εξομολογήσομαι σοι εν έθνεσι, Κύριε, και τω ονόματι σου ψαλώ. Μεγαλύνων τας σωτηρίας του βασιλέως αυτού, και ποιών έλεος τω χριστώ αυτού, τω Δαυίδ, και τω σπέρματι αυτού έως αιώνος.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΙΗ’. 18


Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα.  Ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα και νυξ νυκτί αναγγέλλει γνώσιν. Ουκ εισί λαλιαί ουδέ λόγοι, ων ουχί ακούονται αι φωναί αυτών. Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών. Εν τω ηλίω έθετο το σκήνωμα αυτού· και αυτός ως νυμφίος εκπορευόμενος εκ παστού αυτού. Αγαλλιάσεται ως γίγας δραμείν οδόν αυτού· απ’ άκρου του ουρανού η έξοδος αυτού και το κατάντημα αυτού έως άκρου του ουρανού· και ούκ έστιν ος αποκρυβήσεται της θέρμης αυτού. Ο νόμος Κυρίου άμωμος, επιστρέφων ψυχάς· η μαρτυρία Κυρίου πιστή, σοφίζουσα νήπια. Τα δικαιώματα Κυρίου ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν· η εντολή Κυρίου τηλαυγής, φωτίζουσα οφθαλμούς. Ο φόβος Κυρίου αγνός, διαμένων εις αιώνα αιώνος· τα κρίματα Κυρίου αληθινά, δεδικαιωμένα επί το αυτό. Επιθυμητά υπέρ χρυσίον και λίθον τίμιον πολύν, και γλυκύτερα υπέρ μέλι και κηρίον. Και γαρ ο δούλος σου φυλάσσει αυτά· εν τω φυλάσσειν αυτά ανταπόδοσις πολλή. Παραπτώματα τίς συνήσει; εκ των κρυφίων μου καθάρισον με και από αλλοτρίων φείσαι του δούλου σου. Εάν μη μου κατακυριεύσωσι, τότε άμωμος έσομαι και καθαρισθήσομαι από αμαρτίας μεγάλης. Και έσονται εις ευδοκίαν τα λόγια του στόματος μου και η μελέτη της καρδίας μου ενώπιον σου δια παντός. Κύριε, βοηθέ μου και λυτρωτά μου.

Ψαλμός ΙΘ’. 19


Επακούσαι σου Κύριος εν ημέρα θλίψεως· υπερασπίσαι σου το όνομα του Θεού Ιακώβ. Εξαποστείλαι σοι βοήθειαν εξ αγίου και εκ Σιών αντιλάβοιτο σου. Μνησθείη πάσης θυσίας σου και το ολοκαύτωμα σου πιανάτω. Δώη σοι Κύριος κατά την καρδίαν σου και πάσαν την βουλήν σου πληρώσαι. Αγαλλιασόμεθα επί τω σωτηρίω σου και εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα. Πληρώσαι Κύριος πάντα τα αιτήματα σου· νυν έγνων, ότι έσωσε Κύριος τον χριστόν αυτού. Επακούσεται αυτού εξ ουρανού αγίου αυτού· εν δυναστείαις η σωτηρία της δεξιάς αυτού. Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις· ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα. Αυτοί συνεποδίσθησαν και έπεσαν· ημείς δε ανέστημεν και ανωρθώθημεν. Κύριε, σώσον τον Βασιλέα, και επάκουσον ημών, εν ή αν ημέρα επικαλεσώμεθα σε.

Ψαλμός Κ’. 20


Κύριε, εν τη δυνάμει σου ευφρανθήσεται ο βασιλεύς, και επί τω σωτηρίω σου αγαλλιάσεται σφόδρα· Την επιθυμίαν της καρδίας αυτού έδωκας αυτώ και την θέλησιν των χειλέων αυτού ούκ εστέρησας αυτόν. ’Οτι προέφθασας αυτόν εν ευλογίαις χρηστότητος· έθηκας επί την κεφαλήν αυτού στέφανον εκ λίθου τιμίου. Ζωήν ητήσατο σε, και έδωκας αυτώ μακρότητα ημερών εις αιώνα αιώνος. Μεγάλη η δόξα αυτού εν τω σωτηρίω σου, δόξαν και μεγαλοπρέπειαν επιθήσεις επ’ αυτόν. ’Οτι δώσεις αυτώ ευλογίαν εις αιώνα αιώνος· ευφρανείς αυτόν εν χαρά μετά του προσώπου σου. ’Οτι ο βασιλεύς ελπίζει επί Κύριον και εν τω ελέει του Υψίστου ου μη σαλευθή. Ευρεθείη η χειρ σου πάσι τοις εχθροίς σου· η δεξιά σου εύροι πάντας τους μισούντας σε. ’Οτι θήσεις αυτούς εις κλίβανον πυρός εις καιρόν του προσώπου σου· Κύριος εν οργή αυτού συνταράξει αυτούς, και καταφάγεται αυτούς πυρ. Τον καρπόν αυτών από της γης απολείς και το σπέρμα αυτών από υιών ανθρώπων. ’Οτι έκλιναν εις σε κακά, διελογίσαντο βουλάς, αις ου μη δύνωνται στήναι. ’Οτι θήσεις αυτούς νώτον· εν τοις περιλοίποις σου ετοιμάσεις το πρόσωπον αυτών. Υψώθητι, Κύριε, εν τη δυνάμει σου· άσομεν και ψαλούμεν τας δυναστείας σου.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΚΑ’. 21


Ο Θεός, ο Θεός μου, πρόσχες μοι· ίνα τί εγκατέλιπες με; μακρά από της σωτηρίας μου οι λόγοι των παραπτωμάτων μου. Ο Θεός μου, κεκράξομαι ημέρας, και ούκ εισακούση· και νυκτός, και ούκ εις άνοιαν εμοί. Συ δε εν αγίω κατοικείς, ο έπαινος του Ισραήλ. Επί σοι ήλπισαν οι πατέρες ημών, ήλπισαν και ερρύσω αυτούς. Προς σε εκέκραξαν και εσώθησαν, επί σοι ήλπισαν και ού κατησχύνθησαν. Εγώ δε είμι σκώληξ, και ούκ άνθρωπος, όνειδος ανθρώπων και εξουθένημα λαού. Πάντες οι θεωρούντες με εξεμυκτήρισαν με, ελάλησαν εν χείλεσιν, εκίνησαν κεφαλήν. ’Ηλπισεν επί Κύριον, ρυσάσθω αυτόν, σωσάτω αυτόν, ότι θέλει αυτόν. ’Οτι συ ει ο εκσπάσας με εκ γαστρός, η ελπίς μου από μαστών της μητρός μου· επί σε επερρίφην εκ μήτρας. Από γαστρός μητρός μου Θεός μου ει συ, μη αποστής απ’ εμού. ’Οτι θλίψις εγγύς, ότι ούκ έστιν ο βοηθών μοι. Περιεκύκλωσαν με μόσχοι πολλοί, ταύροι πίονες περιέσχον με. ’Ηνοιξαν επ’ εμέ το στόμα αυτών, ως λέων αρπάζων και ωρυόμενος. Ωσεί ύδωρ εξεχύθην, και διεσκορπίσθη πάντα τα οστά μου· εγενήθη η καρδία μου ωσεί κηρός τηκόμενος εν μέσω της κοιλίας μου. Εξηράνθη ως όστρακον η ισχύς μου και η γλώσσα μου κεκόλληται τω λάρυγγι μου και εις χούν θανάτου κατήγαγες με. ’Οτι εκύκλωσαν με κύνες πολλοί, συναγωγή πονηρευομένων περιέσχον με. ’Ωρυξαν χείρας μου και πόδας μου· εξηρίθμησαν πάντα τα οστά μου· αυτοί δε κατενόησαν και επείδον με. Διεμερίσαντο τα ιμάτια μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον. Συ δε, Κύριε, μη μακρύνης την βοήθειαν σου απ’ εμού, εις την αντίληψην μου πρόσχες. Ρύσαι από ρομφαίας την ψυχήν μου και εκ χειρός κυνός την μονογενή μου. Σώσον με εκ στόματος λεόντος και από κεράτων μονοκερώτων την ταπείνωσιν μου. Διηγήσομαι το όνομα σου τοις αδελφοίς μου, εν μέσω εκκλησίας υμνήσω σε. Οι φοβούμενοι τον Κύριον αινέσατε αυτόν, άπαν το σπέρμα Ιακώβ δοξάσατε αυτόν. Φοβηθήτω δη απ’ αυτού άπαν το σπέρμα Ισραήλ. ’Οτι ούκ εξουδένωσεν, ουδέ προσώχθισε τη δεήσει του πτωχού, ουδέ απέστρεψε το πρόσωπον αυτού απ’ εμού· και εν τω κεκραγέναι με προς αυτόν εισήκουσε με. Παρά σου ο έπαινος μου· εν εκκλησία μεγάλη εξομολογήσομαι σοι· τας ευχάς μου αποδώσω ενώπιον των φοβουμένων σε. Φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται, και αινέσουσι Κύριον οι εκζητούντες αυτόν· ζήσονται αι καρδίαι αυτών εις αιώνα αιώνος. Μνησθήσονται και επιστραφήσονται προς Κύριον πάντα τα πέρατα της γης και προσκυνήσουσιν ενώπιον αυτού πάσαι αι πατριαί των εθνών. ’Οτι του Κυρίου η βασιλεία και αυτός δεσπόζει των εθνών. ’Εφαγον και προσεκύνησαν πάντες οι πίονες της γης· ενώπιον αυτού προπεσούνται πάντες οι καταβαίνοντες εις γην. Και η ψυχή μου αυτώ ζη, και το σπέρμα μου δουλεύσει αυτώ. Αναγγελήσεται τω Κυρίω γενεά η ερχομένη, και αναγγελούσι την δικαιοσύνην αυτού λαώ τω τεχθησομένω, όν εποίησεν ο Κύριος.

Ψαλμός ΚΒ’. 22


Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει. Εις τόπον χλόης, εκεί με κατεσκήνωσεν, επί ύδατος αναπαύσεως εξέθρεψε με. Την ψυχήν μου επέστρεψεν, ωδήγησε με επί τρίβους δικαιοσύνης, ένεκεν του ονόματος αυτού. Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ’ εμού ει. Η ράβδος σου και η βακτηρία σου αύται με παρεκάλεσαν. Ητοίμασας ενώπιον μου τράπεζαν, εξεναντίας των θλιβόντων με. Ελίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου, και το ποτήριον σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον. Και το έλεος σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου, και το κατοικείν με εν οίκω Κυρίου εις μακρότητα ημερών.

Ψαλμός ΚΓ’. 23


Του Κυρίου η γη, και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή. Αυτός επί θαλασσών εθεμελίωσεν αυτήν και επί ποταμών ητοίμασεν αυτήν. Τίς αναβήσεται εις το όρος του Κυρίου, ή τίς στήσεται εν τόπω αγίω αυτού; Αθώος χερσί και καθαρός τη καρδία, ός ούκ έλαβεν επί ματαίω την ψυχήν αυτού και ούκ ώμοσεν επί δόλω τω πλησίον αυτού. Ούτος λήψεται ευλογίαν παρά Κυρίου και ελεημοσύνην παρά Θεού σωτήρος αυτού. Αύτη η γενεά ζητούντων τον Κύριον, ζητούντων το πρόσωπον του Θεού Ιακώβ. ’Αρατε πύλας οι άρχοντες υμών· και επάρθητε πύλαι αιώνιοι, και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης. Τίς έστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Κύριος κραταιός και δυνατός, Κύριος δυνατός εν πολέμω. ’Αρατε πύλας οι άρχοντες υμών· και επάρθητε πύλαι αιώνιοι και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης. Τίς έστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Κύριος των δυνάμεων αυτός έστιν ο βασιλεύς της δόξης.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.




ΚΑΘΙΣΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

Ψαλμός ΚΔ’. 24

Προς σε, Κύριε, ήρα την ψυχήν μου. Ο Θεός μου, επί σοι πέποιθα· μη καταισχυνθείην εις τον αιώνα, μηδέ καταγελασάτωσαν με οι εχθροί μου. Και γαρ πάντες οι υπομένοντες σε ου μη καταισχυνθώσιν. Αισχυνθήτωσαν οι ανομούντες διακενής.Τας οδούς σου, Κύριε, γνώρισον μοι και τας τρίβους σου δίδαξον με. Οδήγησον με επί την αλήθειαν σου και δίδαξον με, ότι συ εί ο Θεός ο σωτήρ μου· και σε υπέμεινα όλην την ημέραν. Μνήσθητι των οικτιρμών σου, Κύριε, και τα ελέη σου, ότι από του αιώνος είσιν. Αμαρτίας νεότητος μου και αγνοίας μου μη μνησθής, κατά το έλεος σου μνήσθητι μου, συ, ένεκεν της χρηστότητος σου, Κύριε. Χρηστός και ευθύς ο Κύριος· δια τούτο νομοθετήσει αμαρτάνοντας εν οδώ. Οδηγήσει πραείς εν κρίσει, διδάξει πραείς οδούς αυτού. Πάσαι αι οδοί Κυρίου έλεος και αλήθεια, τοις εκζητούσι την διαθήκην αυτού και τα μαρτύρια αυτού. ’Ενεκεν του ονόματος σου, Κύριε, και ιλάσθητι τη αμαρτία μου· πολλή γαρ έστι. Τίς έστιν άνθρωπος ο φοβούμενος τον Κύριον; νομοθετήσει αυτώ εν οδώ, ή ηρετίσατο. Η ψυχή αυτού εν αγαθοίς αυλισθήσεται και το σπέρμα αυτού κληρονομήσει γην. Κραταίωμα Κύριος των φοβουμένων αυτόν, και η διαθήκη αυτού δηλώσει αυτοίς. Οι οφθαλμοί μου δια παντός προς τον Κύριον, ότι αυτός εκσπάσει εκ παγίδος τους πόδας μου. Επίβλεψον επ’εμέ και ελέησον με· ότι μονογενής και πτωχός είμι εγώ. Αι θλίψεις της καρδίας μου επληθύνθησαν· εκ των αναγκών μου εξάγαγε με. ’Ιδε την ταπείνωσιν μου και τον κόπον μου· και άφες πάσας τας αμαρτίας μου. ’Ιδε τους εχθρούς μου, ότι επληθύνθησαν, και μίσος άδικον εμίσησαν με. Φύλαξον την ψυχήν μου και ρύσαι με· μη καταισχυνθείην, ότι ήλπισα επί σε. ’Ακακοι και ευθείς εκολλώντο μοι, ότι υπέμεινα σε, Κύριε. Λύτρωσαι, ο Θεός, τον Ισραήλ εκ πασών των θλίψεων αυτού.

Ψαλμός ΚΕ’. 25

Κρίνον με, Κύριε, ότι εγώ εν ακακία μου επορεύθην· και επί τω Κυρίω ελπίζων, ου μη ασθενήσω. Δοκίμασον με, Κύριε, και πείρασον με· πύρωσον τους νεφρούς μου και την καρδίαν μου. ’Οτι το έλεος σου κατέναντι των οφθαλμών μου έστι, και ευηρέστησα εν τη αληθεία σου. Ούκ εκάθισα μετά συνεδρίου ματαιότητος και μετά παρανομούντων ου μη εισέλθω. Εμίσησα εκκλησίαν πονηρευομένων και μετά ασεβών ου μη καθίσω. Νίψομαι εν αθώοις τας χείρας μου και κυκλώσω το θυσιαστήριον σου, Κύριε, του ακούσαι με φωνής αινέσεως σου και διηγήσασθαι πάντα τα θαυμάσια σου. Κύριε, ηγάπησα ευπρέπειαν οίκου σου και τόπον σκηνώματος δόξης σου. Μη συναπολέσης μετά ασεβών την ψυχήν μου και μετά ανδρών αιμάτων την ζωήν μου, ών εν χερσίν αι ανομίαι, η δεξιά αυτών επλήσθη δώρων. Εγώ δε εν ακακία μου επορεύθην, λύτρωσαι με, Κύριε, και ελέησον με. Ο πους μου έστη εν ευθύτητι· εν εκκλησίαις ευλογήσω σε, Κύριε.

Ψαλμός ΚΣΤ’. 26

Κύριος φωτισμός μου και σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος υπερασπιστής της ζωής μουαπό τίνος δειλιάσωΕν τω εγγίζειν επ’εμέ κακούνταςτου φαγείν τας σάρκας μουΟι θλίβοντες με και οι εχθροί μου, αυτοί ησθένησαν και έπεσον. Εάν παρατάξηται επ’εμέ παρεμβολή, ού φοβηθήσεται η καρδία μου· εάν επαναστή επ’εμέ πόλεμος, εν ταύτη εγώ ελπίζω. Μίαν ητησάμην παρά Κυρίου, ταύτην ζητήσω· του κατοικείν με εν οίκω Κυρίου, πάσας τας ημέρας της ζωής μου, του θεωρείν με την τερπνότητα Κυρίου και επισκέπτεσθαι τον ναόν τον άγιον αυτού. ’Οτι έκρυψε με εν σκηνή αυτού εν ημέρα κακών μου, εσκέπασε με εν αποκρύφω της σκηνής αυτού, εν πέτρα ύψωσε με.  Και νυν ιδού ύψωσε την κεφαλήν μου επ’εχθρούς μου. Εκύκλωσα και έθυσα εν τη σκηνή αυτού θυσίαν αινέσεως και αλαλαγμού· άσω και ψαλώ τω Κυρίω. Εισάκουσον, Κύριε, της φωνής μου, ης εκέκραξα· ελέησον με και εισάκουσον μου. Σοι είπεν η καρδία μου· Κύριον ζητήσω. Εξεζήτησε σε το πρόσωπον μου· το πρόσωπον σου, Κύριε, ζητήσω. Μή αποστρέψης το πρόσωπον σου απ’εμού και μή εκκλίνης εν οργή από του δούλου σου. Βοηθός μου γενού, μή αποσκορακίσης με και μη εγκαταλίπης με, ο Θεός, ο σωτήρ μου. ’Οτι ο πατήρ μου και η μήτηρ μου εγκατέλιπον με, ο δε Κύριος προσελάβετο με. Νομοθέτησον με, Κύριε, εν τη οδώ σου και οδήγησον με εν τρίβω ευθεία, ένεκα των εχθρών μου. Μή παραδώς με εις ψυχάς θλιβόντων με, ότι επανέστησαν μοι μάρτυρες άδικοι και εψεύσατο  η αδικία εαυτή. Πιστεύω του ιδείν τα αγαθά Κυρίου εν γη ζώντων. Υπόμεινον τον Κύριον· ανδρίζου, και κραταιούσθω η καρδία σου, και υπόμεινον τον Κύριον.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΚΖ’. 27

Προς σε, Κύριε, κεκράξομαι, ο Θεός μου, μη παρασιωπήσης απ’εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Εισάκουσον, Κύριε, της φωνής της δεήσεως μου, εν τω δέεσθαι με προς σε, εν τω αίρειν με χείρας μου προς ναόν άγιον σου. Μή συνελκύσης με μετά αμαρτωλών, και μετά εργαζομένων αδικίαν μη συναπολέσης με, των λαλούντων ειρήνην μετά των πλησίον αυτών, κακά δε εν ταις καρδίαις αυτών. Δός αυτοίς, Κύριε, κατά τα έργα αυτών, και κατά την πονηρίαν των επιτηδευμάτων αυτών· κατά τα έργα των χειρών αυτών, δός αυτοίς, απόδος το ανταπόδομα αυτών αυτοίς. ’Οτι ού συνήκαν εις τα έργα Κυρίου και εις τα έργα των χειρών αυτού. Καθελείς αυτούς, και ου μη οικοδομήσεις αυτούς. Ευλογητός Κύριος, ότι εισήκουσε της φωνής της δεήσεως μου. Κύριος βοηθός μου και υπερασπιστής μου· επ’αυτώ ήλπισεν η καρδία μου και εβοηθήθην και ανέθαλεν η σαρξ μου· και εκ θελήματος μου εξομολογήσομαι αυτώ. Κύριος κραταίωμα του λαού αυτού, και υπερασπιστής των σωτηρίων του χριστού αυτού έστι. Σώσον τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομιαν σου και ποίμανον αυτούς και έπαρον αυτούς έως του αιώνος.

Ψαλμός ΚΗ’. 28

Ενέγκατε τω Κυρίω, υιοί Θεού, ενέγκατε τω Κυρίω υιούς κριών, ενέγκατε τω Κυρίω δόξαν και τιμήν. Ενέγκατε τω Κυρίω δόξαν ονόματι αυτούς, προσκυνήσατε τω Κυρίω εν αυλή αγία αυτού. Φωνή Κυρίου εν ισχύι, φωνή Κυρίου εν μεγαλοπρεπεία. Φωνή Κυρίου συντρίβοντος κέδρους, και συντρίψει Κύριος τας κέδρους του Λιβάνου. Και λεπτυνεί αυτάς ως τον μόσχον του Λιβάνου, και ο ηγαπημένος ως υιός μονοκερώτων. Φωνή Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός. Φωνή Κυρίου συσσείοντος έρημον· και συσσείσει Κύριος την έρημον Κάδδης. Φωνή Κυρίου καταρτιζομένη ελάφους, και αποκαλύψει δρυμούς, και εν τω ναώ αυτού πας τις λέγει δόξαν. Κύριος τον κατακλυσμόν κατοικιεί και καθιείται Κύριος Βασιλεύς εις τον αιώνα. Κύριος ισχύν τω λαώ αυτού δώσει· Κύριος ευλογήσει τον λαόν αυτού εν ειρήνη.

Ψαλμός ΚΘ’. 29

Υψώσω σε, Κύριε, ότι υπέλαβες με και ούκ εύφρανας τους εχθρούς μου επ’εμέ. Κύριε ο Θεός μου, εκέκραξα προς σε, και ιάσω με. Κύριε, ανήγαγες εξ ’Αδου την ψυχήν μου, έσωσας με από των καταβαινόντων εις λάκκον. Ψάλατε τω Κυρίω οι όσιοι αυτού και εξομολογείσθε τη μνήμη της αγιωσύνης αυτού. ’Οτι οργή εν τω θυμώ αυτού και ζωή εν τω θελήματι αυτού· το εσπέρας αυλισθήσεται κλαυθμός και εν τω πρωί αγαλλίασις. Εγώ δε είπα εν τη ευθηνία μου· ου μη σαλευθώ εις τον αιώνα. Κύριε, εν τω θελήματι σου παρέσχου τω κάλλει μου δύναμιν, απέστρεψας δε το πρόσωπον σου και εγενήθην τεταραγμένος Προς σε, Κύριε, κεκράξομαι, και προς τον Θεόν μου δεηθήσομαι. Τίς ωφέλεια εν των αίματι μου, εν τω καταβαίνειν με εις διαφθοράν; Μή εξομολογήσεται σοι χους ή αναγγελεί την αλήθειαν σου’Ηκουσε Κύριοςκαι ηλέησε με· Κύριος εγεννήθη βοηθός μου’Εστρεψας τον κοπετόν μου εις χαράν εμοί, διέρρηξας τον σάκκον μου και περιέζωσας με ευφροσύνην. ’Οπως αν ψάλη σοι η δόξα μου και ου μη κατανυγώ· Κύριε ο Θεός μου, εις τον αιώνα εξομολογήσομαι σοι.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός Λ’. 30

Επι σοι, Κύριε, ήλπισα μή καταισχυνθείην εις τον αιώνα· εν τη δικαιοσύνη σου ρύσαι με και εξελού με. Κλίνον προς με το ούς σου· τάχυνον του εξελέσθαι με. Γενού μοι εις Θεόν υπερασπιστήν και εις οίκον καταφυγής του σώσαι με. ’Οτι κραταίωμα μου και καταφυγή μου ει συ, και ένεκεν του ονόματος σου οδηγήσεις με και διαθρέψεις με. Εξάξεις με εκ παγίδος ταύτης, ής έκρυψαν μοι, ότι συ εί ο υπερασπιστής μου, Κύριε. Εις χείρας σου παραθήσομαι το πνεύμα μου· ελυτρώσω με, Κύριε, ο Θεός της αληθείας. Εμίσησας τους διαφυλάσσοντας ματαιότητας διακενής· εγώ δε επί τω Κυρίω ήλπισα. Αγαλλιάσομαι και ευφρανθήσομαι επί τω ελέει σου· ότι επείδες επί την ταπείνωσιν μου, έσωσας εκ των αναγκών την ψυχήν μου. Και ού συνέκλεισας με εις χείρας εχθρών, έστησας εν ευρυχώρω τους πόδας μου. Ελέησον με, Κύριε, ότι θλίβομαι· εταράχθη εν θυμώ ο οφθαλμός μου, η ψυχή μου και η γαστήρ μου. ’Οτι εξέλιπεν εν οδύνη η ζωή μου και τα έτη μου εν στεναγμοίς. Ησθένησεν εν πτωχεία η ισχύς μου και τα οστά μου εταράχθησαν. Παρά πάντας τους εχθρούς μου εγενήθην όνειδος και τοις γείτοσι μου σφόδρα, και φόβος τοις γνωστοίς μου. Οι θεωρούντες με έξω έφυγον απ’ εμού. Επελήσθην ωσεί νεκρός από καρδίας. Εγενήθην ωσεί σκεύος απολωλός. ’Οτι ήκουσα ψόγον πολλών παροικούντων κυκλόθεν· εν τω επισυναχθήναι αυτούς άμα επ’εμέ, του λαβείν την ψυχήν μου εβουλεύσαντο. Εγώ δε επί σοι, Κύριε, ήλπισα· είπα· Σύ εί ο Θεός μου· εν ταις χερσί σου οι κλήροι μου. Ρύσαι με εκ χειρός εχθρών μου και εκ των καταδιωκόντων με. Επίφανον το πρόσωπον σου επί τον δούλον σου, σώσον με εν τω ελέει σου. Κύριε, μη καταισχυνθείην, ότι επεκαλεσάμην σε· αισχυνθείησαν ασεβείς, και καταχθείησαν εις άδου. ’Αλαλα γενηθήτω τα χείλη τα δόλια, τα λαλούντα κατά του δικαίου ανομίαν, εν υπερηφανία και εξουδενώσει. Ως πολύ το πλήθος της χρηστότητος σου, Κύριε, ής έκρυψας τοις φοβουμένοις σε! Εξειργάσω τοις ελπίζουσιν επί σε, εναντίον των υιών των ανθρώπων. Κατακρύψεις αυτούς εν αποκρύφω του προσώπου σου από ταραχής ανθρώπων, σκεπάσεις αυτούς εν σκηνή από αντιλογίας γλωσσών. Ευλογητός Κύριος, ότι εθαυμάστωσε το έλεος αυτού εν πόλει περιοχής. Εγώ δε είπα εν τη εκστάσει μου· απέρριμμαι από προσώπου των οφθαλμών σου· δια τούτο εισήκουσας της φωνής της δεήσεως μου, εν τω κεκραγέναι με προς σε. Αγαπήσατε τον Κύριον, πάντες οι όσιοι αυτού, ότι αληθείας εκζητεί Κύριος, και ανταποδίδωσι τοις περισσώς πιούσιν υπερηφανίαν. Ανδρίζεσθε, και κραταιούσθω η καρδία υμών, πάντες οι ελπίζοντες επί Κύριον.

Ψαλμός ΛΑ’. 31

Μακάριοι, ων αφέθησαν αι ανομίαι και ών επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι. Μακάριος ανήρ, ώ ου μη λογίσηται Κύριος αμαρτίαν, ουδέ έστιν εν τω στόματι αυτού δόλος. ’Οτι εσίγησα, επαλαιώθη τα οστά μου, από του κράζειν με όλην την ημέραν. ’Οτι ημέρας και νυκτός εβαρύνθη επ’εμέ η χείρ σου, εστράφην εις ταλαιπωρίαν εν τω εμπαγήναι μοι άκανθαν. Την ανομίαν μου εγνώρισα, και την αμαρτίαν μου ούκ εκάλυψα. Είπα· Εξαγορεύσω κατ’εμού την ανομίαν μου τω Κυρίω, και συ αφήκας την ασέβειαν της καρδίας μου. Υπερ ταύτης προσεύξεται προς σε πάς όσιος εν καιρώ ευθέτω· πλην εν κατακλυσμώ υδάτων πολλών προς αυτόν ούκ εγγιούσι. Σύ μου εί καταφυγή από θλίψεως της περιεχούσης με, το αγαλλίαμα μου· λύτρωσαι με από των κυκλωσάντων με. Συνετιώ σε και συμβιβώ σε εν οδώ ταύτη, ή πορεύση, επιστηριώ επί σε τους οφθαλμούς μου. Μη γίνεσθε ώς ίππος και ημίονος, οις ουκ έστι σύνεσις· εν κημώ και χαλινώ τας σιαγόνας αυτών άγξαι, των μη εγγιζόντων προς σε. Πολλαί αι μάστιγες του αμαρτωλου, τον δε ελπίζοντα επί Κύριον έλεος κυκλώσει. Ευφράνθητε επί Κύριον και αγαλλιάσθε, δίκαιοι, και καυχάσθε, πάντες οι ευθείς τη καρδία.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.



ΚΑΘΙΣΜΑ ΠΕΜΠΤΟΝ

Ψαλμός ΛΒ’. 32

Αγαλλιάσθε, δίκαιοι, εν Κυρίω· τοις ευθέσι πρέπει αίνεσις. Εξομολογείσθε τω Κυρίω εν κιθάρα, εν ψαλτηρίω δεκαχόρδω ψάλατε αυτώ. ’Ασατε αυτώ άσμα καινόν, καλώς ψάλατε αυτώ εν αλαλαγμώ. ’Οτι ευθύς ο λόγος του Κυρίου, πάντα τα έργα αυτού εν πίστει. Αγαπά ελεημοσύνην και κρίσιν ο Κύριος· του ελέους Κυρίου πλήρης η γη. Τω λόγω Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν και τω πνεύματι του στόματος αυτού πάσα η δύναμις αυτών.  Συνάγων ωσεί ασκόν ύδατα θαλάσσης, τιθείς εν θησαυροίς αβύσσους. Φοβηθήτω τον Κύριον πάσα η γη, απ’αυτού δε σαλευθήτωσαν πάντες οι κατοικούντες την οικουμένην. ’Οτι αυτός είπε και εγενήθησαν· αυτός ενετείλατο και εκτίσθησαν. Κύριος διασκεδάζει βουλάς εθνών, αθετεί δε λογισμούς λαών και αθετεί βουλάς αρχόντων. Η δε βουλή του Κυρίου εις τον αιώνα μένει, λογισμοί της καρδίας αυτού εις γενεάν και γενεάν. Μακάριον το έθνος, ου έστι Κύριος ο Θεός αυτού, λαός, ον  εξελέξατο εις κληρονομίαν εαυτώ. Εξ ουρανού επέβλεψεν ο Κύριος, είδε πάντας τους υιούς των ανθρώπων. Εξ ετοίμου κατοικητηρίου αυτού επέβλεψεν επί πάντας τους κατοικούντας την γην. Ο πλάσας κατά μόνας τας καρδίας αυτών, ο συνιείς πάντα τα έργα αυτών. Ού σώζεται βασιλεύς δια πολλήν δύναμιν και γίγας ού σωθήσεται εν πλήθει ισχύος αυτού. Ψευδής ίππος εις σωτηρίαν, εν δε πλήθει δυνάμεως αυτού, ού σωθήσεται. Ιδού οι οφθαλμοί Κυρίου επί τους φοβουμένους αυτόν, τους ελπίζοντας επί το έλεος αυτού. Ρύσασθαι εκ θανάτου τας ψυχάς αυτών και διαθρέψαι αυτούς εν λιμώ. Η ψυχή ημών υπομενεί τω Κυρίω, ότι βοηθός και υπερασπιστής ημών έστιν. ’Οτι εν αυτώ ευφρανθήσεται η καρδία ημών και εν τω ονόματι τω αγίω αυτού ηλπίσαμεν. Γένοιτο, Κύριε, το έλεος σου εφ’ ημάς, καθάπερ ηλπίσαμεν επί σε.

Ψαλμός ΛΓ’. 33

Ευλογήσω τον Κύριον εν παντί καιρώ, δια παντός η αίνεσις αυτού εν τω στόματι μου. Εν τω Κυρίω επαινεθήσεται η ψυχή μου· ακουσάτωσαν πραείς, και ευφρανθήτωσαν. Μεγαλύνατε τον Κύριον συν εμοί, και υψώσωμεν το όνομα αυτού επί το αυτό. Εξεζήτησα τον Κύριον, και επήκουσε μου, και εκ πασών των θλίψεων μου ερρύσατο με. Προσέλθετε προς αυτόν και φωτίσθητε και τα πρόσωπα υμών ου μή καταισχυνθή. Ούτος ο πτωχός εκέκραξε και ο Κύριος εισήκουσεν αυτού και εκ πασών των θλίψεων αυτού έσωσεν αυτόν.  Παρεμβαλεί άγγελος Κυρίου κύκλω των φοβουμένων αυτόν και ρύσεται αυτούς. Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος· μακάριος ανήρ, ος ελπίζει επ’αυτόν. Φοβήθητε τον Κύριον, πάντες οι άγιοι αυτού, ότι ούκ έστιν υστέρημα τοις φοβουμένοις αυτόν. Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν· οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού. Δεύτε, τέκνα, ακούσατε μου, φόβον Κυρίου διδάξω υμάς. Τίς έστιν άνθρωπος ο θέλων ζωήν, αγαπών ημέρας ιδείν αγαθάς; Παύσον την γλώσσαν σου από κακού και χείλη σου του μη λαλήσαι δόλον’Εκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν· ζήτησον ειρήνην και δίωξον αυτήν. Οφθαλμοί Κυρίου επί δικαίους και ώτα αυτού εις δέησιν αυτών. Πρόσωπον δε Κυρίου επί ποιούντας κακά, του εξολοθρεύσαι εκ γης το μνημόσυνον αυτών. εκέκραξαν οι δίκαιοι και ο Κύριος εισήκουσεν αυτών, και εκ πασών των θλίψεων αυτών ερρύσατο αυτούς. Εγγύς Κύριος τοις συντετριμμένοις την καρδίαν και τους ταπεινούς τω πνεύματι σώσει. Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων και εκ πασών αυτών ρύσεται αυτούς ο Κύριος. Φυλάσσει Κύριος πάντα τα οστά αυτών, έν εξ αυτών ου συντριβήσεται. Θάνατος αμαρτωλών πονηρός, και οι μισούντες τον δίκαιον πλημμελήσουσι. Λυτρώσεται Κύριος ψυχάς δούλων αυτου και ου μη πλημμελήσουσι πάντες οι ελπίζοντες επ’αυτόν.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΛΔ’. 34

Δίκασον, Κύριε, τους αδικούντας με· πολέμησον τους πολεμούντας με. Επιλαβού όπλου και θυρεού και ανάστηθι εις την βοήθειαν μου. ’Εκχεον ρομφαίαν και σύγκλεισον εξ εναντίας των καταδιωκόντων με· είπον τη ψυχή μου Σωτηρία σου εγώ είμι. Αισχυνθήτωσαν και εντραπήτωσαν οι ζητούντες την ψυχήν μου· αποστραφήτωσαν εις τα οπίσω και καταισχυνθήτωσαν οι λογιζόμενοι μοι κακά. Γενηθήτωσαν ωσεί χνούς κατά πρόσωπον ανέμου και άγγελος Κυρίου εκθλίβων αυτούς. Γενηθήτω η οδός αυτών σκότος και ολίσθημα και άγγελος Κυρίου καταδιώκων αυτούς ’Οτι δωρεάν έκρυψαν μοι διαφθοράν παγίδος αυτών, μάτην ωνείδισαν την ψυχήν μου. Ελθέτω αυτώ παγίς, ήν ού γινώσκει, και η θήρα, ήν έκρυψε, συλλαβέτω αυτόν και εν τη παγίδι πεσείται εν αυτή. Η δε ψυχή μου αγαλλιάσεται επί τω Κυρίω, τερφθήσεται επί τω σωτηρίω αυτού. Πάντα τα οστά μου ερούσι· Κύριε, Κύριε, τίς όμοιος σοι; Ρυόμενος πτωχόν εκ χειρός στερεωτέρων αυτού και πτωχόν και πένητα από των διαρπαζόντων αυτόνΑναστάντες μοι μάρτυρες άδικοι, ά ούκ εγίνωσκον ηρώτων με. Ανταπεδίδοσαν μοι πονηρά αντί αγαθών και ατεκνίαν τη ψυχή μου. Εγώ δε, εν τω αυτούς παρενοχλείν μοι, ενεδυόμην σάκκον· και εταπείνουν εν νηστεία την ψυχήν μου και η προσευχή μου εις κόλπον μου αποστραφήσεται. Ως πλησίον, ως αδελφώ ημετέρω, ούτως ευηρέστουν· ως πενθών και σκυθρωπάζων, ούτως εταπεινούμην. Και κατ’εμού ευφράνθησαν και συνήχθησαν· συνήχθησαν επ’εμέ μάστιγες και ούκ έγνων. Διεσχίσθησαν και ού κατενύγησαν. Επείρασαν με, εξεμυκτήρισαν με μυκτηρισμώ, έβρυξαν επ’ εμέ τους οδόντας αυτών. Κύριε, πότε επόψει; αποκατάστησον την ψυχήν μου από της κακουργίας αυτών, από λεόντων την μονογενή μου. Εξομολογήσομαι σοι εν εκκλησία πολλή, εν λαώ βαρεί αινέσω σε. Μη επιχαρείησαν μοι οι εχθραίνοντες μοι αδίκως, οι μισούντες με δωρεάν και διανεύοντες οφθαλμοίς. ’Οτι εμοί μεν ειρηνικά ελάλουν και επ’οργήν δόλους διελογίζοντο. Και επλάτυναν επ’εμέ το στόμα αυτών· είπον· Εύγε, εύγε, είδον οι οφθαλμοί ημών! Είδες, Κύριε, μη παρασιωπήσης· Κύριε, μη αποστής απ’εμού. Εξεγέρθητι, Κύριε, και πρόσχες τη κρίσει μου, ο Θεός μου και ο Κύριος μου, εις την δίκην μου. Κρίνον με, Κύριε, κατά την δικαιοσύνην σου, Κύριε, ο Θεός μου, και μη επιχαρείησαν μοι. Μή είποισαν εν καρδίαις αυτών· Εύγε, εύγε τη ψυχή ημών· μη δε είποιεν· Κατεπίομεν αυτόν. Αισχυνθείησαν και εντραπείησαν άμα οι επιχαίροντες τοις κακοίς μου· Ενδυσάσθωσαν αισχύνην και εντροπήν οι μεγαλορρημονούντες επ’εμέ. Αγαλλιάσθωσαν και ευφρανθήτωσαν οι θέλοντες την δικαιοσύνην μου και ειπάτωσαν διαπαντός. Μεγαλυνθήτω ο Κύριος, οι θέλοντες την ειρήνην του δούλου αυτού. Και η γλώσσα μου μελετήσει την δικαιοσύνην σου, όλην την ημέρα τον έπαινον σου.

Ψαλμός ΛΕ’. 35

Φησίν ο παράνομος του αμαρτάνειν εν εαυτώ, ούκ έστι φόβος Θεού απέναντι των οφθαλμών αυτού. ’Οτι εδόλωσεν ενώπιον αυτού, του ευρείν την ανομίαν αυτού και μισήσαι. Τα ρήματα του στόματος αυτού ανομία και δόλος, ούκ ηβουλήθη συνιέναι του αγαθύναι. Ανομίαν διελογίσατο επί τοις κοίτης αυτού, παρέστη πάση οδώ ούκ αγαθή, κακία δε ού προσώχθισε. Κύριε, εν τω ουρανώ το έλεος σου, και η αλήθεια σου έως νεφελών. Η δικαιοσύνη σου ως όρη Θεού, τα κρίματα σου άβυσσος πολλή· Ανθώπους και κτήνη σώσεις, Κύριε. Ως επλήθυνας το έλεος σου, ο Θεός. Οι δε υιοί των ανθρώπων εν σκέπη των πτερύγων σου ελπιούσι. Μεθυσθήσονται από πιότητος οίκου σου, και τον χειμάρρουν της τρυφής σου ποτιείς αυτούς. ’Οτι παρά σοι  πηγή ζωής, εν τω φωτί σου οψόμεθα φως. Παράτεινον το έλεος σου τοις γινώσκουσι σε και την δικαιοσύνην σου τοις ευθέσι τη καρδία. Μή ελθέτω μοι πούς υπερηφανίας, και χειρ αμαρτωλού μη σαλεύσαι με. Εκεί έπεσον πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίαν· εξώσθησαν και ου μη δύνωνται στήναι.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΛΣΤ’. 36

Μη παραζήλου εν πονηρευομένοις, μηδέ ζήλου τους ποιούντας την ανομίαν. ’Οτι ωσεί χόρτος ταχύ αποξηρανθήσεται, και ωσεί λάχανα χλόης ταχύ αποπεσούνται. ’Ελπισον επί Κύριον και ποίει χρηστότητα και κατασκήνου την γην και ποιμανθήση επί τω πλούτω αυτής. Κατατρύφησον του Κυρίου και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου. Αποκάλυψον προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον επ’αυτόν και αυτός ποιήσει. Και εξοίσει ως φως την δικαιοσύνην σου και το κρίμα σου ως μεσημβρίαν. Υποτάγηθι τω Κυρίω, και ικέτευσον αυτόν, μη παραζήλου εν τω κατευοδουμένω εν τη οδώ αυτού, εν ανθρώπω ποιούντι παρανομίαν. Παύσαι από οργής, και εγκατάλιπε θυμόν, μη παραζήλου ώστε πονηρεύεσθαι. ’Οτι οι πονηρευόμενοι εξολοθρευθήσονται, οι δε υπομένοντες τον Κύριον, αυτοί κληρονομήσουσι γήν. Και έτι ολίγον, και ού μη υπάρξη ο αμαρτωλός και ζητήσεις τον τόπον αυτού, και ού μη εύρης. Οι δε πραείς κληρονομήσουσι γήν και κατατρυφήσουσιν επί πλήθει ειρήνης. Παρατηρήσεται ο αμαρτωλός τον δίκαιον και βρύξει επ’αυτόν τους οδόντας αυτού. Ο δε Κύριος εκγελάσεται αυτόν, ότι προβλέπει, οτι ήξει η ημέρα αυτού. Ρομφαίαν εσπάσαντο οι αμαρτωλοί, ενέτειναν τόξον αυτών του καταβαλείν πτωχόν και πένητα, του σφάξαι τους ευθείς τη καρδία. Η ρομφαία αυτών εισέλθοι εις τας καρδίας αυτών και τα τόξα αυτών συντριβείη. Κρείσσον ολίγον τω δικαίω, υπέρ πλούτον αμαρτωλών πολύν. ’Οτι βραχίονες αμαρτωλών συντριβήσονται, υποστηρίζει δε δίκαιους ο Κύριος. Γινώσκει Κύριος τας οδούς των αμώμων και η κληρονομία αυτών εις αιώνα έσται. Ού καταισχυνθήσονται εν καιρώ πονηρώ και εν ημέραις λιμού χορτασθήσονται. ’Οτι οι αμαρτωλοί απολούνται, οι δε εχθροί του Κυρίου, άμα τω δοξασθήναι αυτούς και υψωθήναι, εκλείποντες ωσεί καπνός εξέλιπον. Δανείζεται ο αμαρτωλός και ούκ αποτίσει· ο δε δίκαιος οικτείρει και δίδωσιν. ’Οτι οι ευλογούντες αυτον κληρονομήσουσι γην, οι δε καταρώμενοι αυτόν εξολοθρευθήσονται. Παρά Κυρίου τα διαβήματα ανθρώπου κατευθύνεται, και την οδόν αυτού θελήσει σφόδρα. ’Οταν πέση, ού καταρραχθήσεται· ότι Κύριος αντιστηρίζει χείρα αυτού. Νεώτερος εγενόμην, και γαρ εγήρασα, και ούκ είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον, ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτους. ’Ολην την ημέραν ελεεί και δανείζει ο δίκαιος και το σπέρμα αυτού εις ευλογίαν έσται. ’Εκκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν και κατασκήνου εις αιώνα αιώνος. ’Οτι Κύριος αγαπά κρίσιν και ούκ εγκαταλείψει τους οσίους αυτού, εις τον αιώνα φυλαχθήσονται. ’Ανομοι δε εκδιωχθήσονται, και σπέρμα ασεβών εξολοθρευθήσεται. Δίκαιοι δε κληρονομήσουσι γην και κατασκηνώσουσιν εις αιώνα αιώνος επ’αυτής. Στόμα δικαίου μελετήσει σοφίαν και η γλώσσα αυτού λαλήσει κρίσιν. Ο νόμος του Θεού αυτού εν καρδία αυτού, και ούχ υποσκελισθήσεται τα διαβήματα αυτού. Κατανοεί ο αμαρτωλός τον δίκαιον και ζητεί του θανατώσαι αυτόν. Ο δε Κύριος ου μη εγκαταλίπη αυτόν εις τας χείρας αυτού, ουδέ μη καταδικάσηται αυτον, όταν κρίνηται αυτώ. Υπόμεινον τον Κύριον και φύλαξον την οδόν αυτού, και υψώσει σε του κατακληρονομήσαι γήν· εν τω εξολοθρεύεσθαι αμαρτωλούς όψει. Είδον τον ασεβή υπερυψούμενον και επαιρόμενον ως τας κέδρους του Λιβάνου. Και παρήλθεν, και ιδού ουκ ήν, και εζήτησα αυτόν και ουχ ευρέθη ο τόπος αυτού. Φύλασσε ακακίαν και ίδε ευθύτητα, ότι έστιν εγκατάλειμμα ανθρώπω ειρηνικώ. Οι δε παράνομοι εξολοθρευθήσονται επί το αυτό· τα εγκαταλείμματα των ασεβών εξολοθρευθήσονται. Σωτηρία δε των δικαίων παρά Κυρίου και υπερασπιστής αυτών έστιν εν καιρώ θλίψεως. Και βοηθήσει αυτοίς Κύριος και ρύσεται αυτούς και εξελείται αυτους εξ αμαρτωλών και σώσει αυτούς, ότι ήλπισαν επ’αυτόν.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.


           
ΚΑΘΙΣΜΑ ΕΚΤΟΝ

Ψαλμός ΛΖ’. 37

Κύριε, μη τω θυμώ σου ελέγξης με, μηδέ τη οργή σου παιδεύσης με. ’Οτι τα βέλη σου ενεπάγησαν μοι και επεστήριξας επ’εμέ την χείρα σου. Ούκ έστιν ίασις εν τη σαρκί μου από προσώπου της οργής σου· ούκ έστιν ειρήνη εν τοις οστέοις μου από προσώπου των αμαρτιών μου. ’Οτι αι ανομίαι μου υπερήραν την κεφαλήν μου, ωσεί φορτίον βαρύ εβαρύνθησαν επ’εμέ. Προσώζεσαν και εσάπησαν οι μώλωπες μου από προσώπου της αφροσύνης μου. Εταλαιπώρησα και κατεκάμφθην έως τέλους· όλην την ημέραν σκυθρωπάζων επορευόμην. ’Οτι αι ψόαι μου επλήσθησαν εμπαιγμάτων και ούκ έστιν ίασις εν τη σαρκί μου. Εκακώθην και εταπεινώθην έως σφόδρα, ωρυόμην από στεναγμού της καρδίας μου. Κύριε, εναντίον σου πάσα η επιθυμία μου, και ο στεναγμός μου από σου ούκ απεκρύβη. Η καρδία μου εταράχθη, εγκατέλιπε με η ισχύς μου, και το φως των οφθαλμών μου, και αυτό ούκ έστι μετ’εμού. Οι φίλοι μου και οι πλησίον μου εξ’εναντίας μου ήγγισαν και έστησαν, και οι έγγιστα μου από μακρόθεν έστησαν. Και εξεβιάζοντο οι ζητούντες την ψυχήν μου· και οι ζητούντες τα κακά μοι ελάλησαν ματαιότητας και δολιότητας όλην την ημέραν εμελέτησαν. Εγώ δε ωσεί κωφός ούκ ήκουον, και ωσεί άλαλος ούκ ανοίγων το στόμα αυτού. Και εγενόμην ωσεί άνθρωπος ούκ ακούων και ούκ έχων εν τω στόματι αυτού ελεγμούς. ’Οτι επί σοι, Κύριε, ήλπισα· σύ εισακούση, Κύριε, ο Θεός μου. ’Οτι είπον· Μήποτε επιχαρώσι μοι οι εχθροί μου, και εν τω σαλευθήναι πόδας μου, επ’εμέ εμεγαλορρημόνησαν. ’Οτι εγώ εις μάστιγας έτοιμος και η αλγηδών μου ενώπιον μου έστι διαπαντός. ’Οτι την ανομίαν μου εγώ αναγγελώ και μεριμνήσω υπέρ της αμαρτίας μου. Οι δε εχθροί μου ζώσι και κεκραταίωνται υπέρ εμέ, και επληθύνθησαν οι μισούντες με αδίκως. Οι ανταποδιδόντες μοι κακά αντί αγαθών ενδιέβαλλον με, επεί κατεδίωκον αγαθωσύνην. Μή εγκαταλίπης με, Κύριε ο Θεός μου, μη αποστής απ’εμού. Πρόσχες εις την βοήθειαν μου, Κύριε της σωτηρίας μου.

Ψαλμός ΛΗ’. 38

Είπα· Φυλάξω τας οδούς μου του μη αμαρτάνειν με εν γλώσση μου· εθέμην τω στόματι μου φυλακήν εν τω συστήναι τον αμαρτωλόν εναντίον μου. Εκωφώθην  και εταπεινώθην και εσίγησα εξ αγαθών και το άλγημα μου ανεκαινίσθη. Εθερμάνθη η καρδία μου εντός μου και εν τη μελέτη μου εκκαυθήσεται πυρ· ελάλησα εν γλώσση μου. Γνώρισον μοι, Κύριε, το πέρας μου και τον αριθμόν των ημερών μου, τίς έστιν, ίνα γνω τί υστερώ εγώ. Ιδού παλαιστάς έθου τας ημέρας μου και η υπόστασις μου ωσεί ουδέν ενώπιον σου· πλήν τα σύμπαντα ματαιότης, πας άνθρωπος ζων. Μέντοιγε εν εικόνι διαπορεύεται άνθρωπος, πλήν μάτην ταράσσεται· θησαυρίζει και ού γινώσκει τίνι συνάξει αυτά. Και νυν, τίς η υπομονή μου; ουχί ο Κύριος; και η υπόστασις μου παρά σου έστιν. Από πασών των ανομιών μου ρύσαι με· όνειδος άφρονι, έδωκας με. Εκωφώθην και ήνοιξα το στόμα μου, ότι σύ εποίησας. Απόστησον απ’εμού τας μάστιγας σου· από γαρ της ισχύος της χειρός σου εγώ εξέλιπον. Εν ελεγμοίς υπέρ ανομίας επαίδευσας άνθρωπον, και εξέτηξας ως αράχνην την ψυχήν αυτού· πλήν μάτην ταράσσεται πας άνθρωπος. Εισάκουσον της προσευχής μου, Κύριε, και της δεήσεως μου· ενώτισαι των δακρύων μου. Μή παρασιωπήσης, ότι παροικος εγώ είμι παρά σοι και παρεπίδημος, καθώς πάντες οι πατέρες μου. ’Ανες μου, ίνα αναψύξω προ του με απελθείν, και ουκέτι ου μή υπάρξω.


Ψαλμός ΛΘ’. 39

Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεως μου. Και ανήγαγε με εκ λάκκου ταλαιπωρίας και από πηλού ιλύος· και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου και κατηύθυνε τα διαβήματα μου. Και ενέβαλεν εις το στόμα μου άσμα καινόν, ύμνον τω Θεώ ημών. ’Οψονται πολλοί και φοβηθήσονται, και ελπιούσιν επί Κύριον. Μακάριος ανήρ, ού έστι το όνομα Κυρίου ελπίς αυτού και ούκ επέβλεψεν εις ματαιότητας και μανίας ψευδείς. Πολλά εποίησας συ, Κύριε ο Θεός μου, τα θαυμάσια σου, και τοις διαλογισμοίς σου ούκ έστι τίς ομοιωθήσεται σοι. Απήγγειλα και ελάλησα, επληθύνθησαν υπέρ αριθμόν. Θυσίαν και προσφοράν ούκ ηθέλησας, σώμα δε κατηρτίσω μοι. Ολοκαυτώματα και περί αμαρτίας ούκ ήτησας. Τότε είπον· Ιδού ήκω· εν κεφαλίδι βιβλίου γέγραπται περί εμού. Του ποιήσαι το θέλημα σου, ο Θεός μου, ηβουλήθην και τον νόμον σου εν μέσω της κοιλίας μου. Ευηγγελισάμην δικαιοσύνην εν εκκλησία μεγάλη· ιδού τα χείλη μου ου μη κωλύσω, Κύριε, σύ έγνως. Την δικαιοσύνην σου ούκ έκρυψα εν τη καρδία μου· την αλήθειαν σου και το σωτήριον σου είπα. Ούκ έκρυψα το έλεος σου και την αλήθειαν σου από συναγωγής πολλής. Συ δε, Κύριε, μη μακρύνης τους οικτοιρμούς σου απ’εμού· το έλεος σου και η αλήθεια σου διαπαντός αντιλάβοιντο μου. ’Οτι περιέσχον με κακά, ων ούκ έστιν αριθμος· κατέλαβον με αι ανομίαι μου και ούκ ηδυνήθην του βλέπειν. Επληθύνθησαν υπέρ τας τρίχας της κεφαλής μου και η καρδία μου  εγκατέλιπε με. Ευδόκησον, Κύριε, του ρύσασθαι με· Κύριε, εις το βοηθήσαι μοι πρόσχες. Καταισχυνθείησαν και εντραπείησαν άμα οι ζητούντες την ψυχήν μου του εξάραι αυτήν· αποστραφείησαν εις τα οπίσω και καταισχυνθείησαν οι θέλοντες μοι κακά. Κομισάσθωσαν παραχρήμα αισχύνην αυτών οι λέγοντες μοι, εύγε, εύγε. Αγαλλιάσθωσαν και ευφρανθήτωσαν επί σοι πάντες  οι ζητούντες σε, Κύριε· και ειπάτωσαν διαπαντός, μεγαλυνθήτω ο Κύριος, οι αγαπώντες το σωτήριον σου. Εγώ δε πτωχός ειμί και πένης, Κύριος φροντιεί μοι· βοηθός μου και υπερασπιστής μου ει συ, ο Θεός μου, μή χρονίσης.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα

Ψαλμός Μ’. 40

Μακάριος ο συνιών επί πτωχόν και πένητα, εν ημέρα πονηρά ρύσεται αυτόν ο Κύριος. Κύριος διαφυλάξαι αυτόν και ζήσαι αυτόν και μακαρίσαι αυτόν εν τη γη και μη παραδώ αυτόν εις χείρας εχθρών αυτού. Κύριος βοηθήσαι αυτώ επί κλίνης οδύνης αυτού, όλην την κοίτην αυτου έστρεψας εν τη αρρωστία αυτού. Εγώ είπα· Κύριε, ελέησον με, ίασαι την ψυχήν μου, ότι ήμαρτον σοι. Οι εχθροί μου είπον κακά μοι· πότε αποθανείται και απολείται το όνομα αυτού; Και εισεπορεύετο του ιδείνμάτην ελάλει η καρδία αυτούσυνήγαγεν ανομίαν εαυτώ· εξεπορεύετο έξω και ελάλει επί το αυτόΚατ’εμού ελογίζοντο κακά μοι. Λόγον παράνομον κατέθεντο κατ’ εμού· μη ο κοιμώμενος ουχί προσθήσει του αναστήναι; Και γαρ άνθρωπος της ειρήνης μουεφ’ον ήλπισαο εσθίων άρτους μου εμεγάλυνεν επ’εμέ πτερνισμόνΣύ δε, Κύριε, ελέησον με, και ανάστησον με, και ανταποδώσω αυτοίς. Εν τούτω έγνων, ότι τεθέληκας με, ότι ου μή επιχαρή ο εχθρός μου επ’εμέ. Εμού δε δια την ακακίαν αντελάβου και εβεβαίωσας με ενώπιον σου εις τον αιώνα. Ευλογητός Κύριος ο Θεός του Ισραήλ από του αιώνος και εις τον αιώνα. Γένοιτο, γένοιτο.

Ψαλμός ΜΑ’. 41

Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε, ο Θεός. Εδίψησεν η ψυχή μου προς τον Θεόν, τον ισχυρόν, τον ζώντα· πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω του Θεού; Εγενήθη τα δάκρυα μου εμοί άρτος ημέρας και νυκτόςεν τω λέγεσθαι με καθ’εκάστην ημέραν· Πού έστιν ο Θεός σουΤαύτα εμνήσθηνκαι εξέχεα επ’εμέ την ψυχήν μουότι διελεύσομαι εν τόπω σκηνής θαυμαστήςέως του οίκου του Θεούεν φωνή αγαλλιάσεως και εξομολογήσεως ήχου εορτάζοντοςΙνατί περίλυπος εί η ψυχή μου; και ινατί συνταράσσεις με; ’Ελπισον επί τον Θεόνότι εξομολογήσομαι αυτώσωτήριον του προσώπου μουκαι ο Θεός μουΠρος εμαυτόν η ψυχή μου εταράχθη, δια τούτο μνησθήσομαι σου εκ γης Ιορδάνου και Ερμωνιείμ, από όρους μικρού. ’Αβυσσος άβυσσον επικαλείται, εις φωνήν των καταρρακτών σου· πάντες οι μετεωρισμοί σου και τα κύματα σου επ’εμέ διήλθον. Ημέρας εντελείται Κύριος το έλεος αυτού, και νυκτός ωδή αυτώ, παρ’εμοί προσευχή τω Θεώ της ζωής μου. Ερώ τω Θεώ· αντιλήπτωρ μου ει· Διατί μου επελάθου; και ινατί σκυθρωπάζων πορεύομαι εν τω εκθλίβειν τον εχθρόν μου; Εν τω καταθλάσθαι τα οστά μουωνείδιζον με οι εχθροί μου· εν τω λέγειν αυτούς μοι καθ’εκάστην ημέραν· Πού έστιν ο Θεός σουΙνατί περίλυπος εί η ψυχή μουκαι ινατί συνταράσσεις με’Ελπισον επί τον Θεόνότι εξομολογήσομαι αυτώσωτήριον του προσώπου μουκαι ο Θεός μου.

Ψαλμός ΜΒ’. 42

Κρίνον με ο Θεός, και δίκασον την δίκην μου  εξ έθνους ούχ οσίου, από ανθρώπου αδίκου και δολίου ρύσαι με. ’Οτι συ εί ο Θεός κραταίωμα μου, ινατί απώσω με; και ινατί σκυθρωπάζων πορεύομαι, εν τω εκθλίβειν τον εχθρόν μου; Εξαπόστειλον το φως σου και την αληθειαν σουαυτά με ωδήγησανκαι ήγαγον με εις όρος άγιον σου και εις τα σκηνώματα σουΚαι εισελεύσομαι προς το θυσιαστήριον του Θεού, προς τον Θεόν τον ευφραίνοντα την νεότητα μου· εξομολογήσομαι σοι εν κιθάρα, ο Θεός, ο Θεός μου. Ινατί περίλυπος εί η ψυχή μου; και ινατί συνταράσσεις με; ’Ελπισον επί τον Θεόνότι εξομολογήσομαι αυτώσωτήριον του προσώπου μουκαι ο Θεός μου.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΜΓ’. 43

Ο Θεός εν τοις ωσίν ημών ακούσαμεν και οι πατέρες ημών ανήγγειλαν ημίν έργον, ο ειργάσω εν ταις ημέραις αυτών, εν ημέραις αρχαίαις. Η χείρ σου έθνη εξωλόθρευσε, και κατεφύτευσας αυτούς, εκάκωσας λαούς, και εξέβαλες αυτούς. Ου γαρ εν τη ρομφαία αυτών εκληρονόμησαν γήν και ο βραχίων αυτών ούκ έσωσεν αυτούς. Αλλ’ η δεξιά σου και ο βραχίων σου, και ο φωτισμός του προσώπου σου, ότι ηυδόκησας εν αυτοίς. Συ εί αυτός ο Βασιλεύς μου και ο Θεός μου, ο εντελλόμενος τας σωτηρίας Ιακώβ. Εν σοι τους εχθρούς ημών κερατιούμεν και εν τω ονόματι σου εξουδενώσομεν τους επανισταμένους ημίν. Ού γαρ επί τω τόξω μου ελπιώ και η ρομφαία μου ού σώσει με. ’Εσωσας γαρ ημάς εκ των θλιβόντων ημάς και τους μισούντας ημάς κατήσχυνας. Εν τω Θεώ επαινεθησόμεθα όλην την ημέρας και εν τω ονόματι σου εξομολογηθησόμεθα  εις τον αιώνα. Νυνί δε απώσω και κατήσχυνας ημάς και ουκ εξελεύση ο Θεός εν ταις δυνάμεσιν ημών. Απέστρεψας ημάς εις τα οπίσω παρά τους εχθρούς ημών, και οι μισούντες ημάς διήρπαζον εαυτοίς. ’Εδωκας ημάς ως πρόβατα βρώσεως και εν τοις έθνεσι διέσπειρας ημάς. Απέδου τον λαόν σου άνευ τιμής και ουκ ην πλήθος εν τοις αλαλάγμασιν ημών. ’Εθου ημάς όνειδος τοις γείτοσιν ημών, μυκτηρισμόν και χλευασμόν τοις κύκλω ημών. ’Εθου ημάς εις παραβολήν εν τοις έθνεσιν, κίνησιν κεφαλής εν τοις λαοίς. ’Ολην την ημέραν η εντροπή μου κατεναντίον μου έστι, και η αισχύνη του προσώπου μου εκάλυψε με. Από φωνής ονειδίζοντος και καταλαλούντος, από προσώπου εχθρού και εκδιώκοντος. Ταύτα πάντα ήλθεν εφ’ ημάς και ούκ επελαθόμεθα σου, και ούκ ηδικήσαμεν εν τη διαθήκη σου. Και ούκ απέστη εις τα οπίσω η καρδία ημών και εξέκλινας τας τρίβους ημών από της οδού σου. ’Οτι εταπείνωσας ημάς εν τόπω κακώσεως, και επεκάλυψεν ημάς σκιά θανάτου. Εί επελαθόμεθα του ονόματος του Θεού ημών και εί διεπετάσαμεν χείρας ημών προς Θεόν αλλότριον. Ουχί ο Θεός εκζητήσει ταύτα; αυτός γαρ γινώσκει τα κρύφια της καρδίας. ’Οτι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. Εξεγέρθητι, ινατί υπνοίς, Κύριε; ανάστηθι και μη απώση εις τέλος. Ινατί το πρόσωπον σου αποστρέφεις; επιλανθάνη της πτωχείας ημών και της θλίψεως ημών; ’Οτι εταπεινώθη εις χουν η ψυχή ημώνεκολλήθη εις γην η γαστήρ ημώνΑνάστα, Κύριε, βοήθησον ημίν και λύτρωσαι ημάς ένεκεν του ονόματος σου.

Ψαλμός ΜΔ’. 44

Εξηρεύξατο η καρδία μου λόγον αγαθόν· λέγω εγώ τα έργα μου τω βασιλεί· η γλώσσα μου κάλαμος γραμματέως οξυγράφου. Ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων, εξεχύθη χάρις εν χείλεσι σου, δια τούτο ευλόγησε σε ο Θεός εις τον αιώνα. Περίζωσαι την ρομφαίαν σου επι τον μηρόν σου, δυνατέ, τη ωραιότητι σου και τω κάλλει σου. Και έντεινον και κατευοδού και βασίλευε ένεκεν αληθείας και πραότητος και δικαιοσύνης· και οδηγήσει σε θαυμαστώς η δεξιά σου. Τα βέλη σου ηκονημένα, Δυνατέ, λαοί υποκάτω σου πεσούνται, εν καρδία εχθρών του βασιλέως. Ο θρόνος σου, ο Θεός, εις τον αιώνα του αιώνος· ράβδος ευθύτητος η ράβδος της βασιλείας σου. Ηγάπησας δικαιοσύνην και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισε σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου. Σμύρνα και στακτή και κασσία από των ιματίων σου, από βάρεων ελεφαντίνων· εξ ων εύφραναν σε θυγατέρες βασιλέων εν τη τιμή σου. Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών, εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη. ’Ακουσον, θύγατερ, και ίδε, και κλίνον το ους σου και επιλάθου του λαού σου και του οίκου του πατρός σου. Και επιθυμήσει ο βασιλεύς του κάλλους σου, ότι αυτός έστι Κύριος σου, και προσκυνήσεις αυτώ. Και προσκυνήσουσιν αυτώ θυγατέρες Τύρου εν δώροις· το πρόσωπον σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι του λαού. Πάσα η δόξα της θυγατρός του βασιλέως έσωθεν, εν κροσσωτοίς χρυσοίς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη. Απενεχθήσονται τω βασιλεί παρθένοι οπίσω αυτής, αι πλησίον αυτής απενεχθήσονται σοι. Απενεχθήσονται εν ευφροσύνη και αγαλλιάσει, αχθήσονται εις ναόν βασιλέως. Αντί των πατέρων σου εγενήθησαν σοι υιοί· καταστήσεις αυτούς άρχοντας επί πάσαν την γην. Μνησθήσομαι του ονόματος σου εν πάση γενεά και γενεά· δια τούτο λαοί εξομολογήσονται σοι εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα του αιώνος.

Ψαλμός ΜΕ’. 45

Ο Θεός ημών καταφυγή και δύναμις, βοηθός εν θλίψεσι ταις ευρούσαις ημάς σφόδρα. Δια τούτο ού φοβηθησόμεθα εν τω ταράσσεσθαι την γην και μετατίθεσθαι όρη εν καρδίαις θαλασσών. ’Ηχησαν και εταράχθησαν τα ύδατα αυτών, εταράχθησαν τα όρη εν τη κραταιότητι αυτού. Του ποταμού τα ορμήματα ευφραίνουσι την πόλιν του Θεού· ηγίασε το σκήνωμα αυτού ο Ύψιστος. Ο Θεός εν μέσω αυτής και ού σαλευθήσεται· βοηθησει αυτή ο Θεός το  προς πρωί πρωί. Εταράχθησαν έθνη, έκλιναν βασιλείαι, έδωκε φωνήν αυτού ο Ύψιστος, εσαλεύθη η γη. Κύριος των δυνάμεων μεθ’ημών, αντιλήπτωρ ημών ο Θεός Ιακώβ. Δεύτε και ίδετε τα έργα του Θεού,  ά έθετο τέρατα επί της γης. Ανταναιρών πολέμους μέχρι των περάτων της γης· τόξον συντρίψει και συνθλάσει όπλον και θυρεούς κατακαύσει εν πυρί. Σχολάσατε και γνώτε, ότι εγώ είμι ο Θεός· υψωθήσομαι εν τοις έθνεσιν, υψωθήσομαι εν τη γη. Κύριος των δυνάμεων μεθ’ημών, αντιλήπτωρ ημών ο Θεός, Ιακώβ.

Δόξα. Και νυνΑλληλούϊα.



ΚΑΘΙΣΜΑ ΕΒΔΟΜΟΝ


Ψαλμός ΜΣΤ’. 46

Πάντα τα έθνη κροτήσατε χείρας, αλαλάξατε τω Θεώ εν φωνή αγαλλιάσεως. ’Οτι Κύριος ύψιστος, φοβερός, βασιλεύς μέγας επί πάσαν την γην. Υπέταξε λαούς ημίν και έθνη υπό τους πόδας ημών. Εξελέξατο ημίν την κληρονομίαν εαυτώ, την καλλονήν Ιακώβ, ήν ηγάπησεν. Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή σάλπιγγος. Ψάλατε τω Θεώ ημών, ψάλατε· ψάλατε τω βασιλεί ημών, ψάλατε. ’Οτι βασιλεύς πάσης της γης ο Θεός, ψάλατε συνετώς. Εβασίλευσεν ο Θεός επί τα έθνη· ο Θεός κάθηται επί θρόνου αγίου αυτού. ’Αρχοντες λαών συνήχθησαν μετά του Θεού Αβραάμ, ότι του Θεού οι κραταιοί της γης σφόδρα επήρθησαν.

Ψαλμός ΜΖ’. 47

Μέγας Κύριος και αινετός σφόδρα, εν πόλει του Θεού ημών, εν όρει αγίω αυτού, ευρίζω αγαλλιάματι πάσης της γης. ’Ορη Σιών, τα πλευρά του βορρά, η πόλις του βασιλέως του μεγάλου. Ο Θεός εν ταις βάρεσιν αυτής γινώσκεται, όταν αντιλαμβάνηται αυτής. ’Οτι ιδού οι βασιλείς της γής συνήχθησαν, διήλθοσαν επί το αυτό. Αυτοί ιδόντες ούτως εθαύμασαν, εταράχθησαν, εσαλεύθησαν, τρόμος επελάβετο αυτών· εκεί ωδίνες ως τικτούσης. Εν πνεύματι βιαίω συντρίψεις πλοία Θαρσείς. Καθάπερ ηκούσαμεν, ούτω και είδομεν εν πόλει Κυρίου των δυνάμεων, εν πόλει του Θεού ημών. Ο Θεός εθεμελίωσεν αυτήν εις τον αιώνα. Υπελάβομεν, ο Θεός, το έλεος σου εν μέσω του λαού σου. Κατά το όνομα σου, ο Θεός, ούτω και η αίνεσις σου επί τα πέρατα της γης, δικαιοσύνης πλήρης η δεξιά σου. Ευφρανθήτω το όρος Σιών και αγαλλιάσθωσαν αι θυγατέρες της Ιουδαίας ένεκεν κριμάτων, σου Κύριε. Κυκλώσατε Σιών και περιλάβετε αυτήν, διηγήσασθε εν τοις πύργοις αυτής. Θέσθε τας καρδίας υμών εις την δύναμιν αυτής και καταδιέλεσθε τας βάρεις αυτής, όπως αν διηγήσησθε εις γενεάν ετέραν. ’Οτι ούτος έστιν ο Θεός ημών εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος· αυτός ποιμανεί ημάς εις τους αιώνας.

Ψαλμός ΜΗ’. 48

Ακούσατε ταύτα πάντα τα έθνη, ενωτίσασθε πάντες οι κατοικούντες την οικουμένην. Οι τε γηγενείς και οι υιοί των ανθρώπων, επί το αυτό πλούσιος και πένης. Το στόμα μου λαλήσει σοφίαν και η μελέτη της καρδίας μου σύνεσιν. Κλινώ εις παραβολήν το ούς μου, ανοίξω εν ψαλτηρίω το πρόβλημα μου. Ινατί φοβούμαι εν ημέρα πονηρά; η ανομία της πτέρνης μου κυκλώσει με. Οι πεποιθότες επί τη δυνάμει αυτών και επί τω πλήθει του πλούτου αυτών καυχώμενοι. Αδελφός ού λυτρούταιλυτρώσεται άνθρωποςΟύ δώσει τω Θεώ εξίλασμα εαυτού και την τιμήν της λυτρώσεως της ψυχής αυτού και εκοπίασεν εις τον αιώνα και ζήσεται εις τέλος’Οτι ούκ όψεται καταφθοράν, όταν ίδη σοφούς αποθνήσκοντας. Επί το αυτό άφρων και άνους απολούνται και καταλείψουσιν αλλοτρίοις τον πλούτον αυτών. Και οι τάφοι αυτών οικίαι αυτών εις τον αιώνα· σκηνώματα αυτών εις γενεάν και γενεάν, επεκαλέσαντο τα ονόματα αυτών επί των γαιών αυτών. Και άνθρωπος εν τιμή ων ού συνήκε· παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς. Αύτη η οδός αυτών σκάνδαλον αυτοίς και μετά ταύτα εν τω στόματι αυτών ευδοκήσουσιν. Ως πρόβατα εν άδη έθεντο, θάνατος ποιμανεί αυτους. Και κατακυριεύσουσιν αυτών οι ευθείς το πρωϊ, και η βοήθεια αυτών παλαιωθήσεται εν τω άδη, εκ της δόξης αυτών εξώσθησαν. Πλήν ο Θεός λυτρώσεται την ψυχήν μου εκ χειρός άδου όταν λαμβάνη με. Μη φοβού, όταν πλουτήση άνθρωπος, ή όταν πληθυνθή η δόξα του οίκου αυτού. ’Οτι ούκ εν τω αποθνήσκειν αυτόν λήψεται τα πάντα, ουδέ συγκαταβήσεται αυτώ η δόξα αυτού. ’Οτι η ψυχή αυτού εν τη ζωή αυτού ευλογηθήσεται, εξομολογήσεται σοι, όταν αγαθύνης αυτώ. Εισελεύσεται έως γενεάς πατέρων αυτού, έως αιώνος ούκ όψεται φως. Και άνθρωπος εν τιμή ών ού συνήκε· παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΜΘ’. 49

Θεός Θεών Κύριος ελάλησε και εκάλεσε την γην από ανατολών ηλίου μέχρι δυσμών. Εκ Σιών η ευπρέπεια της ωραιότητος αυτού. Ο Θεός εμφανώς ήξει, ο Θεός ημών, και ού παρασιωπήσεται. Πύρ ενώπιον αυτού καυθήσεται, και κύκλω αυτού καταιγίς σφόδρα. Προσκαλέσεται τον ουρανόν άνω και την γην, του διακρίναι τον λαόν αυτού. Συναγάγετε αυτώ τους οσίους αυτού, τους διατιθεμένους την διαθήκην αυτού επί θυσίαις. Και αναγγελούσιν οι ουρανοί την δικαιοσύνην αυτού ότι ο Θεός κριτής έστιν. ’Ακουσον, λαός μου, και λαλήσω σοι, Ισραήλ, και διαμαρτύρομαι σοι· ο Θεός, ο Θεός σου ειμί εγώ. Ούκ επι ταις θυσίαις σου ελέγξω σε, τα δε ολοκαυτώματα σου ενώπιον μου έστι διαπαντός. Ού δέξομαι εκ του οίκου σου μόσχους, ουδέ εκ των ποιμνίων σου χιμάρους. ’Οτι εμά έστι πάντα τα θηρία του αγρού, κτήνη εν τοις όρεσι και βόες. ’Εγνωκα πάντα τα πετεινά του ουρανού, και ωραιότης μετ’εμού έστιν. Εάν πεινάσω, ου μη σοι είπω, εμή γαρ έστιν η οικουμένη και το πλήρωμα αυτής. Μή φάγομαι κρέας ταύρωνή αίμα τράγων πίομαιΘύσον τω Θεώ θυσίαν αινέσεωςκαι απόδος τω Υψίστω τας ευχάς σουΚαι επικαλέσαι με εν ημέρα θλίψεως σου, και εξελούμαι σε και δοξάσεις με. Τω δε αμαρτωλώ είπεν ο Θεός· Ινατί συ εκδιηγή τα δικαιώματα μου και αναλαμβάνεις την διαθήκην μου δια στόματος σου; Σύ εμίσησας παιδείαν και εξέβαλες τους λόγους μου εις τα οπίσωΕί εθεώρεις κλέπτην, συνέτρεχες αυτώ, και μετά μοιχού την μερίδα σου ετίθεις. Το στόμα σου επλεόνασε κακίαν, και η γλώσσα σου περιέπλεκε δολιότητας. Καθήμενος κατά του αδελφού σου κατελάλεις και κατά του υιού της μητρός σου ετίθεις σκάνδαλον. Ταύτα εποίησας και εσίγησα· υπέλαβες ανομίαν, ότι έσομαι σοι όμοιος· ελέγξω σε και παραστήσω κατά πρόσωπον σου τας αμαρτίας σου. Σύνετε δη ταύτα, οι επιλανθανόμενοι του Θεού, μήποτε αρπάση, και ού μη ή ο ρυόμενος. Θυσία αινέσεως δοξάσει με, και εκεί οδός, ή δείξω αυτώ το σωτήριον μου.

Ψαλμός Ν’. 50

Ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεος σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημα μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισον με. ’Οτι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιον μου έστι διαπαντός. Σοί μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιον σου εποίησα· όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις οσυ και νικήσης εν τω κρίνεσθαι σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησε με η μήτηρ μου. Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας· τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσας μοι. Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπον σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μή απορρίψης με από του προσώπου σου και το πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης απ’εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξον με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων, ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσιν σου. ’Οτι εί ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν ’ ολοκαυτώματα ούκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ούκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριον σου μόσχους.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΝΑ’. 51

Τί εγκαυχά εν κακία ο δυνατός; Ανομίαν όλην την ημέραναδικίαν ελογίσατο η γλώσσα σουωσεί ξυρόν ηκονημένον εποίησας δόλονΗγάπησας κακίαν υπέρ αγαθωσύνην, αδικίαν υπέρ του λαλήσαι δικαιοσύνην. Ηγάπησας πάντα τα ρήματα καταποντισμού, γλώσσαν δολίαν. Δια τούτο ο Θεός καθέλοι σε εις τέλος· εκτίλαι σε και μεταναστεύσαι σε από σκηνώματος σου και το ρίζωμα σου εκ γης ζώντων. ’Οψονται δίκαιοι και φοβηθήσονται, και επ’αυτόν γελάσονται και ερούσιν. Ιδού άνθρωπος, ός ούκ έθετο τον Θεόν βοηθόν αυτού, αλλ’ επήλπισεν επί τω πλήθει του πλούτου αυτού, και ενεδυναμώθη επί τη ματαιότητι αυτού. Εγώ δε, ωσεί ελαία κατάκαρπος εν τω οίκω του Θεού· ήλπισα επί το έλεος του Θεού εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος. Εξομολογήσομαι σοι εις τον αιώνα, ότι εποίησας, και υπομενώ το όνομα σου, ότι χρηστόν εναντίον των οσίων σου.

Ψαλμός ΝΒ’. 52

Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού· Ούκ έστι Θεός. Διεφθάρησαν και εβδελύχθησαν εν ανομίαις, ούκ έστι ποιών αγαθόν. Ο Θεός εκ του ουρανού διέκυψεν επί τους υιούς των ανθρώπων, του ιδείν εί έστι συνιών ή εκζητών τον Θεόν. Πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν, ούκ έστι ποιών αγαθόν, ούκ έστιν έως ενός. Ουχί γνώσονται πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίαν, οι κατεσθίοντες τον λαόν μου εν βρώσει άρτου; τον Κύριον ούκ επεκαλέσαντο. Εκεί εφοβήθησαν φόβον, ού ούκ ήν φόβος· ότι ο Θεός διεσκόρπισεν οστά ανθρωπαρέσκων, κατησχύνθησαν, ότι ο Θεός εξουδένωσεν αυτούς. Τίς δώσει εκ Σιών το σωτήριον του Ισραήλ; εν τω επιστρέψαι τον Θεόν την αιχμαλωσίαν του λαού αυτού, αγαλλιάσεται Ιακώβ και ευφρανθήσεται Ισραήλ.

Ψαλμός ΝΓ’. 53

Ο Θεός εν τω ονόματι σου σώσον με και εν τη δυνάμει σου κρινείς με. Ο Θεός, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι τα ρήματα του στόματος μου. ’Οτι αλλότριοι επανέστησαν επ’εμέ και κραταιοί εζήτησαν την ψυχήν μου και ού προέθεντο τον Θεόν ενώπιον αυτών. Ιδού γαρ ο Θεός βοηθεί μοι, και ο Κύριος αντιλήπτωρ της ψυχής μου. Αποστρέψει τα κακά τοις εχθροίς μου, εν τη αληθεία σου εξολόθρευσον αυτούς. Εκουσίως θύσω σοι, εξομολογήσομαι τω ονόματι σου, Κύριε, ότι αγαθόν. ’Οτι εκ πάσης θλίψεως ερρύσω με, και εν τοις εχθροίς μου επείδεν ο οφθαλμός μου.

Ψαλμός ΝΔ’. 54

Ενώτισαι, ο Θεός, την προσευχήν μου, και μή υπερίδης την δέησιν μου. Πρόσχες μοι και εισάκουσον μου· ελυπήθην εν τη αδολεσχία μου και εταράχθην από φωνής εχθρου και από θλίψεως αμαρτωλού. ’Οτι εξέκλιναν επ’εμέ ανομίαν και εν οργή ενεκότουν μοι. Η καρδία μου εταράχθην εν εμοι, και δειλία θανάτου επέπεσεν επ’εμέ. Φόβος και τρόμος ήλθεν επ’εμέ, και εκάλυψε με σκότος. Και είπα· Τίς δώσει μοι πτέρυγας ωσεί περιστεράς και πετασθήσομαι και καταπαύσω; Ιδού εμάκρυνα φυγαδεύων και ηυλίσθην εν τη ερήμωΠροσεδεχόμην τον Θεόν, τον σώζοντα με από ολιγοψυχίας και από καταιγίδος. Καταπόντισον, Κύριε, και καταδίελε τας γλώσσας αυτών, ότι είδον ανομίαν και αντιλογίαν εν τη πόλει. Ημέρας και νυκτός κυκλώσει αυτήν επί τα τείχη αυτής· ανομία και κόπος εν μέσω αυτής και αδικία. Και ούκ εξέλιπεν εκ των πλατειών αυτής τόκος και δόλος. ’Οτι εί ο εχθρός ωνείδισε με, υπήνεγκα αν· και εί ο μισών επ’εμέ εμεγαλορρημόνησεν, εκρύβην αν απ’αυτού. Σύ δε, άνθρωπε ισόψυχε, ηγεμών μου, και γνωστέ μου. ’Ος επί το αυτό εγλύκανας μοι εδέσματα, εν τω οίκω του Θεού επορεύθην εν ομονοία. Ελθέτω δη θάνατος επ’αυτούς, και καταβήτωσαν εις άδου ζώντες· ότι πονηρία εν ταις παροικίαις αυτών, εν μέσω αυτών. Εγώ προς τον Θεόν εκέκραξα, και ο Κύριος εισήκουσέ μου. Εσπέρας και πρωί και μεσημβρίας διηγήσομαι και απαγγελώ, και εισακούσεται της φωνής μου. Λυτρώσεται εν ειρήνη την ψυχήν μου από των εγγιζόντων μοι· ότι εν πολλοίς ήσαν συν εμοί. Εισακούσεται ο Θεος και ταπεινώσει αυτούς ο υπάρχων προ των αιώνων. Ού γαρ έστιν αυτοίς αντάλλαγμα, ότι ούκ εφοβήθησαν τον Θεόν. Εξέτεινε την χείρα αυτού εν τω αποδιδόναι· εβεβήλωσαν την διαθήκην αυτού. Διεμερίσθησαν από οργής του προσώπου αυτού, και ήγγισαν αι καρδίαι αυτών· ηπαλύνθησαν οι λόγοι αυτών υπέρ έλαιον, και αυτοί είσι βολίδες. Επίρριψον επί Κύριον την μέριμνάν σου και αυτός σε διαθρέψει· ου δώσει εις τον αιώνα σάλον τω δικαίω. Σύ δε, ο Θεός, κατάξεις αυτούς εις φρέαρ διαφθοράς. ’Ανδρες αιμάτων και δολιότητος ού μή ημισεύσωσι τας ημέρας αυτών· εγώ δε, Κύριε, ελπιώ επί σε.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.




ΚΑΘΙΣΜΑ ΟΓΔΟΟΝ


Ψαλμός ΝΕ’. 55

Ελέησον με ο Θεός, ότι κατεπάτησε με άνθρωπος όλην την ημέραν, πολεμών έθλιψε με. Κατεπάτησαν με οι εχθροί μου όλην την ημέραν, ότι πολλοί οι πολεμούντες με από ύψους. Ημέρας ου φοβηθήσομαι, εγώ δε ελπιώ επί σε. Εν τω Θεώ επαινέσω τους λόγους μου, επί τω Θεώ ήλπισα· ου φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι σαρξ. ’Ολην την ημέραν τους λόγους μου εβδελύσσοντο· κατ’εμού πάντες οι διαλογισμοί αυτών εις κακόν. Παροικήσουσι και κατακρύψουσιν· αυτοί την πτέρναν μου φυλάξουσιν, καθάπερ υπεμειναν την ψυχήν μου. Υπερ του μηθενός σώσεις αυτούς, εν οργή λαούς κατάξεις, ο Θεός. Την ζωήν μου εξήγγειλα σοι· έθου τα δάκρυα μου ενώπιον σου, ως και εν τη επαγγελία σου. Επιστρέψουσιν οι εχθροί μου εις τα οπίσω· εν ή αν ημέρα επικαλέσωμαι σε, ιδού έγνων ότι Θεός μου ει συ. Επί τω Θεώ αινέσω ρήμα, επί τω Κυρίω αινέσω λόγον. Επί τω Θεώ ήλπισα, ου φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι άνθρωπος. Εν εμοί, ο Θεός, ευχαί, ας αποδώσω αινέσεως σου. ’Οτι ερρύσω την ψυχήν μου εκ θανάτου, τους οφθαλμούς μου από δακρύων και τους πόδας μου από ολισθήματος, του ευαρεστήσαι ενώπιον Κυρίου, εν φωτί ζώντων.

Ψαλμός ΝΣΤ’. 56

Ελέησον με, ο Θεός, ελέησον με· ότι επί σε πέποιθεν η ψυχή μου και εν τη σκιά των πτερύγων σου ελπιώ, έως ου παρέλθη η ανομία. Κεκράξομαι προς τον Θεόν τον Ύψιστον, τον Θεόν τον ευεργετήσαντα με. Εξαπέστειλεν εξ ουρανού, και έσωσε με, έδωκεν εις όνειδος τους καταπατούντας με. Εξαπέστειλεν ο Θεός το έλεος αυτού και την αλήθειαν αυτού, και ερρύσατο την ψυχήν μου εκ μέσου σκύμνων· εκοιμήθην τεταραγμένος. Υιοί ανθρώπων, οι ιδόντες αυτών όπλα και βέλη, και η γλώσσα αυτών μάχαιρα οξεία. Υψώθητι επί τους ουρανούς, ο Θεός, και επί πάσαν την γην η δόξα σου. Παγίδα ητοίμασαν τοις ποσί μου και κατέκαμψαν την ψυχήν μου· ώρυξαν προ προσώπου μου βόθρον και ενέπεσον εις αυτόν. Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός, ετοίμη η καρδία μου· άσομαι και ψαλώ εν τη δόξη μου. Εξεγέρθητι η δόξα μου, εξεγέρθητι ψαλτήριον και κιθάρα· εξεγερθήσομαι όρθρου. Εξομολογήσομαι σοι εν λαοίς Κύριε, ψαλώ σοι εν έθνεσι. ’Οτι εμεγαλύνθη εως των ουρανών το έλεος σου και εως των νεφελών η αλήθεια σου. Υψώθητι επί τους ουρανούς, ο Θεός, και επί πάσαν την γην η δόξα σου.

Ψαλμός ΝΖ’. 57

Ει αληθώς άρα δικαιοσύνην λαλείτε, ευθείας κρίνετε, οι υιοί των ανθρώπων. Και γαρ εν καρδία ανομίαν εργάζεσθε εν τη γη, αδικίαν αι χείρες υμών συμπλέκουσι. Απηλλοτριώθησαν οι αμαρτωλοί από μήτρας, επλανήθησαν από γαστρός, ελάλησαν ψευδή. Θυμός αυτοίς κατά την ομοίωσιν του όφεως, ωσεί ασπίδος κωφής και βυούσης τα ώτα αυτής, ’Ητις ουκ εισακούσεται φωνής επαδόντων, φαρμάκου τε φαρμακευομένου παρά σοφού. Ο Θεός συντρίψει τους οδόντας αυτών εν τω στόματι αυτών· τας μύλας των λεόντων συνέθλασεν ο Κύριος. Εξουδενωθήσονται ωσεί ύδωρ διαπορευόμενον· εντενεί το τόξον αυτού, εως ου ασθενήσουσι. Ωσεί κηρός τακείς ανταναιρεθήσονται· έπεσε πυρ επ’αυτούς και ουκ είδον τον ήλιον. Προ του συνιέναι τας ακάνθας ημών την ράμνον, ωσεί ζώντας, ωσεί εν οργή καταπίεται αυτούς. Ευφρανθήσεται δίκαιος, όταν ίδη εκδίκησιν, τας χείρας αυτού νίψεται εν τω αίματι του αμαρτωλού. Και ερεί άνθρωπος· Ει άρα έστι καρπός τω δικαίω, άρα έστιν ο Θεός, κρίνων αυτούς εν τη γή.
           
Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΝΗ’.58

Εξελού με εκ των εχθρών μου, ο Θεός, και εκ των επανισταμένων επ’εμέ λύτρωσαι με. Ρύσαι με εκ των εργαζομένων την ανομίαν και εξ ανδρών αιμάτων σώσον με. ’Οτι ιδού εθήρευσαν την ψυχήν μου, επέθεντο επ’εμέ κραταιοί· ούτε η ανομία μου  ούτε η αμαρτία μου, Κύριε. ’Ανευ ανομίας έδραμον και κατεύθυνα· εξεργέθητι εις συνάντησιν μου και ίδε. Και συ, Κύριε, ο Θεός των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ, πρόσχες του επισκέψασθαι πάντα τα έθνη· μη οικτειρήσης πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν. Επιστρέψουσιν εις εσπέραν και λιμώξουσιν ως κύων και κυκλώσουσι πόλιν. Ιδού αυτοί αποφθέγξονται εν τω στόματι αυτών και ρομφαία εν τοις χείλεσιν αυτών· ότι τίς ήκουσε; Και συΚύριεεκγελάσεις αυτούςεξουδενώσεις πάντα τα έθνηΤο κράτος μου προς σε φυλάξω, ότι συ ο Θεός αντιλήπτωρ μου ει. Ο Θεός μου, το έλεος σου προφθάσει με· ο Θεός μου δείξει μοι εν τοις εχθροις μου. Μη αποκτείνης αυτούς, μήποτε επιλάθωνται του νόμου σου· διασκόρπισον αυτούς εν τη δυνάμει σου και κατάγαγε αυτούς ο υπερασπιστής μου, Κύριε. Αμαρτία στόματος αυτών, λόγος χειλέων αυτών· και συλληφθήτωσαν εν τη υπερηφανία αυτών· και εξ αράς και ψεύδους διαγγελήσονται συντέλειαι. Εν οργή συντελείας, και ου μη υπάρξωσι· και γνώσονται, ότι Θεός δεσπόζει του Ιακώβ και των περάτων της γης. Επιστρέψουσιν εις εσπέραν, και λιμώξουσιν ως κύων, και κυκλώσουσι πόλιν. Αυτοί διασκορπισθήσονται του φαγείν· εάν δε μη χορτασθώσι και γογγύσουσι. Εγώ δε άσομαι τη δυνάμει σου και αγαλλιάσομαι το πρωί το έλεος σου· ότι εγενήθης αντιλήπτωρ μου και καταφυγή μου εν ημέρα θλίψεως μου. Βοηθός μου ει, σοι ψαλώ· ότι συ, ο Θεός, αντιλήπτωρ μου εί, ο Θεός μου, το έλεος μου.

Ψαλμός ΝΘ’.59

Ο Θεός, απώσω ημάς· και καθείλες ημάς· ωργίσθης, και ωκτείρησας ημάς. Συνέσεισας την γην και συνετάραξας αυτήν· ίασαι τα συντρίμματα αυτής ότι εσαλεύθη. ’Εδειξας τω λαώ σου σκληρά· επότισας ημάς οίνον κατανύξεως. ’Εδωκας τοις φοβουμένοις σε σημείωσιν, του φυγείν από προσώπου τόξου. ’Οπως αν ρυσθώσιν οι αγαπητοί σου, σώσον τη δεξιά σου, και επάκουσον μου. Ο Θεός ελάλησεν εν τω αγίω αυτού· αγαλλιάσομαι και διαμεριώ Σίκιμα, και την κοιλάδα των σκηνών διαμετρήσω. Εμός έστι Γαλαάδ, και εμός έστι Μανασσής, και Εφραίμ κραταίωσις της κεφαλής μου· Ιούδας βασιλεύς μου. Μωάβ λέβης της ελπίδος μου· επί την Ιδουμαίαν εκτενώ το υπόδημα μου, εμοί αλλόφυλοι υπετάγησαν. Τίς απάξει με εις πόλιν περιοχής; ή τίς οδηγήσει με εως της Ιδουμαίας; Ουχί συο Θεόςο απωσάμενος ημάςκαι ουκ εξελεύση ο Θεός εν ταις δυνάμεσιν ημώνΔος ημίν βοήθειαν εκ θλίψεωςκαι ματαία σωτηρία ανθρώπουΕν τω Θεώ ποιήσωμεν δύναμιν και αυτός εξουδενώσει τους θλίβοντας ημάς.

Ψαλμός Ξ’.60

Εισάκουσον, ο Θεός, της δεήσεως μου, πρόσχες τη προσευχή μου. Από των περάτων της γης προς σε εκέκραξα, εν τω ακηδιάσαι την καρδίαν μου· εν πέτρα ύψωσας με. Ωδήγησας με, ότι εγενήθης ελπίς μου, πύργος ισχύος από προσώπου εχθρού. Παροικήσω εν τω σκηνώματί σου εις τους αιώνας· σκεπασθήσομαι εν τη σκέπη των πτερύγων σου. ’Οτι συ, ο Θεός, εισήκουσας των ευχών μου· έδωκας κληρονομίαν τοις φοβουμένοις το όνομα σου. Ημέρας εφ’ ημέρας του βασιλέως προσθήσεις, τα έτη αυτού εως ημέρας γενεάς και γενεάς. Διαμενεί εις τον αιώνα ενώπιον του Θεού· έλεος και αλήθειαν τίς εκζητήσει; Ούτω ψαλώ τω ονόματι σου εις τους αιώναςτου αποδούναι με τας ευχάς μου ημέραν εξ ημέρας.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΞΑ’.61

Ουχί τω Θεώ υποταγήσεται η ψυχή μου; παρ’αυτώ γαρ το σωτήριον μου. Και γαρ αυτός Θεός μου και σωτήρ μου, και αντιλήπτωρ μου· ου μη σαλευθώ επί πλείον. ’Εως πότε επιτίθεσθε επ’άνθρωπον; φονεύετε πάντες υμείς, ως τοίχω κεκλιμένω και φραγμώ ωσμένω;  Πλην την τιμήν μου εβουλεύσαντο απώσασθαι· έδραμον εν δίψη· τω στόματι αυτών ευλόγουν και τη καρδία αυτών κατηρώντοΠλην τω Θεώ υποτάγηθι η ψυχή μου, ότι παρ’αυτώ η υπομονή μου. ’Οτι αυτός Θεός μου και σωτήρ μου, αντιλήπτωρ μου· ου μη μεταναστεύσω. Επί τω Θεώ το σωτήριον μου και η δόξα μου· ο Θεός της βοηθείας μου και η ελπίς μου επί τω Θεώ. Ελπίσατε επ’αυτόν πάσα συναγωγή λαών, εκχέετε ενώπιον αυτού τας καρδίας υμών, ότι ο Θεός βοηθός ημών. Πλην μάταιοι οι υιοί των ανθρώπων, ψευδείς οι υιοί των ανθρώπων εν ζυγοίς του αδικήσαι· αυτοί εκ ματαιότητος επί το αυτό. Μη ελπίζετε επ’αδικίαν και επί άρπαγμα μη επιποθείτε· πλούτος εάν ρέη, μη προστίθεσθε καρδίαν. ’Απαξ ελάλησεν ο Θεός· δύο ταύτα ήκουσα, ότι το κράτος του Θεού και σου Κύριε, το έλεος· ότι συ αποδώσεις εκάστω κατά τα έργα αυτού.

Ψαλμός ΞΒ’.62

Ο Θεός, ο Θεός μου, προς σε ορθρίζω· εδίψησε σε η ψυχή μου, ποσαπλώς σοι η σαρξ μου εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω. Ούτως εν τω αγίω ώφθην σοι, του ιδείν την δύναμιν σου και την δόξαν σου. ’Οτι κρείσσον το έλεος σου υπέρ ζωάς· τα χείλη μου επαινέσουσι σε. Ούτως ευλογήσω σε εν τη ζωή μου· και εν τω ονόματι σου αρώ τας χείρας μου. Ως εκ στέατος και πιότητος εμπλησθείη η ψυχή μου· και χείλη αγαλλιάσεως αινέσει το στόμα μου. Ει εμνημόνευον σου επί της στρωμνής μου, εν τοις όρθροις εμελέτων εις σε. ’Οτι εγενήθης βοηθός μου, και εν τη σκέπη των πτερύγων σου αγαλλιάσομαι. Εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω σου· εμού δε αντελάβετο η δεξιά σου. Αυτοί δε εις μάτην εζήτησαν την ψυχήν μου, εισελεύσονται εις τα κατώτατα της γης, παραδοθήσονται εις χείρας ρομφαίας· μερίδες αλωπέκων έσονται. Ο δε βασιλεύς ευφρανθήσεται επί τω Θεώ· επαινεθήσεται πας ο ομνύων εν αυτώ· ότι  ενεφράγη στόμα λαλούντων άδικα.

Ψαλμός ΞΓ’. 63

Εισάκουσον ο Θεός, της προσευχής μου, εν τω δέεσθαι με προς σε· από φόβου εχθρού εξελού την ψυχήν μου. Σκέπασον με από συστροφής πονηρευομένων, από πλήθους εργαζομένων αδικίαν. Οίτινες ηκόνησαν ως ρομφαίαν τας γλώσσας αυτών, ενέτειναν τόξον αυτών, πράγμα πικρόν. Του κατατοξεύσαι εν αποκρύφοις άμωμον· εξάπινα κατατοξεύσουσιν αυτόν και ου φοβηθήσονται. Εκραταίωσαν εαυτοίς λόγον πονηρόν· διηγήσαντο του κρύψαι παγίδα· είπον· Τίς όψεται αυτούς; Εξηρεύνησαν ανομίανεξέλιπον εξερευνώντες εξερευνήσειςΠροσελεύσεται άνθρωπος και καρδία βαθεία· και υψωθήσεται ο Θεός. Βέλος νηπίων εγενήθησαν αι πληγαί αυτών· και εξησθένησαν επ’ αυτούς αι γλώσσαι αυτών. Εταράχθησαν πάντες οι θεωρούντες αυτούς· και εφοβήθη πας άνθρωπος. Και ανήγγειλαν τα έργα του Θεού και τα ποιήματα αυτού συνήκαν. Ευφρανθήσεται δίκαιος εν τω Κυρίω και ελπιεί επ’αυτόν· και επαινεθήσονται πάντες οι ευθείς τη καρδία.

Δοξα. Και νυν. Αλληλούϊα.




ΚΑΘΙΣΜΑ ΕΝΑΤΟΝ
Ψαλμός ΞΔ’.64

Σοι πρέπει ύμνος, ο Θεός, εν Σιών, και σοι αποδοθήσεται ευχή εν Ιερουσαλήμ. Εισάκουσον προσευχής μου, προς σε πάσα σαρξ ήξει. Λόγοι ανόμων υπερεδυνάμωσαν ημάς, και τας ασεβείας ημών συ ιλάση. Μακάριος, ον εξελέξω και προσελάβου, κατασκηνώσει εν ταις αυλαίς σου. Πλησθησόμεθα εν τοις αγαθοίς του οίκου σου· άγιος ο ναός σου, θαυμαστός  εν δικαιοσύνη. Επάκουσον ημών, ο Θεός, ο σωτήρ ημών, η ελπίς πάντων των περάτων της γης και των εν θαλάσση μακράν. Ετοιμάζων όρη εν τη ισχύϊ αυτού, περιεζωσμένος εν δυναστεία, ο συνταράσσων το κύτος της θαλάσσης· ήχους κυμάτων αυτής τίς υποστήσεται; Ταραχθήσονται τα έθνηκαι φοβηθήσονται οι κατοικούντες τα πέρατα από των σημείων σου· εξόδους πρωίας και εσπέρας τέρψειςΕπεσκέψω την γην, και εμέθυσας αυτήν, επλήθυνας του πλουτίσαι αυτήν. Ο ποταμός του Θεού επληρώθη υδάτων· ητοίμασας την τροφήν αυτών, ότι ούτως η ετοιμασία. Τους αύλακας αυτής μέθυσον, πλήθυνον τα γεννήματα αυτής· εν ταις σταγόσιν αυτής ευφρανθήσεται ανατέλλουσα. Ευλογήσεις τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητος σου, και τα πεδία σου πλησθήσονται πιότητος. Πιανθήσονται τα όρη της ερήμου και αγαλλίασιν οι βουνοί περιζώσονται. Ενεδύσαντο οι κριοί των προβάτων, και αι κοιλάδες πληθυνούσι σίτον· κεκράξονται και γαρ υμνήσουσι.

Ψαλμός ΞΕ’.65

Αλαλάξατε τω Κυρίω πάσα η γη. Ψάλατε δη τω ονόματι αυτού, δότε δόξαν εν αινέσει αυτού. Είπατε τω Θεώ· Ως φοβερά τα έργα σου! εν τω πλήθει της δυνάμεως σου ψεύσονται σε οι εχθροί σου. Πάσα η γη προσκυνησάτωσαν σοι και ψαλάτωσαν σοι· ψαλάτωσαν δη τω ονόματι σου, Ύψιστε. Δεύτε και ίδετε τα έργα του Θεού, ως φοβερός εν βουλαίς, υπέρ τους υιούς των ανθρώπων. Ο μεταστρέφων την θάλασσαν εις ξηράν· εν ποταμώ διελεύσονται ποδί· εκεί ευφρανθησόμεθα επ’αυτώ. Τω δεσπόζοντι εν τη δυναστεία αυτού του αιώνος· οι οφθαλμοί αυτού επί τα έθνη επιβλέπουσιν· οι παραπικραίνοντες μη υψούσθωσαν εν εαυτοίς. Ευλογείτε, έθνη, τον Θεόν ημών, και ακουτίσασθε την φωνήν της αινέσεως αυτού, του θεμένου την ψυχήν μου εις ζωήν, και μη δόντος εις σάλον τους πόδας μου. ’Οτι εδοκίμασας ημάς, ο Θεός· επύρωσας ημάς ως πυρούται το αργύριον. Εισήγαγες ημάς εις την παγίδαR έθου θλίψεις επί τον νώτον ημών. Επεβίβασας ανθρώπους επί τας κεφαλάς ημών· διήλθομεν δια πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν. Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου εν ολοκαυτώματι· αποδώσω σοι τας ευχάς μου, ας διέστειλε τα χείλη μου και ελάλησε το στόμα μου εν τη θλίψει μου. Ολοκαυτώματα μεμυελωμένα ανοίσω σοι μετά θυμιάματος  και κριών· ανοίσω σοι βόας μετά χιμάρων. Δεύτε, ακούσατε, και διηγήσομαι υμίν, πάντες οι φοβούμενοι τον Θεόν, όσα εποίησε τη ψυχή μου. Προς αυτόν τω στόματι μου εκέκραξα και ύψωσα υπό την γλώσσαν μου. Αδικίαν ει εθεώρουν εν καρδία μου, μη εισακουσάτω μου Κύριος. Δια τούτο εισήκουσε μου ο Θεός, προσέσχε τη φωνή της δεήσεως μου. Ευλογητός ο Θεός, ος ούκ απέστησε την προσευχήν μου και το έλεος αυτού απ’εμού.

Ψαλμός ΞΣΤ’.66

Ο Θεός οικτειρήσαι ημάς και ευλογήσαι ημάς· επιφάναι το πρόσωπον αυτού εφ’ημάς και ελεήσαι ημάς. Του γνώναι εν τη γη την οδόν σου, εν πάσιν έθνεσι το σωτήριον σου. Εξομολογησάσθωσαν σοι λαοί, ο Θεός· εξομολογησάσθωσαν οι λαοί πάντες. Ευφρανθήτωσαν και αγαλλιάσθωσαν έθνη, ότι κρινείς λαούς εν ευθύτητι και έθνη εν τη γη οδηγήσεις. Εξομολογησάσθωσαν σοι λαοί, ο Θεός· εξομολογησάσθωσαν σοι λαοί πάντες. Γη έδωκε τον καρπόν αυτής· ευλογήσαι ημάς ο Θεός, ο Θεός ημών. Ευλογήσαι ημάς ο Θεός· και φοβηθήτωσαν αυτόν πάντα τα πέρατα της γης.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΞΖ’.67

Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν. Ως εκλείπει καπνός, εκλειπέτωσαν· ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός, ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού. Και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν· αγαλλιάσθωσαν ενώπιον του Θεού, τερφθήτωσαν εν ευφροσύνη. ’Ασατε τω Θεώ, ψάλατε τω ονόματι αυτού, ωδοποιήσατε τω επιβεβηκότι επί δυσμών· Κύριος όνομα αυτώ· και αγαλλιάσθε ενώπιον αυτού. Ταραχθήτωσαν από προσώπου αυτού, του πατρός των ορφανών, του κριτού των χηρών· ο Θεός εν τόπω αγίω αυτού. Ο Θεός κατοικίζει μονοτρόπους εν οίκω, εξάγων πεπεδημένους εν ανδρεία, ομοίως τους παραπικραίνοντας, τους κατοικούντας εν τάφοις. Ο Θεός, εν τω εκπορεύεσθαι σε ενώπιον του λαού σου, εν τω διαβαίνειν σε εν τη ερήμω. Γη εσείσθη, και γαρ οι ουρανοί έσταξαν από προσώπου του Θεού του Σινά, από προσώπου του Θεού Ισραήλ. Βροχήν εκούσιον αφοριείς, ο Θεός, τη κληρονομία σου· και ησθένησε, συ δε κατηρτίσω αυτήν. Τα ζώα σου κατοικούσιν εν αυτή· ητοίμασας εν τη χρηστότητι σου τω πτωχώ, ο Θεός. Κύριος δώσει ρήμα τοις ευαγγελιζομένοις δυνάμει πολλή. Ο βασιλεύς των δυνάμεων του αγαπητού, τη ωραιότητι του οίκου διελέσθαι σκύλα. Εάν κοιμηθήτε αναμέσον των κλήρων, πτέρυγες περιστεράς· περιηργυρωμέναι, και τα μετάφρενα αυτής εν χλωρότητι χρυσίου. Εν τω διαστέλλειν τον Επουράνιον βασιλείς επ’αυτής χιονωθήσονται εν Σελμών, ’Ορος του Θεού, όρος πίον, όρος τετυρωμένον, όρος πίον. Ινατί υπολαμβάνετε όρη τετυρωμένα, το όρος, ό ευδόκησεν ο Θεός κατοικείν εν αυτώ; και γαρ ο Κύριος κατασκηνώσει εις τέλος. Το άρμα του Θεού μυριοπλάσιον, χιλιάδες ευθηνούντων. Κύριος εν αυτοίς εν Σινά ην, εν τω αγίω. Αναβάς εις ύψος, ηχμαλώτευσας αιχμαλωσίαν, έλαβες δόματα εν ανθρώποις· και γαρ απειθούντας του κατασκηνώσαι. Κύριος ο Θεός ευλογητός, ευλογητός Κύριος ημέραν καθ’ημέραν· κατευοδώσαι ημίν Θεός των σωτηρίων ημών. Ο Θεός ημών, ο Θεός του σώζειν· και του Κυρίου Κυρίου αι διέξοδοι του θανάτου. Πλήν ο Θεός συνθλάσει κεφαλάς εχθρών αυτού, κορυφήν τριχός διαπορευομένων εν πλημμελείαις αυτών. Είπε Κύριος· εκ Βασάν επιστρέψω, επιστρέψω εν βυθοίς θαλάσσης. ’Οπως αν βαφή ο πους σου εν αίματι, η γλώσσα των κυνών σου εξ εχθρών παρ’αυτού. Εθεωρήθησαν αι πορείαι σου, ο Θεός, αι πορείαι του Θεού μου του βασιλέως του εν τω αγίω. Προέφθασαν άρχοντες, εχόμενοι ψαλλόντων, εν μέσω νεανίδων τυμπανιστριών. Εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν, Κύριον εκ πηγών Ισραήλ. Εκεί Βενιαμίν νεώτερος εν εκστάσει, άρχοντες Ιούδα ηγεμόνες αυτών, άρχοντες Ζαβουλών, άρχοντες Νεφθαλείμ. ’Εντειλαι ο Θεός, τη δυνάμει σου· δυνάμωσον ο Θεός, τούτο, ο κατειργάσω εν ημίν. Από του ναού σου επί Ιερουσαλήμ, σοι οίσουσι βασιλείς δώρα. Επιτίμησον τοις θηρίοις του καλάμου, η συναγωγή των ταύρων εν ταις δαμάλεσι των λαών του μη αποκλεισθήναι τους δεδοκιμασμένους τω αργυρίω· διασκόρπισον έθνη τα τους πολέμους θέλοντα. ’Ηξουσι πρέσβεις εξ Αιγύπτου, Αιθιοπία προφθάσει χείρα αυτής τω Θεώ. Αι βασιλείαι της γης, άσατε τω Θεώ, ψάλατε τω Κυρίω, τω επιβεβηκότι επί τον ουρανόν του ουρανού κατά ανατολάς· ιδού δώσει τη φωνή αυτού φωνήν δυνάμεως. Δότε δόξαν τω Θεώ· επί τον Ισραήλ η μεγαλοπρέπεια αυτού, και η δύναμις αυτού εν ταις νεφέλαις. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού· ο Θεός Ισραήλ, αυτός δώσει δύναμιν και κραταίωσιν τω λαώ αυτού. Ευλογητός ο Θεός.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΞΗ’.68

Σώσον με, ο Θεός, ότι εισήλθοσαν ύδατα έως ψυχής μου. Ενεπάγην εις ιλύν βυθού και ουκ έστιν υπόστασις· ήλθον εις τα βάθη της θαλάσσης και καταιγίς κατεπόντισε με. Εκοπίασα κράζων, εβραγχίασεν ο λάρυγξ μου, εξέλιπον οι οφθαλμοί μου από του ελπίζειν με επί τον Θεόν μου. Επληθύνθησαν υπέρ τας τρίχας της κεφαλής μου οι μισούντες με δωρεάν· εκραταιώθησαν οι εχθροί μου, οι εκδιώκοντες με αδίκως· ά ουχ ήρπασα, τότε απετίννυον. Ο Θεός, συ έγνως την αφροσύνην μου και αι πλημμέλειαι μου από σου ούκ απεκρύβησαν. Μη αισχυνθείησαν επ’εμέ οι υπομένοντες σε, Κύριε, Κύριε των δυνάμεων· μηδέ εντραπείησαν επ’εμέ οι ζητούντες σε, ο Θεός του Ισραήλ. ’Οτι ένεκα σου υπήνεγκα ονειδισμόν, εκάλυψεν εντροπή το πρόσωπον μου. Απηλλοτριωμένος εγενήθην τοις αδελφοίς μου και ξένος τοις υιοίς της μητρός μου. ’Οτι ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγε με, και οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ’εμέ. Και συνεκάλυψα εν νηστεία την ψυχήν μου, και εγενήθη εις ονειδισμούς εμοί. Και εθέμην το ένδυμα μου σάκκον, και εγενόμην αυτοίς εις παραβολήν. Κατ’εμού ηδολέσχουν οι καθήμενοι εν πύλαις, και εις εμέ έψαλλον οι πίνοντες οίνον. Εγώ δε τη προσευχή μου προς σε, Κύριε· καιρός ευδοκίας· ο Θεός, εν τω πλήθει του ελέους σου επάκουσον μου, εν αληθεία της σωτηρίας σου. Σώσον με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ· ρυσθείην εκ των μισούντων με και εκ των βαθέων των υδάτων. Μη με καταποντισάτω καταιγίς ύδατος, μηδέ καταπιέτω με βυθός, μηδέ συσχέτω επ’εμέ φρέαρ το στόμα αυτού. Εισάκουσον μου, Κύριε, ότι χρηστόν το έλεος σου, κατά το πλήθος των οικτιρμών σου, επίβλεψον επ’εμέ. Μη αποστρέψης το πρόσωπον σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι, ταχύ επάκουσον μου. Πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσαι αυτήν· ένεκα των εχθρών μου ρύσαι με. Συ γαρ γινώσκεις τον ονειδισμόν μου και την αισχύνην μου και την έντροπην μου· εναντίον σου πάντες οι θλίβοντες με. Ονειδισμόν προσεδόκησεν η ψυχή μου και ταλαιπωρίαν· και υπέμεινα συλλυπούμενον, και ουχ υπήρξε· και παρακαλούντας και ουχ εύρον. Και έδωκαν εις το βρώμα μου χολήν και εις την δίψαν μου επότισαν με όξος. Γενηθήτω η τράπεζα αυτών ενώπιον αυτών εις παγίδα, και εις ανταπόδοσιν και εις σκάνδαλον. Σκοτισθήτωσαν οι οφθαλμοί αυτών του μη βλέπειν, και τον νώτον αυτών διαπαντός σύγκαμψον. ’Εκχεον επ’αυτούς την οργήν σου, και ο θυμός της οργής σου καταλάβοι αυτούς. Γενηθήτω η έπαυλις αυτών ηρημωμένη, και εν τοις σκηνώμασιν αυτών μη έστω ο κατοικών. ’Οτι, όν συ επάταξας, αυτοί κατεδίωξαν και επί το άλγος των τραυμάτων μου προσέθηκαν. Πρόσθες ανομίαν επί τη ανομία αυτών, και μη εισελθέτωσαν εν δικαιοσύνη σου. Εξαλειφθήτωσαν εκ βίβλου ζώντων και μετά δικαίων μη γραφήτωσαν. Πτωχός και άλγων ειμί εγώR η σωτηρία σου, ο Θεός, αντιλάβοιτο μοι. Αινέσω το όνομα του Θεού μετ’ωδής, μεγαλυνώ αυτόν εν αινέσει. Και αρέσει τω Θεώ υπέρ μόσχον νέον, κέρατα εκφέρονται και οπλάς. Ιδέτωσαν πτωχοί και ευφρανθήτωσαν· εκζητήσατε τον Θεόν, και ζήσεται η ψυχή ημών. ’Οτι εισήκουσε των πενήτων ο Κύριος και τους πεπεδημένους αυτού ούκ εξουδένωσε. Αινεσάτωσαν αυτόν οι ουρανοί και η γη, θάλασσα και πάντα τα έρποντα εν αυτή. ’Οτι ο Θεός σώσει την Σιών, και οικοδομηθήσονται αι πόλεις της Ιουδαίας, και κατοικήσουσιν εκεί και κληρονομήσουσιν αυτήν. Και το σπέρμα των δούλων σου καθέξουσιν αυτήν, και οι αγαπώντες το όνομα σου κατασκηνώσουσιν εν αυτή.

Ψαλμός ΞΘ’.69

Ο Θεός, εις την βοήθειαν μου πρόσχες· Κύριε, εις το βοηθήσαι μοι σπεύσον. Αισχυνθήτωσαν και εντραπήτωσαν οι ζητούντες την ψυχήν μου· αποστραφήτωσαν εις τα οπίσω, και καταισχυνθήτωσαν οι βουλόμενοι μοι κακά. Αποστραφήτωσαν παραυτίκα αισχυνόμενοι οι λέγοντες μοι Εύγε, εύγε! Αγαλλιάσθωσαν και ευφρανθήτωσαν επί σοι πάντες οι ζητούντες σε, ο Θεός, και λεγέτωσαν διαπαντός. Μεγαλυνθήτω ο Κύριος, οι αγαπώντες το σωτήριον σου. Εγώ δε πτωχός ειμί και πένης· ο Θεός, βοήθησον μοι· βοηθός μου και ρύστης μου ει συ, Κύριε· μη χρονίσης.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα




ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟΝ


Ψαλμός Ο’.70

Επι σοί, Κύριε, ήλπισα· μη καταισχυνθείην εις τον αιώνα. Εν τη δικαιοσύνη σου ρύσαι με και εξελού με· κλίνον προς με το ους σου και σώσον με. Γενού μοι εις Θεόν υπερασπιστήν και εις τόπον οχυρόν του σώσαι με· ότι στερέωμα μου και καταφυγή μου ει συ. Ο Θεός μου, ρύσαι με εκ χειρός αμαρτωλού, εκ χειρός παρανομούντος και αδικούντος. ’Οτι συ ει η υπομονή μου, Κύριε· Κύριε, η ελπίς μου εκ νεότητος μου. Επί σε επεστηρίχθην από γαστρός, εκ κοιλίας μητρός μου συ μου ει σκεπαστής· εν σοι η ύμνησις μου δια παντός. Ωσεί τέρας εγενήθην εν πολλοίς, και συ βοηθός μου κραταιός. Πληρωθήτω το στόμα μου αινέσεως, όπως υμνήσω την δόξαν σου, όλην την ημέραν την μεγαλοπρέπειαν σου. Μη απορρίψης με εις καιρόν γήρως· εν των εκλείπειν την ισχύν μου μη εγκαταλίπης με. ’Οτι είπον οι έχθροι μου εμοί και οι φυλάσσοντες την ψυχήν μου εβουλεύσαντο επί το αυτό. Λέγοντες· ο Θεός εγκατέλιπεν αυτόν· καταδιώξατε και καταλάβετε αυτόν, ότι ούκ έστιν ο ρυόμενος. Ο Θεός μου, μη μακρύνης απ’εμού· ο Θεός μου, εις την βοήθειαν μου πρόσχες. Αισχυνθήτωσαν και εκλιπέτωσαν οι ενδιαβάλλοντες την ψυχήν μου· περιβαλλέσθωσαν αισχύνην και εντροπήν οι ζητούντες τα κακά μοι. Εγώ δε διαπαντός ελπιώ επι σε και προσθήσω επί πάσαν την αίνεσιν σου. Το στόμα μου αναγγελεί την δικαιοσύνην σου, όλην την ημέραν την σωτηρίαν σου· ότι ούκ έγνων γραμματείας. Εισελεύσομαι εν δυναστεία Κυρίου, Κύριε, μνησθήσομαι της δικαιοσύνης σου μόνου. Ο Θεός μου, ά εδίδαξας με εκ νεότητος μου, και μέχρι του νυν απαγγελώ τα θαυμάσια σου. Και έως γήρως και πρεσβείου, ο Θεός μου, μη εγκαταλίπης με· έως αν απαγγείλω τον βραχίονα σου τη γενεά πάση τη ερχομένη. Την δυναστείαν σου, και την δικαιοσύνην σου, ο Θεός, έως των υψίστων, ά εποίησας μοι μεγαλεία. Ο Θεόςτίς όμοιος σοι; ’Οσας έδειξας μοι θλίψεις πολλάς και κακάς· και επιστρέψας παρεκάλεσας με και εκ των αβύσσων της γης πάλιν ανήγαγες μεΚαι γαρ εγώ εξομολογήσομαι σοι εν λαοίς, Κύριε, εν σκεύεσι ψαλμού την αλήθειαν σου, ο Θεός· ψαλώ σοι εν κιθάρα, ο άγιος του Ισραήλ. Αγαλλιάσονται τα χείλη μου, όταν ψάλω σοι, και η ψυχή μου, ήν ελυτρώσω. ’Ετι δε και η γλώσσα μου όλην την ημέραν μελετήσει την δικαιοσύνην σου, όταν αισχυνθώσι και εντραπώσιν οι ζητούντες τα κακά μοι.

Ψαλμός ΟΑ’.71

Ο Θεός, το κρίμα σου τω βασιλεί δος και την δικαιοσύνην σου τω υιώ του βασιλέως. Κρίνειν τον λαόν σου εν δικαιοσύνη, και τους πτωχούς σου εν κρίσει. Αναλαβέτω τα όρη ειρήνην τω λαώ και οι βουνοί δικαιοσύνην. Κρινεί τους πτωχούς του λαού, και σώσει τους υιούς των πενήτων και ταπεινώσει συκοφάντην. Και συμπαραμενεί τω ηλίω και προ της σελήνης γενεάς γενεών. Καταβήσεται ως υετός επί πόκον και ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γην. Ανατελεί εν ταις ημέραις αυτού δικαιοσύνη και πλήθος ειρήνης, εως ου ανταναιρεθή η σελήνη. Και κατακυριεύσει από θαλάσσης εως θαλάσσης και από ποταμών εως περάτων της οικουμένης. Ενώπιον αυτού προπεσούνται Αιθίοπες και οι εχθροί αυτού χουν λείξουσι. Βασιλείς Θαρσείς και νήσοι δώρα προσοίσουσι, βασιλείς Αράβων και Σαβά δώρα προσάξουσι. Και προσκυνήσουσιν αυτώ πάντες οι βασιλείς της γης, πάντα τα έθνη δουλεύσουσιν αυτώ. ’Οτι ερρύσατο πτωχόν εκ δυνάστου και πένητα, ώ ουχ υπήρχε βοηθός. Φείσεται πτωχού και πένητος και ψυχάς πενήτων σώσει. Εκ τόκου και εξ αδικίας λυτρώσεται τας ψυχάς αυτών και έντιμον το όνομα αυτού ενώπιον αυτών. Και ζήσεται, και δοθήσεται αυτώ εκ του χρυσίου της Αραβίας· και προσεύξονται περί αυτού δια παντός· όλην την ημέραν ευλογήσουσιν αυτόν. ’Εσται στήριγμα εν τη γη επ’άκρων των ορέων· υπεραρθήσεται υπέρ τον Λίβανον ο καρπός αυτού, και εξανθήσουσιν εκ πόλεως ωσεί χόρτος της γης. ’Εσται το όνομα αυτού ευλογημένον εις τους αιώνας· προ του ηλίου διαμένει το όνομα αυτού· και ενευλογηθήσονται εν αυτώ πάσαι αι φυλαί της γης, πάντα τα έθνη μακαριούσιν αυτόν. Ευλογητός Κύριος, ο Θεός τω Ισραήλ, ο ποιών θαυμάσια μόνος. Και ευλογημένον το όνομα της δόξης αυτού εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος. Και πληρωθήσεται της δόξης αυτού πάσα  η γη. Γένοιτο, γένοιτο.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΟΒ’.72

Ως αγαθός ο Θεός τω Ισραήλ, τοις ευθέσι τη καρδία! Εμού δε παραμικρόν εσαλεύθησαν οι πόδες, παρ’ολίγον εξεχύθη τα διαβήματα μου. ’Οτι εζήλωσα επί τοις ανόμοις, ειρήνην αμαρτωλών θεωρών. ’Οτι ουκ έστιν ανάνευσις εν τω θανάτω αυτών και στερέωμα εν τη μάστιγι αυτών. Εν κόποις ανθρώπων ουκ εισί και μετά ανθρώπων ου μαστιγωθήσονται. Δια τούτο εκράτησεν αυτούς η υπερηφανία αυτών εις τέλος, περιεβάλοντο αδικίαν και ασέβειαν εαυτών. Εξελεύσεται ως εκ στέατος η αδικία αυτών· διήλθοσαν εις διάθεσιν καρδίας. Διενοήθησαν, και ελάλησαν εν πονηρία· αδικίαν εις το ύψος ελάλησαν. ’Εθεντο εις ουρανόν το στόμα αυτών, και η γλώσσα αυτών διήλθε επί της γης. Δια τούτο επιστρέψει ο λαός μου ενταύθα· και ημέραι πλήρεις ευρεθήσονται εν αυτοίς. Και είπον· Πώς έγνω ο Θεός; και εί έστι γνώσις εν τω Υψίστω; Ιδού ούτοι οι αμαρτωλοί και οι ευθηνούντες εις τον αιώνα κατέσχον πλούτουΚαι είπα· ’Αρα ματαίως εδικαίωσα την καρδίαν μου και ενιψάμην εν αθώοις τας χείρας μου. Και εγενόμην μεμαστιγωμένος όλην την ημέραν, και ο έλεγχος μου εις τας πρωίας. Και έλεγον· Διηγήσομαι ούτως· ιδού τη γενεά των υιών σου ησυνθέτηκα. Και υπέλαβον του γνώναι· τούτο κόπος εστίν ενώπιον μου. ’Εως ου εισέλθω εις το αγιαστήριον του Θεού και συνώ εις τα έσχατα αυτών. Πλήν δια τας δολιότητας αυτών έθου αυτοίς κακά, κατέβαλες αυτούς εν τω επαρθήναι. Πώς εγένοντο εις ερήμωσιν; εξάπινα εξέλιπον, απώλοντο δια την ανομίαν αυτών. Ωσεί ενύπνιον εξεγειρομένου, Κύριε, εν τη πόλει σου την εικόνα αυτών εξουδενώσεις. ’Οτι εξεκαύθη η καρδία μου, και οι νεφροί μου ηλλοιώθησαν. Καγώ εξουδενωμένος, και ουκ έγνων· κτηνώδης εγενήθην παρά σοι, καγώ διαπαντός μετά σου. Εκράτησας της χειρός της δεξιάς μου και εν τη βουλή σου ωδήγησας με και μετά δόξης προσελάβου με. Τί γαρ μοι υπάρχει εν τω ουρανώ; και παρά σου τί ηθέλησα επί της γης; Εξέλιπεν η καρδία μου και η σάρξ μου· ο Θεός της καρδίας μου και η μερίς μου  ο Θεός εις τον αιώνα’Οτι ιδού οι μακρύνοντες εαυτούς από σου, απολούνται· εξωλόθρευσας πάντα τον πορνεύονται από σου. Εμοί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστί, τίθεσθαι εν τω Κυρίω την ελπίδα μου, του εξαγγείλαι με πάσας τας αινέσεις σου εν ταις πύλαις της θυγατρός Σιών.

Ψαλμός ΟΓ’.73

Ινατί, ο Θεός, απώσω εις τέλος; ωργίσθη ο θυμός σου επί πρόβατα νομής σου; Μνήσθητι της συναγωγής σουης εκτήσω απ’αρχήςΕλυτρώσω ράβδον κληρονομίας σου· όρος Σιών τούτο, ο κατεσκήνωσας εν αυτώ. ’Επαρον τας χείρας σου επί τας υπερηφανίας αυτών εις τέλος· όσα επονηρεύσατο ο εχθρός εν τω αγίω σου. Και ενεκαυχήσαντο οι μισούντες σε εν μέσω της εορτής σου. ’Εθεντο τα σημεία αυτών σημεία και ούκ έγνωσαν, ως εις την έξοδον υπεράνω. Ως εν δρυμώ ξύλων αξίναις εξέκοψαν τας θύρας αυτής επί το αυτό· εν πελέκει και λαξευτηρίω κατέρραξαν αυτήν. Ενεπύρισαν εν πυρί το αγιαστήριον σου, εις την γην εβεβήλωσαν το σκήνωμα του ονόματος σου. Είπον εν τη καρδία αυτών αι συγγένειαι αυτών επί το αυτό· Δεύτε, και καταπαύσωμεν πάσας τας εορτάς του Θεού από της γης. Τα σημεία αυτών ούκ είδομεν· ούκ έστιν έτι προφήτης, και ημάς ου γνώσεται έτι. ’Εως πότε, ο Θεός, ονειδιεί ο εχθρός, παροξυνεί ο υπεναντίος το όνομα σου εις τέλος; Ινατί αποστρέφεις την χείρα σου και την δεξιάν σου εκ μέσου του κόλπου  σου εις τέλοςΟ δε Θεός βασιλεύς ημών προ αιώνων· ειργάσατο σωτηρίαν εν μέσω της γηςΣυ εκραταίωσας εν τη δυνάμει σου την θάλασσαν· συ συνέτριψας τας κεφαλάς των δρακόντων επί του ύδατος. Συ συνέθλασας την κεφαλήν του δράκοντος, έδωκας αυτόν βρώμα λαοίς τοις Αιθίοψι. Συ διέρρηξας πηγάς και χειμάρρους· συ εξήρανας ποταμούς Ηθάμ. Ση εστίν η ημέρα και ση εστίν η νυξ· συ κατηρτίσω φαύσιν και ήλιον. Σύ εποίησας πάντα τα ωραία της γης, θέρος και έαρ· σύ έπλασας αυτά. Μνήσθητι ταύτης· εχθρός ωνείδισε τον Κύριον, και λαός άφρων παρώξυνε το όνομα σου. Μη παραδώς τοις θηρίοις ψυχήν εξομολογουμένην σοι· των ψυχών των πενήτων σου μη επιλάθη εις τέλος. Επίβλεψον  επί την διαθήκην σου· ότι επληρώθησαν οι εσκοτισμένοι της γης οίκων ανομιών. Μη αποστραφήτω τεταπεινωμένος και κατησχυμμένος· πτωχός και πένης αινέσουσι το όνομα σου. Ανάστα ο Θεός, δίκασον την δίκην σου· μνήσθητι των ονειδισμών σου των υπό άφρονος όλην την ημέραν. Μη επιλάθη της φωνής των ικετών σου· η υπερηφανία των μισούντων σε ανέβη δια παντός.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.



Ψαλμός ΟΔ’.74

Εξομολογήσομαι σοι, ο Θεός· εξομολογησόμεθα σοι, και επικαλεσόμεθα το όνομα σου· διηγήσομαι πάντα τα θαυμάσια του. ’Οταν λάβω καιρόν, εγώ ευθύτητας κρινώ. Ετάκη η γη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή· εγώ εστερέωσα τους στύλους αυτής. Είπα τοις παρανομούσιR Μη παρανομείτε· και τοις αμαρτάνουσι· Μη υψούτε κέρας. Μη επαίρετε εις ύψος το κέρας υμών και μη λαλείτε κατά του Θεού αδικίαν. ’Οτι ούτε εξ εξόδων, ούτε από δυσμών, ούτε από ερήμων ορέων ότι ο Θεός κριτής έστι. Τούτον ταπεινοί, και τούτον υψοί· ότι ποτήριον εν χειρί Κυρίου, οίνου ακράτου, πλήρες κεράσματος. Και έκλινεν εκ τούτου εις τούτο, πλην ο τρυγίας αυτού ούκ εξεκενώθη, πίονται πάντες οι αμαρτωλοί της γης. Εγώ δε αγαλλιάσομαι εις τον αιώνα, ψαλώ τω Θεώ Ιακώβ. Και πάντα τα κέρατα των αμαρτωλών συνθλάσω, και υψωθήσεται το κέρας του δικαίου.

Ψαλμός ΟΕ’.75

Γνωστός εν τη Ιουδαία ο Θεός· εν τω Ισραήλ μέγα το όνομα αυτού. Και εγενήθη εν ειρήνη ο τόπος αυτού και το κατοικητήριον αυτού εν Σιών. Εκεί συνέτριψε τα κράτη των τόξων, όπλον και ρομφαίαν και πόλεμον. Φωτίζεις συ θαυμαστώς από ορέων αιωνίων. Εταράχθησαν πάντες οι ασύνετοι τη καρδία· ύπνωσαν ύπνον αυτών, και ούχ εύρον ουδέν πάντες οι άνδρες του πλούτου ταις χερσίν αυτών. Από επιτιμήσεως σου, ο Θεός Ιακώβ, ενύσταξαν οι επιβεβηκότες τοις ίπποις. Συ φοβερός ει και τίς αντιστήσεται σοι; από τότε η οργή σου. Εκ του ουρανού ηκούτισας κρίσιν. Γη εφοβήθην και ησύχασεν εν τω αναστήναι εις κρίσιν τον Θεόν, του σώσαι πάντας τους πραείς της γης. ’Οτι ενθύμιον ανθρώπου εξομολογήσεται σοι και εγκατάλειμμα ενθυμίου εορτάσει σοι. Εύξασθε και απόδοτε Κυρίω τω Θεώ ημών· πάντες οι κύκλω αυτού οίσουσι δώρα. Τω φοβερώ και αφαιρουμένω πνεύματα αρχόντων, φοβερώ παρά τοις βασιλεύσι της γης.

Ψαλμός ΟΣΤ’.76

Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξα, φωνή μου προς τον Θεόν και προσέσχε μοι. Εν ημέρα θλίψεως μου τον Θεόν εξεζήτησα· ταις χερσί μου νυκτός εναντίον αυτού και ούκ ηπατήθην· απηνήνατο παρακληθήναι η ψυχή μου. Εμνήσθην του Θεού και ευφράνθην· ηδολέσχησα και ωλιγοψύχησε το πνεύμα μου. Προκατελάβοντο φύλακας οι οφθαλμοί μου· εταράχθην, και ούκ ελάλησα. Διελογισάμην ημέρας αρχαίας, και έτη αιώνια εμνήσθην, και εμελέτησα. Νυκτός μετά καρδίας μου ηδολέσχουν, και έσκαλλε το πνεύμα μου. Μη εις τους αιώνας απώσεται Κύριος και ου προσθήσει του ευδοκήσαι έτι; ’Η εις τέλος το έλεος αυτού αποκόψεισυνετέλεσε ρήμα από γενεάς εις γενεάν’Η επιλήσεται του οικτειρήσαι ο Θεόςή συνέξει εν τη οργή αυτού τους οικτιρμούς αυτούΚαι είπα· Νυν ηρξάμην· αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του ΥψίστουΕμνήσθην των έργων Κυρίου· ότι μνησθήσομαι από της αρχής των θαυμασίων σου. Και μελετήσω εν πάσι τοις έργοις σου και εν τοις επιτηδεύμασι σου αδολεσχήσω. Ο Θεός, εν τω αγίω η οδός σου· τίς Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; συ εί ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια. Εγνώρισας εν τοις λαοίς την δύναμιν σου, ελυτρώσω εν τω βραχίονι σου τον λαόν σου, τους υιούς Ιακώβ και Ιωσήφ. Είδοσαν σε ύδατα ο Θεός, είδοσαν σε ύδατα, και εφοβήθησαν· εταράχθησαν άβυσσοι· πλήθος ηχούς υδάτων. Φωνήν έδωκαν αι νεφέλαι· και γαρ τα βέλη σου διαπορεύονται. Φωνή της βροντής σου εν τω τροχώ· έφαναν αι αστραπαί σου τη οικουμένη· εσαλεύθη, και έντρομος εγενήθη η γη. Εν τη θαλάσση αι οδοί σου, και αι τρίβοι σου εν ύδασι πολλοίς και τα ίχνη σου ου γνωσθήσονται. Ωδήγησας ως πρόβατα τον λαόν σου εν χειρί Μωυσή και Ααρών

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.


ΚΑΘΙΣΜΑ ΕΝΔΕΚΑΤΟΝ

Ψαλμός ΟΖ’.77

Προσέχετελαός μουτω νόμω μου· κλίνατε το ούς υμών εις τα ρήματα του στόματος μουΑνοίξω εν παραβολαίς το στόμα μου· φθέγξομαι προβλήματα απ’αρχής. ’Οσα ηκούσαμεν και έγνωμεν αυτά και οι πατέρες ημών διηγήσαντο ημίνΟύκ εκρύβη από των τέκνων αυτών εις γενεάν ετέραναπαγγέλοντες τας αινέσεις του Κυρίου και τας δυναστείας αυτού και τα θαυμάσια αυτούά εποίησεΚαι ανέστησε μαρτύριον εν Ιακώβ και νόμον έθετο εν Ισραήλ’Οσα ενετείλατο τοις πατράσιν ημών του γνωρίσαι αυτά τοις υιοίς αυτών’Οπως αν γνω γενεά ετέραυιοί οι τεχθησόμενοικαι αναστήσονται και απαγγελούσιν αυτά τοις υιοίς αυτών. ’Ινα θώνται επί τον Θεόν την ελπίδα αυτών και μη επιλάθωνται των έργων του Θεού και τας εντολάς αυτού εκζητήσωσι. ’Ινα μη γένωνται ως οι πατέρες αυτώνγενεά σκολιά και παραπικραίνουσαΓενεάήτις ου κατήυθυνε την καρδία εαυτήςκαι ούκ επιστώθη μετά του Θεού το πνεύμα αυτήςΥιοί Εφραίμεντείνοντες και βάλλοντες τόξοιςεστράφησαν εν ημέρα πολέμουΟύκ εφύλαξαν την διαθήκην του Θεού και εν τω νόμω αυτού ούκ ηβουλήθησαν πορεύεσθαιΚαι επελάθοντο των ευεργεσιών αυτού και των θαυμασίων αυτούων έδειξεν αυτοίςΕναντίον των πατέρων αυτώνά εποίησε θαυμάσια εν γη Αιγύπτωεν πεδίω ΤάνεωςΔιέρρηξε θάλασσαν και διήγαγεν αυτούς· παρέστησεν ύδατα ωσεί ασκόνΚαι ωδήγησεν αυτούς εν νεφέλη ημέρας και όλην την νύκτα εν φωτισμώ πυρόςΔιέρρηξε πέτραν εν ερήμω και επότισεν αυτούς ως εν αβύσσω πολλήΚαι εξήγαγεν ύδωρ εκ πέτρας και κατήγαγεν ως ποταμούς ύδαταΚαι προσέθεντο έτι του αμαρτάνειν αυτώR παρεπίκραναν τον Ύψιστον εν ανύδρωΚαι εξεπείρασαν τον Θεόν εν ταις καρδίαις αυτώντου αιτήσαι βρώματα ταις ψυχαίς αυτώνΚαι κατελάλησαν του Θεού και είπον· Μη δυνήσεται ο Θεός ετοιμάσαι τράπεζαν εν ερήμωΕπεί επάταξε πέτραν και ερρύησαν ύδατα και χείμαρροι κατεκλύσθησαν· μη και άρτον δύναται δούναιή ετοιμάσαι τράπεζαν τω λαώ αυτούΔια τούτο ήκουσε Κύριος και ανεβάλετοκαι πυρ ανήφθη εν Ιακώβκαι οργή ανέβη επί τον Ισραήλ’Οτι ούκ επίστευσαν εν τω Θεώουδέ ήλπισαν επί το σωτήριον αυτούΚαι ενετείλατο νεφέλαις υπεράνωθεν και θύρας ουρανού ανέωξεΚαι έβρεξεν αυτοίς μάννα φαγείν και άρτον ουρανού έδωκεν αυτοίς’Αρτον αγγέλων έφαγεν άνθρωποςεπισιτισμόν απέστειλεν αυτοίς εις πλησμονήνΑπήρε Νότον εξ ουρανού και επήγαγεν εν τη δυνάμει αυτού ΛίβαΚαι έβρεξεν επ’αυτούς ωσεί χούν σάρκας και ωσεί άμμον θαλασσών πετεινά πτερωτάΚαι επέπεσον εν μέσω παρεμβολής αυτώνκύκλω των σκηνωμάτων αυτώνΚαι έφαγον και ενεπλήσθησαν σφόδρακαι την επιθυμίαν αυτών ήνεγκεν αυτοίς· ούκ εστερήθησαν από της επιθυμίας αυτών’Ετι της βρώσεως ούσης εν τω στόματι αυτώνκαι η οργή του Θεού ανέβη επ’αυτούςκαι απέκτεινεν εν τοις πλείοσιν αυτώνκαι τους εκλεκτούς τους Ισραήλ συνεπόδισενΕν πάσι τούτοις ήμαρτον έτι και ούκ επίστευσαν εν τοις θαυμασίοις αυτούΚαι εξέλιπον εν ματαιότητι αι ημέραι αυτών και τα έτη αυτών μετά σπουδής’Οταν απέκτεινεν αυτούςτότε εξεζήτουν αυτόνκαι επέστρεφον και ώρθριζον προς τον ΘεόνΚαι εμνήσθησαν ότι ο Θεός βοηθός αυτών έστι και ο Θεός ο Ύψιστος λυτρωτής αυτών έστιΚαι ηγάπησαν αυτόν εν τω στόματι αυτών και τη γλώσση αυτών εψεύσαντο αυτώΗ δε καρδία αυτών ούκ ευθεία μετ’αυτούουδέ επιστώθησαν εν τη διαθήκη αυτούΑυτός δε έστιν οικτίρμων και ιλάσκεται ταις αμαρτίαις αυτώνΚαι ού διαφθερεί και πληθυνεί του αποστρέψαι τον θυμόν αυτού και ουχί εκκαύσει πάσαν την οργήν αυτούΚαι εμνήσθη ότι σάρξ είσιπνεύμα πορευόμενονκαι ούκ επιστρέφονΠοσάκις παρεπίκραναν αυτόν εν τη ερήμωπαρώργισαν αυτόν εν γη ανύδρωΚαι επέστρεψαν και επείρασαν τον Θεόν και τον άγιον του Ισραήλ παρώξυνανΚαι ούκ εμνήσθησαν της χειρός αυτούημέρας ης ελυτρώσατο αυτούς εκ χειρός θλίβοντοςΩς έθετο εν Αιγύπτω τα σημεία αυτού και τα τέρατα αυτού εν πεδίω ΤάνεωςΚαι μετέστρεψεν εις αίμα τους ποταμούς αυτών και τα ομβρήματα αυτώνόπως μη πίωσιΕξαπέστειλεν εις αυτούς κυνόμυιανκαι κατέφαγεν αυτούς· και βάτραχον και διέφθειρεν αυτούςΚαι έδωκε τη ερυσίβη τους καρπούς αυτών και τους πόνους αυτών τη ακρίδιΑπέκτεινεν εν χαλάζη την άμπελον αυτών και τους συκαμίνους αυτών εν τη πάχνηΚαι παρέδωκεν εις χάλαζαν τα κτήνη αυτών και την ύπαρξιν αυτών τω πυρίΕξαπέστειλεν εις αυτούς οργήν θυμού αυτούθυμόν και οργήν και θλίψιναποστολήν δι’αγγέλων πονηρώνΩδοποίησε τρίβον τη οργή αυτούR και ούκ εφείσατο από θανάτου των ψυχών αυτών και τα κτήνη αυτών εις θάνατον συνέκλεισεΚαι επάταξε παν πρωτότοκον εν γη Αιγύπτωαπαρχήν παντός πόνου αυτώνεν τοις σκηνώμασι ΧαμΚαι απήρεν ως πρόβατα τον λαόν αυτού και ανήγαγεν αυτούς ως ποίμνιον εν ερήμωΚαι ωδήγησεν αυτούς επ’ελπίδικαι ούκ έδειλίασανR και τους εχθρούς αυτών εκάλυψε θάλασσαΚαι εισήγαγεν αυτούς εις όρος αγιάσματος αυτούόρος τούτοό εκτήσατο η δεξιά αυτούΚαι εξέβαλεν από προσώπου αυτών έθνη και εκληροδότησεν αυτούς εν σχοινίω κληροδοσίαςΚαι κατεσκήνωσεν εν τοις σκηνώμασιν αυτών τας φυλάς του ΙσραήλΚαι επείρασαν και παρεπίκραναν τον Θεόν τον Ύψιστονκαι τα μαρτύρια αυτού ούκ εφυλάξαντοΚαι απέστρεψαν και ηθέτησανκαθώς και οι πατέρες αυτών· μετεστράφησαν εις τόξον στρεβλόνΚαι παρώργισαν αυτόν εν τοις βουνοίς αυτών και εν τοις γλυπτοίς αυτών παρεζήλωσαν αυτόν’Ηκουσεν ο Θεός και υπερείδε και εξουδένωσε σφόδρα τον ΙσραήλΚαι απώσατο την σκηνήν Σηλώμσκήνωμαό κατεσκήνωσεν εν ανθρώποιςΚαι παρέδωκεν εις αιχμαλωσίαν την ισχύν αυτών και την καλλονήν αυτών εις χείρας εχθρώνΚαι συνέκλεισεν εν ρομφαία τον λαόν αυτούκαι την κληρονομίαν αυτού υπερείδεΤους νεανίσκους αυτών κατέφαγε πυρ και αι παρθένοι αυτών ούκ επένθησανΟι ιερείς αυτών εν ρομφαία έπεσονκαι αι χήραι αυτών ου κλαυθήσονταιΚαι εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριοςως δυνατός κεκραιπαληκώς εξ οίνουΚαι επάταξε τους εχθρούς αυτού εις τα οπίσωόνειδος αιώνιον έδωκεν αυτοίςΚαι απώσατο το σκήνωμα Ιωσήφ και την φυλήν Εφραίμ ούκ εξελέξατοΚαι εξελέξατο την φυλήν του Ιούδατο όρος το Σιώνό ηγάπησεΚαι ωκοδόμησεν ως μονοκέρωτος το αγίασμα αυτού· εν τη γη εθεμελίωσεν αυτήν εις τον αιώναΚαι εξελέξατο Δαυίδ τον δούλον αυτού και ανέλαβεν αυτόν εκ των ποιμνίων των προβάτωνΕξόπισθεν των λοχευομένων έλαβεν αυτόνποιμαίνειν Ιακώβ τον δούλον αυτούκαι Ισραήλ την κληρονομίαν αυτούΚαι εποίμανεν αυτούς εν τη ακακία της καρδίας αυτούκαι εν ταις συνέσεσι των χειρών αυτού ωδήγησεν αυτούς.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΟΗ’.78

Ο Θεόςήλθοσαν έθνη εις κληρονομίαν σουεμίαναν τον ναόν τον άγιον σουέθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον’Εθεντο τα θνησιμαία των δούλων σου βρώματα τοις πετεινοίς του ουρανούτας σάρκας των οσίων σου τοις θηρίοις της γηςΕξέχεαν το αίμα αυτών ωσεί ύδωρ κύκλω Ιερουσαλήμκαι ούκ ην ο θάπτωνΕγενήθημεν όνειδος τοις γείτοσιν ημώνμυκτηρισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών’Εως πότεΚύριεοργισθήση εις τέλοςεκκαυθήσεται ως πύρ ο ζήλος σου’Εκχεον την οργήν σου επί τα έθνη τα μη γινώσκοντα σε και επί βασιλείαςαί το όνομα σου ούκ επεκαλέσαντο’Οτι κατέφαγον τον Ιακώβκαι τον τόπον αυτού ηρήμωσανΜη μνησθής ημών ανομιών αρχαίων· ταχύ προκαταλαβέτωσαν ημάς οι οικτιρμοί σουΚύριεότι επτωχεύσαμεν σφόδραΒοήθησον ημίνο Θεός ο Σωτήρ ημώνένεκεν της δόξης του ονόματος σου· Κύριερύσαι ημάς και ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών ένεκεν του ονόματος σουΜήποτε είπωσι τα έθνη· Πού έστιν ο Θεός αυτώνΚαι γνωσθήτω εν τοις έθνεσιν ενώπιον των οφθαλμών ημών η εκδίκησις του αίματος των δούλων σου εκκεχυμένουΕισελθέτω ενώπιον σου ο στεναγμός των πεπεδημένωνκατά την μεγαλωσύνην του βραχίονος σου περιποίησαι τους υιούς των τεθανατωμένωνΑπόδος τοις γείτοσιν ημών επταπλασίονα εις τον κόλπον αυτών τον ονειδισμόν αυτώνόν ωνείδισαν σεΚύριεΗμείς δε λαός σου και πρόβατα νομής σουανθομολογησόμεθα σοιο Θεόςεις τον αιώναεις γενεάν και γενεάν εξαγελλούμεν την αίνεσιν σου.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΟΘ’.79

Ο ποιμάινων τον Ισραήλ πρόσχεςο οδηγών ωσεί πρόβατον τον ΙωσήφΟ καθήμενος επί των Χερουβείμ εμφάνηθιεναντίον Εφραίμκαι Βενιαμίνκαι ΜανασσήΕξέγειρον την δυναστείαν σου και ελθέ εις το σώσαι ημάςΟ Θεόςεπίστρεψον ημάς και επίφανον το πρόσωπον σου και σωθησόμεθαΚύριε ο Θεός των δυνάμεωνέως πότε οργίζη επί την προσευχήν των δούλων σουΨωμιείς ημάς άρτον δακρύωνκαι ποτιείς ημάς εν δάκρυσιν εν μέτρω’Εθου ημάς εις αντιλογίαν τοις γείτοσιν ημώνκαι οι εχθροί ημών εμυκτήρισαν ημάςΚύριε ο Θεός των δυνάμεωνεπίστρεψον ημάς και επίφανον το πρόσωπον σου και σωθησόμεθα’Αμπελον εξ Αιγύπτου μετήρας· εξέβαλες έθνη και κατεφύτευσας αυτήνΩδοποίησας έμπροσθεν αυτής και κατεφύτευσας τας ρίζας αυτήςκαι επλήρωσε την γηνΕκάλυψεν όρη η σκιά αυτής και αι αναδενδράδες αυτής τας κέδρους του ΘεούΕξέτεινε τα κλήματα αυτής έως θαλάσσης και έως ποταμών τας παραφυάδας αυτήςΙνατί καθείλες τον φραγμός αυτής και τρυγώσιν αυτήν πάντες οι παραπορευόμενοι την οδόνΕλυμήνατο αυτήν σύς εκ δρυμούκαι μονιός άγριος κατενεμήσατο αυτήνΟ Θεός των δυνάμεωνεπίστρεψον δηκαι επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψε την άμπελον ταύτηνΚαι κατάρτισαι αυτήνή εφύτευσεν η δεξιά σουκαι επί υιόν ανθρώπουόν εκραταίωσας σεαυτώΕμπεπυρισμένη πυρί και ανεσκαμμένη· από επιτιμήσεως του προσώπου σου απολούνταιΓενηθήτω η χείρ σου επ’άνδρα δεξιάς σου και επι υιόν ανθρώπουόν εκραταίωσας σεαυτώΚαι ου μη αποστώμεν από σου· ζωώσεις ημάςκαι το όνομα σου επικαλεσόμεθαΚύριεο Θεός των δυνάμεωνεπίστρεψον ημάς και επίφανον το πρόσωπον σουκαι σωθησόμεθα.

Ψαλμός Π’.80

Αγαλλιάσθε τω Θεώ βοηθώ ημώναλαλάξατε τω Θεώ ΙακώβΛάβετε ψαλμόνκαι δότε τύμπανονψαλτήριον τερπνόν μετά κιθάραςΣαλπίσατε εν νεομηνία σάλπιγγιεν ευσήμω ημέρα εορτής υμών’Οτι πρόσταγμα τω Ισραήλ έστι και κρίμα τω Θεώ ΙακώβΜαρτύριον εν τω Ιωσήφ έθετο αυτονεν τω εξελθείν αυτόν εκ γής Αιγύπτου· γλώσσανήν ούκ έγνωήκουσεΑπέστησεν από άρσεων τον νώτον αυτούαι χείρες αυτού εν τω κοφίνω εδούλευσαν Εν θλίψει επεκαλέσω με και ερρυσάμην σε· επήκουσα σου εν αποκρύφω καταιγίδοςεδοκίμασα σε επί ύδατος αντιλογίας. ’Ακουσονλαός μουκαι λαλήσω σοιΙσραήλκαι διαμαρτύρομαι σοιΕάν ακούσης μουούκ έσται εν σοι Θεός πρόσφατοςουδέ προσκυνήσεις Θεώ αλλοτρίωΕγώ γαρ είμι Κύριος ο Θεός σουο αναγαγών σε εκ γης Αιγύπτου· πλάτυνον το στόμα σουκαι πληρώσω αυτόΚαι ούκ ήκουσεν ο λαός μου της φωνής μουκαι Ισραήλ ού προσέσχε μοιΚαι εξαπέστειλα αυτούς κατά τα επιτηδεύματα των καρδιών αυτώνπορεύσονται εν τοις επιτηδεύμασι αυτώνΕι ο λαός μου ήκουσε μουΙσραήλ ταις οδοίς μου εί επορεύθηΕν τω μηδενί αν τους εχθρούς αυτών εταπείνωσα και επί τους θλίβοντες αυτούς επέβαλον αν την χείρα μουΟι εχθροί Κυρίου εψεύσαντο αυτώκαι έσται ο καιρός αυτών εις τον αιώναΚαι εψώμισεν αυτούς εκ στέατος πυρού και εκ πέτρας μέλι εχόρτασεν αυτούς.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΠΑ’. 81

Ο Θεός έστη εν συναγωγή θεώνεν μέσω δε θεούς διακρινεί’Εως πότε κρίνετε αδικίαν και πρόσωπα αμαρτωλών λαμβάνετεΚρίνατε ορφανώ και πτωχώταπεινόν και πένητα δικαιώσατεΕξέλεσθε πένητα και πτωχόνεκ χειρός αμαρτωλού ρύσασθε αυτόνΟύκ έγνωσανουδέ συνήκανεν σκότει διαπορεύονταισαλευθήτωσαν πάντα τα θεμέλια της γηςΕγώ είπα· Θεοί έστε και υιοί Υψίστου πάντεςΥμείς δε ως άνθρωποι αποθνήσκετε και ως εις των αρχόντων πίπτετεΑνάσταο Θεόςκρίνων την γηνότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι.

Ψαλμός ΠΒ’. 82

Ο Θεόςτίς ομοιωθήσεται σοιμη σιγήσηςμηδέ καταπραϋνηςο Θεός. ’Οτι ιδού οι εχθροί σου ήχησανκαι οι μισούντες σε ήραν κεφαλήνΕπί τον λαόν σου κατεπανουργεύσαντο γνώμην και εβουλεύσαντο κατά των αγίων σουΕίπον· Δεύτε και εξολοθρεύσωμεν αυτούς εξ έθνουςκαι ου μη μνησθή το όνομα Ισραήλ έτι’Οτι εβουλεύσαντο εν ομονοία επί το αυτόκατά σου διαθήκην διέθεντο· τα σκηνώματα των Ιδουμαίων και οι ΙσμαηλίταιΜωάβ και οι ΑγαρηνοίΓεβάλκαι Αμμώνκαι Αμαλήκαλλόφυλοι μετά των κατοικούντων ΤύρονΚαι γαρ Ασσούρ συμπαρεγένετο μετ’αυτώνεγενήθησαν εις αντίληψην τοις υιοίς ΛωτΠοίησον αυτοίς ως τη Μαδιάμ και τω Σισάραεν τω Ιαβείμ εν τω χειμάρρω ΚισσώνΕξωλοθρεύθησαν εν Αενδώρεγενήθησαν ωσεί κόπρος τη γηΘού τους άρχοντας αυτών ως τον Ωρήβ και Ζήβ και Ζεβεέ και Σαλμανάν· πάντας τους άρχοντας αυτώνοίτινες είπον· Κληρονομήσωμεν εαυτοίς το αγιαστήριον του ΘεούΟ Θεός μουθού αυτούς ως τροχόνως καλάμην κατά πρόσωπον ανέμουΩσεί πυρό διαφλέξει δρυμόνωσεί φλόξή κατακαύσει όρηΟύτω καταδιώξεις αυτούς εν τη καταιγίδι σουκαι εν τη οργή σου συνταράξεις αυτούςΠλήρωσον τα πρόσωπα αυτών ατιμίαςκαι ζητήσουσι το όνομα σουΚύριεΑισχυνθήτωσαν και ταραχθήτωσαν εις τον αιώνα του αιώνος και εντραπήτωσαν και απολέσθωσανΚαι γνώτωσανότι όνομα σοι Κύριοςσυ μόνος  Ύψιστος επί πάσαν την γήν.

Ψαλμός ΠΓ’. 83

Ως αγαπητά τα σκηνώματα σουΚύριετων δυνάμεωνΕπιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου· η καρδία μου και η σαρξ μου ηγαλλιάσαντο επί Θεόν ζώνταΚαι γαρ στρουθίον εύρεν εαυτώ οικίαν και τρυγών νοσσιάν εαυτήού θήσει τα νοσσία εαυτής· τα θυσιαστήρια σουΚύριε των δυνάμεωνο Βασιλεύς μου και ο Θεός μουΜακάριοι οι κατοικούντες εν τω οίκω σουεις τους αιώνας των αιώνων αινέσουσι σεΜακάριος ανήρώ έστιν αντίληψις αυτώ παρά σου· αναβάσεις εν τη καρδία αυτού διέθετοεις την κοιλάδα του κλαυθμώνοςεις τον τόπονον έθετοΚαι γαρ ευλογίας δώσει ο νομοθετών· πορεύσονται εκ δυνάμεως εις δύναμινοφθήσεται ο Θεός των θεών εν ΣιώνΚύριε ο Θεός των δυνάμεωνεισάκουσον της προσευχής μουενώτισαι ο Θεός ΙακώβΥπερασπιστά ημών ιδεο Θεόςκαι επίβλεψον εις το πρόσωπον του χριστού σου. ’Οτι κρείσσων ημέρα μία εν ταις αυλαίς σου υπέρ χιλιάδας· εξελεξάμην παραρριπτείσθαι εν τω οίκω του Θεού μου μάλλον ή οικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών’Οτι έλεος και αλήθειαν αγαπά Κύριος ο Θεόςχάριν και δόξαν δώσει· Κύριος ού στερήσει τα αγαθά τοις πορευομένοις εν ακακίαΚύριεο Θεός των δυνάμεωνμακάριος άνθρωπος ο ελπίζων επί σε.

Ψαλμός ΠΔ’. 84

ΕυδόκησαςΚύριε την γην σουαπέστρεψας την αιχμαλωσίαν ΙακώβΑφήκας τας ανομίας τω λαώ σουεκάλυψας πάσας τας αμαρτίας αυτώνΚατέπαυσας πάσαν την οργήν σουαπέστρεψας απο οργής θυμού σουΕπίστρεψον ημάςο Θεός των σωτηρίων ημώνκαι απόστρεψον τον θυμόν σου αφ’ημώνΜή εις τους αιώνας οργισθής ημίνή διατενείς την οργήν σου από γενεάς εις γενεάνΟ Θεόςσυ επιστρέψας ζωώσεις ημάς,  και ο λαός σου ευφρανθήσεται επί σοιΔείξον ημίνΚύριετο έλεος σου και το σωτήριον σου δώης ημίνΑκούσομαι τί λαλήσει εν εμοί Κύριος ο Θεός· ότι λαλήσει ειρήνην επί τον λαόν αυτούκαι επί τους οσίους αυτού και επί τους επιστρέφοντας καρδίαν επ’αυτόνΠλην εγγύς των φοβουμένων αυτόν το σωτήριον αυτούτου κατασκηνώσαι δόξαν εν τη γη ημών’Ελεος και αλήθεια συνήντησανδικαιοσύνη και ειρήνη κατεφίλησανΑλήθεια εκ της γης ανέτειλεκαι δικαιοσύνη εκ του ουρανού διέκυψεΚαι γαρ ο Κύριος δώσει χρηστότητακαι η γη ημών δώσει τον καρπόν αυτήςΔικαιοσύνη ενώπιον αυτού προπορεύσεται και θήσει εις οδόν τα διαβήματα αυτού.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.


ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΩΔΕΚΑΤΟΝ

Ψαλμός ΠΕ’. 85

 ΚλίνονΚύριετο ούς σουκαι επάκουσον μουότι πτωχός και πένης ειμί εγώΦύλαξον την ψυχήν μουο Θεός μουτον ελπίζοντα επί σεΕλέησον μεΚύριεότι προς σε κεκράξομαι όλην την ημέρανΕύφρανον την ψυχήν του δούλου σουότι προς σε ήρα την ψυχήν μου’Οτι συΚύριεχρηστός και επιεικής και πολυέλεος πάσι τοις επικαλουμένοις σεΕνώτισαιΚύριετην προσευχήν μου και πρόσχες τη φωνή της δεήσεως μουΕν ημέρα θλίψεως μου εκέκραξα προς σεότι επήκουσας μουΟύκ έστιν όμοιος σοι εν θεοιςΚύριεκαι ουκ έστι κατά τα έργα σουΠάντα τα έθνηόσα εποίησαςήξουσι και προσκυνήσουσιν ενώπιον σουΚύριεκαι δοξάσουσι το όνομα σου’Οτι μέγας εί συ και ποιών θαυμάσια· συ εί Θεός μόνοςΟδήγησον μεΚύριεεν τη οδώ σουκαι πορεύσομαι εν τη αληθεία σου· ευφρανθήτω η καρδία μου του φοβείσθαι το όνομα σουΕξομολογήσομαι σοιΚύριεο Θεός μουεν όλη καρδία μου και δοξάσω το όνομα σου εις τον αιώνα’Οτι το έλεος σου μέγα επ’εμέ και ερρύσω την ψυχήν μου εξ άδου κατωτάτουΟ Θεόςπαράνομοι επανέστησαν επ’εμέ και συναγωγή κραταιών εζήτησαν την ψυχήν μουκαι ού προέθεντο σε ενώπιον αυτώνΚαι συΚύριε ο Θεός μουοικτίρμων και ελεήμωνμακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινόςΕπίβλεψον επ’εμέ και ελέησον με· δός το κράτος σου τω παιδί σου και σώσον τον υιόν της παιδίσκης σουΠοίησον μετ’εμού σημειον εις αγαθόνκαι ιδέτωσαν οι μισούντες με και αισχυνθήτωσαν· ότι συΚύριεεβοήθησας μοι και παρεκάλεσας με.

Ψαλμός ΠΣΤ’. 86

Οι θεμέλιοι αυτού εν τοις όρεσι τοις αγίοιςΑγαπά Κύριος τας πύλας Σιώνυπέρ πάντα τα σκηνώματα ΙακώβΔεδοξασμένα ελαλήθη περί σουη πόλις του ΘεούΜνησθήσομαι Ραάβ και Βαβυλώνος τοις γινώσκουσι με· και ιδού αλλόφυλοικαι Τύρος και λαός των Αιθιόπωνούτοι εγενήθησαν εκείΜήτηρ Σιών ερεί άνθρωποςκαι άνθρωπος εγενήθη εν αυτήκαι αυτός εθεμελίωσεν αυτήν ο ΎψιστοςΚύριος διηγήσεται εν γραφή λαών και αρχόντων τούτων των γεγενημένων εν αυτήΩς ευφραινομένων πάντων η κατοικία εν σοι.

Ψαλμός ΠΖ’. 87

Κύριεο Θεός της σωτηρίας μουημέρας εκέκραξα και εν νυκτί εναντίον σουΕισελθέτω ενώπιον σου η προσευχή μουκλίνον το ους σου εις την δέησιν μου’Οτι επλήσθη κακών η ψυχή μουκαι η ζωή μου τω άδη ήγγισεΠροσελογίσθην μετά των καταβαινόντων εις λάκκονεγενήθην ωσεί άνθρωπος αβοήθητοςεν νεκροίς ελεύθεροςΩσεί τραυματίαι καθεύδοντες εν τάφωων ούκ εμνήσθης έτικαι αυτοί εκ της χειρός  σου απώσθησαν’Εθεντο με εν λάκκω κατωτάτωεν σκοτεινοίς και εν σκιά θανάτουΕπ’εμέ επεστηρίχθη ο θυμός σουκαι πάντας τους μετεωρισμούς σου επήγαγες επ’εμέΕμάκρυνας τους γνωστούς μου απ’εμούέθεντο με βδέλυγμα εαυτοίςΠαρεδόθηνκαι ούκ εξεπορευόμην· οι οφθαλμοί μου ησθένησαν από πτωχείαςΕκέκραξα προς σεΚύριεόλην την ημέρανδιεπέτασα προς σε τας χείρας μουΜή τοις νεκροίς ποιήσεις θαυμάσιαή ιατροί αναστήσουσικαι εξομολογήσονται σοιΜη διηγήσεται τις εν τω τάφω το έλεος σου και την αλήθειαν σου εν τη απωλείαΜη γνωσθήσεται εν τω σκότει τα θαυμάσια σου και η δικαιοσύνη σου εν γη επιλελησμένηΚαγώ προς σεΚύριεεκέκραξακαι το πρωί η προσευχή μου προφθάσει μεΙνατίΚύριεαπωθείς την ψυχήν μουαποστρέφεις το πρόσωπον σου απ’εμούΠτωχός ειμί εγώ και εν κόποις εκ νεότητος μου·. υψωθείς δε εταπεινώθην και εξηπορήθην.  Επ’εμέ διήλθον αι οργαί σουοι φοβερισμοί σου εξετάραξαν με· εκύκλωσαν με ωσεί ύδωρόλην την ημέραν περιέσχον με άμαΕμάκρυνας απ’εμού φίλον και πλησίον και τους γνωστούς μου από ταλαιπωρίας.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΠΗ’. 88

Τα ελέη σουΚύριεεις τον αιώνα άσομαιεις γενεάν και γενεάν απαγγελώ την αλήθειαν σου εν τω στόματι μου’Οτι είπας· Εις τον αιώνα έλεος οικοδομηθήσεταιεν τοις ουρανοίς ετοιμασθήσεται η αλήθεια σουΔιεθέμην διαθήκην τοις εκλεκτοίς μουώμοσα Δαυίδ τω δούλω σου’Εως του αιώνος ετοιμάσω το σπέρμα σου και οικοδομήσω εις γενεάν και γενεάν τον θρόνον σουΕξομολογήσονται οι ουρανοί τα θαυμάσια σουΚύριεκαι την αλήθειαν σου εν εκκλησία αγίων’Οτι τίς εν νεφέλαις ισωθήσεται τω Κυρίωκαι τίς ομοιωθήσεται τω Κυρίω εν υοις ΘεούΟ Θεόςο ενδοξαζόμενος εν βουλή αγίωνμέγας και φοβερός έστιν επί πάντας τους περικύκλω αυτούΚύριε ο Θεός των δυνάμεωντίς όμοιος σοιδυνατός είΚύριεκαι η αλήθεια σου κύκλω σουΣύ δεσπόζεις του κράτους της θαλάσσηςτον δε σάλον των κυμάτων αυτής σύ καταπραύνειςΣυ εταπείνωσας ως τραυματίαν υπερήφανονεν τω βραχίονι της δυνάμεως σου διεσκόρπισας τους εχθρούς σουΣοί εισίν οι ουρανοίκαι σή έστιν η γη· την οικουμένην και το πλήρωμα αυτής σύ εθεμελίωσαςΤον βορράν και την θάλασσαν σύ έκτισας·. Θαβώρ και Ερμών εν τω ονόματι σου αγαλλιάσονταιΣός ο βραχίων μετά δυναστείας· κραταιωθήτω η χείρ σουυψωθήτω η δεξιά σουΔικαιοσύνη και κρίμα ετοιμασία του θρόνου σου· έλεος και αλήθεια προπορεύσονται προ προσώπου σου· μακάριος ο λαός ο γινώσκων αλαλαγμόνΚύριεεν τω φωτί του προσώπου σου προπορεύσονται και εν τω ονόματι σου αγαλλιάσονται όλην την ημέραν και εν τη δικαιοσύνη σου υψωθήσονται’Οτι καύχημα της δυνάμεως αυτών συ είκαι εν τη ευδοκία σου υψωθήσεται το κέρας ημών’Οτι του Κυρίου η αντίληψις και του αγίου Ισραήλ βασιλέως ημώνΤότε ελάλησας εν οράσει τοις υιοίς σου και είπας· εθέμην βοήθειαν επί δυνατόνύψωσα εκλεκτόν εκ του λαού μουΕύρον Δαυίδ τον δούλον μουεν ελαίω αγίω μου έχρισα αυτόνΗ γαρ χείρ σου συναντιλήψεται αυτώ και ο βραχίων μου κατισχύσει αυτόνΟύκ ωφελήσει εχθρός εν αυτώκαι υιός ανομίας ου προσθήσει του κακώσαι αυτόνΚαι συγκόψω από προσώπου αυτού τους εχθρούς αυτού και τους μισούντας αυτόν τροπώσομαιΚαι η αλήθεια μου και το έλεος μου μετ’αυτούκαι εν τω ονόματι μου υψωθήσεται το κέρας αυτούΚαι θήσομαι εν θαλάσση χείρα αυτού και εν ποταμοίς δεξιάν αυτούΑυτός επικαλέσεται με· Πατήρ μου ει σύΘεός μουκαι αντιλήπτωρ της σωτηρίας μουΚαγώ πρωτότοκον θήσομαι αυτόνυψηλόν παρά τοις βασιλεύσι της γηςΕις τον αιώνα φυλάξω αυτώ το έλεος μουκαι η διαθήκη μου πιστή αυτώΚαι θήσομαι εις τον αιώνα του αιώνος το σπέρμα αυτού και τον θρόνον αυτού εις τας ημέρας του ουρανούΕάν εγκαταλίπωσιν οι υιοί αυτού τον νόμον μου και τοις κρίμασι μου μη πορευθώσιεάν τα δικαιώματα μου βεβηλώσωσι και τας εντολάς μου μή φυλάξωσιεπισκέψομαι εν ράβδω τας ανομίας αυτών και εν μάστιξι τας αδικίας αυτώνΤο δε έλεος μου ου μη διασκεδάσω απ’αυτώνουδ’ού μη αδικήσω εν τη αληθεία μουΟυδ’ού μη βεβηλώσω την διαθήκην μου και τα εκπορευόμενα δια των χειλέων μου ού μη αθετήσω’Απαξ ώμοσα εν τω αγίω μουεί τω Δαυίβ ψεύσομαιΤο σπέρμα αυτού εις τον αιώνα μενεί και ο θρόνος αυτούως ο ήλιος εναντίον μου και ως η σελήνη κατηρτισμένη εις τον αιώνα· και ο μάρτυς εν ουρανώ πιστόςΣύ δε απώσω και εξουδένωσαςανεβάλου τον χριστόν σουΚατέστρεψας την διαθήκην του δούλου σουεβεβήλωσας εις την γην το αγίασμα αυτούΚαθείλες πάντας τους φραγμούς αυτούέθου τα οχυρώματα αυτού δειλίανΔιήρπαζον αυτόν πάντες οι διοδεύοντες οδόνεγενήθη όνειδος τοις γείτοσιν αυτούΎψωσας την δεξιάν των θλιβόντων αυτόνεύφρανας πάντας τους εχθρούς αυτούΑπέστρεψας την βοήθειαν της ρομφαίας αυτού και ούκ αντελάβου αυτού εν τω πολέμωΚατέλυσας από καθαρισμού αυτούτον θρόνον αυτού εις την γην κατέρραξαςΕσμίκρυνας τας ημέρας του χρόνου αυτούκατέχεας αυτού αισχύνην’Εως πότεΚύριεαποστρέφη εις τέλοςεκκαυθήσεται ως πύρ η οργή σουΜνήσθητι τίς μου η υπόστασις· μη γαρ ματαίως έκτισας πάντας τους υιούς των ανθρώπωνΤίς έστιν άνθρωποςος ζήσεταικαι ούκ όψεται θάνατονρύσεται την ψυχήν αυτού εκ χειρός άδουΠού είσι τα ελέη σου τα αρχαίαΚύριεά ώμοσας τω Δαυίδ εν τη αλήθεια σουΜνήσθητιΚύριετου ονειδισμού των δούλων σουού υπέσχον εν τω κόλπω πολλών εθνώνΟυ ωνείδισαν οι εχθροί σουΚύριεού ωνείδισαν το αντάλλαγμα του χριστού σουΕυλογητός Κύριος εις τον αιώναΓένοιτοΓένοιτο.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΠΘ’. 89

Κύριεκαταφυγή εγενήθης ημίν εν γενεά και γενεάΠρο του όρη γενηθήναι και πλασθήναι την γην και την οικουμένηνκαι από του αιώνος και έως του αιώνος συ ειΜή αποστρέψης άνθρωπον εις ταπείνωσιν και είπας· Επιστρέψατε υιοί των ανθρώπων’Οτι χίλια έτη εν οφθαλμοίς σουΚύριεως ημέρα η εχθέςήτις διήλθεκαι φυλακή εν νυκτί.  Τα εξουδενώματα αυτών έτη έσονταιτο πρωί ωσεί χλόη παρέλθοιΤο πρωί ανθήσαι και παρέλθοιτο εσπέρας αποπέσοισκληρυνθείη και ξηρανθείη’Οτι εξελίπομεν εν τη οργή σου και εν τω θυμώ σου εταράχθημεν’Εθου τας ανομίας ημών εναντίον σου· ο αιών ημών εις φωτισμόν του προσώπου σου’Οτι πάσαι αι ημέραι ημών εξέλιπονκαι εν τη οργή σου εξελίπομεν· τα έτη ημών ωσεί αράχνη εμελέτωνΑι ημέραι των ετών ημών εν αυτοίς εβδομήκοντα έτηεάν δε εν δυναστείαιςογδοήκοντα έτηκαι το πλείον αυτών κόπος και πόνος· ότι επήλθε πραότης εφ’ ημάς και παιδευθησόμεθαΤίς γινώσκει το κράτος της οργής σουκαι από του φόβου σου τον θυμόν σου εξαριθμήσασθαιΤην δεξιάν σου ούτω γνώρισον μοι και τους πεπαιδευμένους τη καρδία εν σοφίαΕπίστρεψονΚύριεέως πότεκαι παρακλήθητι επί τοις δούλοις σουΕνεπλήσθημεν το πρωί του ελέους σουΚύριεκαι ηγαλιασσάμεθα και ευφράνθημενΕν πάσαις ταις ημέραις ημών ευφρανθείημεν· ανθ’ων ημερών εταπείνωσας ημάςετώνών είδομεν κακάΚαι ίδε επί τους δούλους σου και επί τα έργα σου και οδήγησον τους υιούς αυτώνΚαι έστω η λαμπρότης Κυρίου του Θεού ημών εφ’ ημάςκαι τα έργα των χειρών ημών κατεύθυνον εφ’ ημάς και το έργο των χειρών ημών κατεύθυνον.

Ψαλμος 90

Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστουεν σκέπη του Θεού του ουρανού αυλισθήσεταιΕρεί τω Κυρίω· Αντιλήπτωρ μου ει και καταφυγή μουο Θεός μουκαι ελπιώ επ’ αυτόν’Οτι αυτός ρύσεται σε εκ παγίδος θηρευτών και από λόγου ταραχώδουςΕν τοις μεταφρένοις αυτού επισκιάσει σοικαι υπό τας πτέρυγας αυτού ελπιείς· όπλω κυκλώσει σε η αλήθεια αυτούΟύ φοβηθήσει από φόβου νυκτερινούαπό βέλους πετομένου ημέραςαπό πράγματος εν σκότει διαπορευομένουαπό συμπτώματος και δαιμονίου μεσημβρινούΠεσείται εκ του κλίτους σου χιλιάς και μυριάς εκ δεξιών σουπρος σε δε ούκ εγγιείΠλήν τοις οφθαλμοίς σου κατανοήσεις και ανταπόδοσιν αμαρτωλών όψει’Οτι συΚύριεη ελπίς μου· τον ’Υψιστον έθου καταφυγήν σουΟύ προσελεύσεται προς σε κακάκαι μάστιξ ούκ εγγιεί εν τω σκηνώματί σου’Οτι τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σουτου διαφυλάξαι σε εν πάσαις ταις οδοίς σουΕπί χειρών αρούσι σεμήποτε προσκόψης προς λίθον τον πόδα σουΕπί ασπίδα και βασιλίσκον επιβήση και καταπατήσεις λέοντα και δράκοντα’Οτι επ’ εμέ ήλπισε και ρύσομαι αυτόνσκεπάσω αυτόνότι έγνω το όνομα μουΚεκράξεται προς μεκαι επακούσομαι αυτού· μετ’ αυτού είμι εν θλίψειεξελούμαι αυτόνκαι δοξάσω αυτόνΜακρότητα ημερών εμπλήσω αυτόν και δείξω αυτώ το σωτήριον μου.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.



ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟΝ ΤΡΙΤΟΝ


Ψαλμός 91

Αγαθόν το εξομολογείσθαι τω Κυρίω και ψάλλειν τω ονόματι σουΎψιστεΤου αναγγέλλειν το πρωί το έλεος σου και την αλήθειαν σου κατά νύκταεν δεκαχόρδω ψαλτηρίω μετ’ ωδής εν κιθάρα’Οτι εύφρανας μεΚύριεεν τοις ποιήμασι σουκαι εν τοις έργοις των χειρών σου αγαλλιάσομαιΩς εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε· σφόδρα εβαθύνθησαν οι διαλογισμοί σουΑνήρ άφρων ου γνώσεταικαι ασύνετος ού συνήσει ταύταΕν τω ανατείλαι αμαρτωλούς ωσεί χόρτον και διέκυψαν πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίαν’Οπως αν εξολοθρευθώσιν εις τον αιώνα του αιώνοςΣυ δε Ύψιστος εις τον αιώναΚύριε’Οτι ιδού οι εχθροί σουΚύριεότι ιδού οι εχθροί σου απολούνταικαι διασκορπισθήσονται πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίανΚαι υψωθήσεται ως μονοκέρωτος το κέρας μου και το γήρας μου εν ελαίω πίονιΚαι επείδεν ο οφθαλμός μου εν τοις εχθροίς μουκαι εν τοις επανισταμένοις επ’ εμέ πονηρευομένοις ακούσεται το ούς μουΔίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει και ωσεί κέδρος η εν τω Λιβάνω πληθυνθήσεταιΠεφυτευμένοι εν τω οίκω Κυρίουεν ταις αυλαίς του Θεού ημών εξανθήσουσιν’Οτι πληθυνθήσονται εν γήρει πίονι και ευπαθούντες έσονταιτου αναγγείλαι ότι ευθύς Κύριος ο Θεός ημών και ούκ έστιν αδικία εν αυτώ.

Ψαλμός 92

Ο Κύριος εβασίλευσενευπρέπειαν ενεδύσατο· ενεδύσατο Κύριος δύναμιν και περιεζώσατο· και γαρ εστερέωσε την οικουμένηνήτις ού σαλευθήσεται’Ετοιμος ο θρόνος σου από τότεαπό του αιώνος συ είΕπήραν οι ποταμοίΚύριεεπήραν οι ποταμοί φωνάς αυτών· αρούσιν οι ποταμοί επιτρίψεις αυτώναπό φωνών υδάτων πολλώνΘαυμαστοί οι μετεωρισμοί της θαλάσσηςθαυμαστός εν υψηλοίς ο ΚύριοςΤα μαρτύρια σου επιστώθησαν σφόδρα· τω οίκω σου πρέπει αγίασμαΚύριεεις μακρότητα ημερών.

Ψαλμός 93

Θεός εκδικήσεων Κύριος· Θεός εκδικήσεων επαρρησιάσατοΥψώθητι ο κρίνων την γηναπόδος ανταπόδοσιν τοις υπερηφάνοις’Εως πότε αμαρτωλοίΚύριεέως πότε αμαρτωλοί καυχήσονταιΦθέγξονται και λαλήσουσιν αδικίανλαλήσουσι πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίανΤον λαόν σουΚύριεεταπείνωσαν και την κληρονομίαν σου εκάκωσανΧήραν και ορφανόν απέκτεινανκαι προσήλυτον εφόνευσανΚαι είπον· Ούκ όψεται Κύριοςουδέ συνήσει ο Θεός· του ΙακώβΣύνετε δη άφρονες εν τω λαώ· και μωροί ποτέ φρονήσατεΟ φυτεύσας το ούς ουχί ακούειή ο πλάσας τον οφθαλμόν ουχί κατανοείΟ παιδεύων έθνη ούχί ελέγξειο διδάσκων άνθρωπον γνώσινΚύριος γινώσκει τους διαλογισμούς των ανθρώπων ότι εισί μάταιοιΜακάριος άνθρωποςόν άν παιδεύσηςΚύριεκαι εκ του νόμου σου διδάξης αυτόνΤου πραϋναι αυτόν αφ’ ημερών πονηρώνέως ου ορυγή τω αμαρτωλώ βόθρος’Οτι ούκ απώσεται Κύριος τον λαόν αυτού και την κληρονομίαν αυτού ούκ εγκαταλείψει’Εως ου δικαιοσύνη επιστρέψη εις κρίσιν και εχόμενοι αυτής πάντες οι ευθεις τη καρδίαΤίς αναστήσεται μοι επί πονηρευομένοιςή τις συμπαραστήσεται μοι επί τοις εργαζομένοις την ανομίανΕι μή ότι Κύριος εβοήθησε μοιπαρά βραχύ παρώκησε τω άδη η ψυχή μουΕί έλεγον· Σεσάλευται ο πούς μουτο έλεος σουΚύριεεβοήθει μοιΚύριεκατά το πλήθος των οδυνών μου εν τη καρδία μου αι παρακλήσεις σου εύφραναν την ψυχήν μουΜή συμπροσέστω σοι θρόνος ανομίαςο πλάσσων κόπον επί πρόσταγμαΘηρεύσουσιν επί ψυχήν δικαίου και αίμα αθώον καταδικάσονται.  Και εγένετο μοι Κύριος εις καταφυγήν και ο Θεός μου εις βοηθόν ελπίδος μουΚαι αποδώσει αυτοίς Κύριος την ανομίαν αυτώνκαι κατά την πονηρίαν αυτών αφανιεί αυτούς Κύριος ο Θεός.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός 94

’Ασατε τω Κυρίω άσμα καινόνάσατε τω Κυρίω πάσα η γη’Ασατε τω Κυρίωευλογήσατε το όνομα αυτού· ευαγγελίζεσθε ημέραν εξ ημέρας το σωτήριον αυτούΑναγγείλατε εν τοις έθνεσι την δόξαν αυτούεν πάσι τοις λαοίς τα θαυμάσια αυτού’Οτι μέγας Κύριος και αινετός σφόδρα· φοβερός έστιν υπέρ πάντας τους θεούς’Οτι πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια· ο δε Κύριος τους ουρανούς εποίησεΕξομολόγησις και ωραιότης ενώπιον αυτού· αγιωσύνη και μεγαλοπρέπεια εν τω αγιάσματι αυτούΕνέγκατε τω Κυρίω αι πατριαί των εθνώνενέγκατε τω Κυρίω δόξαν και τιμήν· ενέγκατε τω Κυρίω δόξαν ονόματι αυτούάρατε θυσίας και εισπορεύεσθε εις τας αυλάς αυτούR προσκυνήσατε τω Κυρίω εν αυλή αγία αυτού· σαλευθήτω από προσώπου αυτού πάσα η γηΕίπατε εν τοις έθνεσι· ’Οτι Κύριος εβασίλευσεκαι γαρ κατώρθωσε την οικουμένηνήτις ου σαλευθήσεταιR κρινεί λαούς εν ευθύτητιΕυφραινέσθωσαν οι ουρανοίκαι αγαλλιάσθω η γηR σαλευθήτω η θάλασσα και το πλήρωμα αυτήςχαρήσεται τα πεδία και πάντα τα εν αυτοίςΤότε αγαλλιάσονται πάντα τα ξύλα του δρυμού από προσώπου Κυρίουότι έρχεταιότι έρχεται κρίναι την γηνΚρινεί την οικουμένην εν δικαιοσύνη και λαούς εν τη αληθεία αυτού.

Ψαλμός 96.

Ο Κύριος εβασίλευσεναγαλλιάσθω η γη·. ευφρανθήτωσαν νήσοι πολλαίΝέφη και γνόφος κύκλω αυτούR δικαιοσύνη και κρίμα κατόρθωσις του θρόνου αυτούΠυρ ενώπιον αυτού προπορεύσεται και φλογιεί κύκλω τους εχθρούς αυτού’Εφαναν αι αστραπαί αυτού τη οικουμένη· είδε και εσαλεύθη η γηΤα όρη ωσεί κηρός ετάκησαν από προσώπου Κυρίουαπό προσώπου Κυρίου πάσης της γηςΑνήγγειλαν οι ουρανοί την δικαιοσύνην αυτούκαι είδοσαν πάντες οι λαοί την δόξαν αυτούΑισχυνθήτωσαν πάντες οι προσκυνούντες τοις γλυπτοίςοι εγκαυχώμενοι εν τοις ειδώλοις αυτώνR προσκυνήσατε αυτώ πάντες οι άγγελοι αυτού’Ηκουσε και ευφράνθη η Σιώνκαι ηγαλλιάσαντο οι θυγατέρες της Ιουδαίας ένεκεν των κριμάτων σουΚύριε’Οτι σύ Κύριος ύψιστος επί πάσαν την γηνσφόδρα υπερυψώθης υπέρ πάντας τους θεούςΟι αγαπώντες τον Κύριον μισείτε πονηρά· φυλάσσει Κύριος τας ψυχάς των οσίων αυτούεκ χειρός αμαρτωλού ρύσεται αυτούςΦως ανέτειλε τω δικαίω και τοις ευθέσι τη καρδία ευφροσύνηΕυφράνθητε δίκαιοι εν τω Κυρίωκαι εξομολογείσθε τη μνήμη της αγιωσύνης αυτού.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός 97

’Ασατε τω Κυρίω άσμα καινόνότι θαυμαστά εποίησεν ο Κύριος· έσωσεν αυτόν η δεξιά αυτούκαι ο βραχίων ο άγιος αυτούΕγνώρισε Κύριος το σωτήριον αυτούεναντίον των εθνών απεκάλυψε την δικαιοσύνην αυτούΕμνήσθη του ελέους αυτού τω Ιακώβ και της αληθείας αυτού τω οίκω Ισραήλ· είδοσαν πάντα τα πέρατα της γης το σωτήριον του Θεού ημώνΑλαλάξατε τω Θεώ πάσα η γη· άσατε και αγαλλιάσθε και ψάλατεΨάλατε τω Κυρίω εν κιθάραεν κιθάρα και φωνή ψαλμούεν σάλπιγξιν ελαταίς και φωνή σάλπιγγος κερατίνηςαλαλάξατε ενώπιον του Βασιλέως Κυρίου· σαλευθήτω η θάλασσα και το πλήρωμα αυτήςη οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτήΠοταμοί κροτήσουσι χειρί επί το αυτό· τα όρη αγαλλιάσονται από προσώπου Κυρίου· ότι έρχεται ότι ήκει κρίναι την γηνΚρινεί την οικουμένην εν δικαιοσύνη και λαούς εν ευθύτητι.

Ψαλμός 98

Ο Κύριος εβασίλευσενοργιζέσθωσαν λαοι· ο καθήμενος επί των Χερουβείμσαλευθήτω η γηΚύριος εν Σιών μέγας και υψηλός έστιν επί πάντας τους λαούςΕξομολογησάσθωσαν τω ονόματι σου τω μεγάλωότι φοβερόν και άγιον έστιR και τιμή βασιλέως κρίσιν αγαπάΣύ ητοίμασας ευθύτητας· κρίσιν και δικαιοσύνην εν Ιακώβ συ εποίησαςΥψούτε Κύριον τον Θεόν ημών και προσκυνείτε τω υποποδίω των ποδών αυτούότι άγιος έστιΜωυσής και Ααρών εν τοις ιερεύσιν αυτού και Σαμουήλ εν τοις επικαλουμένοις το όνομα αυτού· επεκαλούντο τον Κύριονκαι αυτός εισήκουσεν αυτώνΕν στύλω νεφέλης ελάλει προς αυτούς· ότι εφύλασσον τα μαρτύρια αυτού και τα προστάγματα αυτούά έδωκεν αυτοίςΚύριε ο Θεός ημώνσύ επήκουσας αυτών· ο Θεόςσύ ευϊλατος εγίνου αυτοίς και εκδικών επί πάντα τα επιτηδεύματα αυτώνΥψούτε Κύριον τον Θεόν ημών και προσκυνείτε εις όρος άγιον αυτούότι άγιος Κύριος ο Θεός ημών.

Ψαλμός 99

Αλαλάξατε τω Θεώ πάσα η γηδουλεύσατε τω Κυρίω εν ευφροσύνη· εισέλθετε ενώπιον αυτού εν αγαλλιάσειΓνώτε ότι Κύριος αυτός έστιν ο Θεός ημώναυτός εποίησεν ημάς και ούχ ημείς· ημείς δε λαός αυτού και πρόβατα νομής αυτούΕισέλθετε εις τας πύλας αυτού εν εξομολογήσειεις τας αυλάς αυτού εν ύμνοιςεξομολογείσθε αυτώ· αινείτε το όνομα αυτού’Οτι χρηστός Κύριος· εις τον αιώνα το έλεος αυτούκαι έως γενεάς και γενεάς η αλήθεια αυτού.


Ψαλμός Ρ’. 100

’Ελεος και κρίσιν άσομαι σοιΚύριεΨαλώ και συνήσω εν οδώ αμώμω· πότε ήξεις προς μεδιεπορευόμην εν ακακία καρδίας μουεν μέσω του οίκου μουΟύ προετιθέμην προ οφθαλμών μου πράγμα παράνομονποιούντας παραβάσεις εμίσησαΟύκ εκολλήθη μοι καρδία σκαμβή·. εκκλίνοντος απ’ εμού του πονηρούούκ εγίνωσκονΤον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτούτούτον εξεδίωκον· υπερηφάνω οφθαλμώ και απλήστω καρδία τούτω ού συνήσθιονΟι οφθαλμοί μου επί τους πιστούς της γηςτου συγκαθήσθαι αυτούς μετ’ εμού· πορευόμενος εν οδώ αμώμωούτος μοι ελειτούργειΟυ κατώκει εν μέσω της οικίας μου ποιών υπερηφανίαν· λαλών άδικα ου κατεύθυνεν ενώπιον των οφθαλμών μουΕις τας πρωίας απέκτεινον πάντας τους αμαρτωλούς της γηςεξολοθρεύσαι εκ πόλεως Κυρίου πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.



ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

Ψαλμός ΡΑ’. 101

Κύριεεισάκουσον της προσευχής μουκαι η κραυγή μου προς σε ελθέτωΜή αποστρέψης το πρόσωπον σου απ’ εμού εν ή αν ημέρα θλίβωμαικλίνον προς με το ούς σου· εν ή αν ημέρα επικαλέσωμαι σεταχύ επάκουσον μου’Οτι εξέλιπον ωσεί καπνός αι ημέραι μουκαι τα οστά μου ωσεί φρύγιον συνεφρύγησανΕπλήγην ωσεί χόρτος και εξηράνθη η καρδία μουότι επελαθόμην του φαγείν τον άρτον μουΑπό φωνής του στεναγμού μου εκολλήθη το οστούν μου τη σαρκί μουΩμοιώθην πελεκάνι ερημικώεγενήθην ωσεί νυκτικόραξ εν οικοπέδωΗγρύπνησα και εγενόμην  ως στρουθίον μονάζον επί δώματος’Ολην την ημέραν ωνείδιζον με οι εχθροί μουκαι οι επαινούντες με κατ’εμού ώμνυον’Οτι σποδόν ωσεί άρτον έφαγον και το πόμα μου μετά κλαυθμού εκίρνωνΑπό προσώπου της οργής σου και του θυμού σουότι επάρας κατέρραξας μεΑι ημέραι μου ωσεί σκιά εκλίθησανκαγώ ωσεί χόρτος εξηράνθηνΣύ δεΚύριεεις τον αιώνα μένειςκαι το μνημόσυνον σου εις γενεάν και γενεάνΣύ αναστάς οικτειρήσεις την Σιώνότι καιρός του οικτειρήσαι αυτήνότι ήκει καιρός’Οτι ευδόκησαν οι δούλοι σου τους λίθους αυτής· και τον χούν αυτής οικτειρήσουσιΚαι φοβηθήσονται τα έθνη το όνομα σουΚύριεκαι πάντες οι βασιλείς της γης την δόξαν σου’Οτι οικοδομήσει Κύριος την Σιών και οφθήσεται εν τη δόξη αυτούΕπέβλεψεν επί την προσευχήν των ταπεινών και ούκ εξουδένωσε την δέησιν αυτώνΓραφήτω αύτη εις γενεάν ετέραν και λαόςο κτιζόμενοςαινέσει τον Κύριον’Οτι εξέκυψεν εξ ύψους αγίου αυτούΚύριος εξ ουρανού επί την γην επέβλεψεΤου ακούσαι του στεναγμού των πεπεδημένωντου λύσαι τους υιούς των τεθανατωμένωνΤου αναγγείλαι εν Σιών το όνομα Κυρίου και την αίνεσιν αυτού εν ΙερουσαλήμΕν τω επισυναχθήναι λαούς επί το αυτό και βασιλείς του δουλεύειν τω ΚυρίωΑπεκρίθη αυτώ εν οδώ ισχύος αυτού· την ολιγότητα των ημερών μου ανάγγειλον μοιΜη αναγάγης με εν ημίσει ημερών μου· εν γενεά γενεών τα έτη σουΚατ’ αρχάς σύΚύριετην γην εθεμελίωσαςκαι έργα των χειρών σου είσιν οι ουρανοίΑυτοί απολούνται συ δε διαμένεις· και πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονταικαι ωσεί περιβόλαιον ελίξεις αυτούς και αλλαγήσονταιΣυ δε ο αυτός ει και τα έτη σου ούκ εκλείψουσιΟι υιοί των δούλων σου κατασκηνώσουσικαι το σπέρμα αυτών εις τον αιώνα κατευθυνθήσεται.

Ψαλμός ΡΒ’. 102

Ευλόγει η ψυχή μουτον Κύριονκαι πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον αυτούΕυλόγει η ψυχή μου τον Κύριονκαι μή επιλανθάνου πάσας τας ανταποδόσεις αυτούΤον ευϊλατεύοντα πάσας τας ανομίας σουτον ιώμενον πάσας τας νόσους σουΤον λυτρούμενον εκ φθοράς την ζωήν σουτον στεφανούντα σε εν ελέει και οικτιρμοίςΤον εμπιπλώντα εν αγαθοίς την επιθυμίαν σουανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σουΠοιών ελεημοσύνας ο Κύριοςκαι κρίμα πάσι τοις αδικουμένοιςΕγνώρισε τας οδούς αυτού τω Μωϋσήτοις υιοίς Ισραήλ τα θελήματα αυτούΟικτίρμων και ελεήμων ο Κύριοςμακρόθυμος και πολυέλεος· ούκ εις τέλος οργισθήσεταιουδέ εις τον αιώνα μηνιείΟύ κατά τας ανομίας ημών εποίησεν ημίνουδέ κατά τας αμαρτίας ημών ανταπέδωκεν ημίν’Οτι κατά το ύψος του ουρανού από της γης εκραταίωσε Κύριος το έλεος αυτού επί τους φοβουμένους αυτόνΚαθόσον απέχουσιν ανατολαί από δυσμώνεμάκρυνεν αφ’ ημών τας ανομίας ημώνΚαθώς οικτείρει πατήρ υιούςωκτείρησε Κύριος τους φοβουμένους αυτόνότι αυτός εγνω το πλάσμα ημώνεμνήσθη ότι χούς έσμεν’Ανθρωποςωσεί χόρτος αι ημέραι αυτούωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει’Οτι πνεύμα διήλθεν εν αυτώκαι ούχ υπάρξει και ούκ επιγνώσεται έτι τον τόπον αυτούΤο δε έλεος του Κυρίου από του αιώνος και έως του αιώνος επί τους φοβουμένους αυτόνΚαι η δικαιοσύνη αυτού επί υιοίς υιώντοις φυλάσσουσι την διαθήκην αυτού και μεμνημένοις των εντολών αυτού του ποιήσαι αυτάςΚύριος εν τω ουρανώ ητοίμασε τον θρόνον αυτούκαι η βασιλεία αυτού πάντων δεσπόζειΕυλογείτε τον Κύριονπάντες οι άγγελοι αυτούδυνατοί ισχύϊ ποιούντες τον λόγον αυτούτου ακούσαι της φωνής των λόγων αυτούΕυλογείτε τον Κύριονπάσαι αι δυνάμεις αυτούλειτουργοί αυτού οι ποιούντες το θέλημα αυτούΕυλογείτε τον Κύριονπάντα τα έργα αυτούεν παντί τόπω της δεσποτείας αυτού· ευλόγει η ψυχή μουτον Κύριον.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΡΓ’. 103

Ευλόγειη ψυχή μουτον Κύριον· Κύριεο Θεός μουεμεγαλύνθης σφόδραΕξομολόγησιν και μεγαλοπρέπειαν ενεδύσωαναβαλλόμενος φως ως ιμάτιονΕκτείνων τον ουρανόν ωσεί δέρρινο στεγάζων εν ύδασι τα υπερώα αυτούΟ τιθείς νέφη την επίβασιν αυτούο περιπατών επί πτερύγων ανέμωνΟ ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματακαι τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγαΟ θεμελιών την γην επί την ασφάλειαν αυτήςού κλιθήσεται εις τον αιώνα του αιώνος’Αβυσσος ως ιμάτιον το περιβόλαιον αυτούεπί τω ορέων στήσονται ύδαταΑπό επιτιμήσεως σου φεύξονταιαπό φωνής βροντής σου δειλιάσουσινΑναβαίνουσιν όρη και καταβαίνουσι πεδία εις τον τόπονόν εθεμελίωσας αυτά’Οριον έθουό ού παρελεύσονταιουδέ επιστρέψουσι καλύψαι την γηνΟ εξαποστέλλων πηγάς εν φάραγξιναναμέσον των ορέων διελεύσονται ύδαταΠοτιούσι πάντα τα θηρία του αγρούπροσδέξονται όναγροι εις δίψαν αυτώνΕπ’αυτά τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσειεκ μέσου των πετρών δώσουσι φωνήνΠοτίζων όρη εκ των υπερώων αυτού· από καρπού των έργων σου χορτασθήσεται η γηΟ εξανατέλλων χόρτον τοις κτήνεσικαι χλόην τη δουλεία των ανθρώπωντου εξαγαγείν άρτον εκ της γηςΚαι οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου· του ιλαρύναι πρόσωπον εν ελαίωκαι άρτος καρδίαν ανθρώπου στηρίζειΧορτασθήσονται τα ξύλα του πεδίουαι κέδροι του Λιβάνου άς εφύτευσαςΕκεί στρουθία εννοσσεύσουσι· του ερωδιού η κατοικία ηγείται αυτών’Ορη τα υψηλά ταις ελάφοιςπέτρα καταφυγή τοις λαγωοίςΕποίησε σελήνην εις καιρούς· ο ήλιος έγνω την δύσιν αυτού’Εθου σκότοςκαι εγένετο νύξεν αυτή διελεύσονται πάντα τα θηρία του δρυμούΣκύμνοι ωρυόμενοι του αρπάσαι και ζητήσαι παρά τω Θεώ βρώσιν αυτοίςΑνέτειλεν ο ήλιοςκαι συνήχθησανκαι εις τας μάνδρας αυτών κοιτασθήσονταιΕξελεύσεται άνθρωπος επί το έργον αυτού και επί την εργασίαν αυτού έως εσπέραςΩς εμεγαλύνθη τα έργα σουΚύριεπάντα εν σοφία εποίησας· επληρώθη η γη της κτίσεως σουΑύτη η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωροςεκεί ερπετάών ούκ έστιν αριθμόςζώα μικρά μετά μεγάλωνΕκεί πλοία διαπορεύονται· δράκων ούτος όν έπλασαςεμπαίζειν αυτήΠάντα προς σε προσδοκώσιδούναι την τροφήν αυτών εις εύκαιρον· δόντος σου αυτοίςσυλλέξουσινΑνοίξαντος σου την χείρατα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητοςΑποστρέψαντος δε σου το πρόσωπονταραχθήσονταιR αντανελείς το πνεύμα αυτώνκαι εκλείψουσικαι εις τον χούν αυτών επιστρέψουσινΕξαποστελείς το πνεύμα σουκαι κτισθήσονταικαι ανακαινιείς το πρόσωπον της γης’Ητω η δόξα Κυρίου εις τους αιώνας· ευφρανθήσεται Κύριος επί τοις έργοις αυτούΟ επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμεινο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται’Ασω τω Κυρίωεν τη ζωή μουψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχωΗδυνθείη αυτώ η διαλογή μουεγώ δε ευφρανθήσομαι επί τω ΚυρίωΕκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοιώστε μη υπάρχειν αυτούςΕυλόγει η ψυχή μουτον Κύρίον.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΡΔ’. 104

Εξομολογείσθε τω Κυρίω και επικαλείσθε το όνομα αυτούαπαγγείλατε εν τοις έθνεσι τα έργα αυτού’Ασατε αυτώ και ψάλατε αυτώR διηγήσασθε πάντα τα θαυμάσια αυτούΕπαινείσθε εν τω ονόματι τω αγίω αυτού· ευφρανθήτω καρδία ζητούντων τον ΚυριονΖητήσατε τον Κύριον και κραταιώθητε· ζητήσατε το πρόσωπον αυτού διαπαντόςΜνήσθητε των θαυμασίων αυτούών εποίησετα τέρατα αυτού και τα κρίματα του στόματος αυτούΣπέρμα Αβραάμ δουλοι αυτούυιοί Ιακώβ εκλεκτοί αυτούΑυτός Κύριος ο Θεός ημών· εν πάση τη γη τα κρίματα αυτούΕμνήσθη εις τον αιώνα διαθήκης αυτούλόγου ού ενετείλατο εις χιλίας γενεάς’Ον διέθετο τω Αβραάμκαι του όρκου αυτού τω ΙσαάκΚαι έστησεν αυτόν τω Ιακώβ εις πρόσταγμα και τω Ισραήλ εις διαθήκην αιώνιονλέγων· Σοί δώσω την γην Χαναάνσχοίνισμα κληρονομίας υμώνΕν τω είναι αυτούς αριθμώ βραχείςολιγοστούς και παροίκους εν αυτήΚαι διήλθεν εξ έθνους εις έθνοςκαι εκ βασιλείας εις λαόν έτερονΟύκ αφήκεν άνθρωπον αδικήσαι αυτούς και ήλεγξεν υπερ αυτών βασιλείςΜη άπτεσθε των χριστών μου και εν τοις προφήταις μου μη πονηρεύεσθεΚαι εκάλεσε λιμόν επί την γηνπάν στήριγμα άρτου συνέτριψεΑπέστειλεν έμπροσθεν αυτών άνθρωπονεις δούλον επράθη ΙωσήφΕταπείνωσαν εν πέδαις τους πόδας αυτούσίδηρον διήλθε η ψυχή αυτού μέχρι του ελθείν τον λόγον αυτούΤο λόγιον του Κυρίου επύρωσεν αυτόν· απέστειλε βασιλεύς και έλυσεν αυτόνάρχων λαού και αφήκεν αυτόνΚατέστησεν αυτόν κύριον του οίκου αυτού και άρχοντα πάσης της κτήσεως αυτούΤου παιδεύσαι τους άρχοντας αυτού ως εαυτόν και τους πρεσβυτέρους αυτού σοφίσαιΚαι εισήλθεν Ισραήλ εις Αίγυπτονκαι Ιακώβ παρώκησεν εν γη ΧαμΚαι ηύξησε τον λαόν αυτού σφόδρα και εκραταίωσεν αυτόν υπέρ τους εχθρούς αυτούΜετέστρεψε την καρδίαν αυτού του μισήσαι τον λαόν αυτούτου δολιούσθαι εν τοις δούλοις αυτούΕξαπέστειλε Μωϋσής τον δούλον αυτούΑαρώνόν εξελέξατο εαυτώ’Εθετο εν αυτοίς τους λόγους των σημείων αυτού και των τεράτων αυτού εν γη ΧαμΕξαπέστειλε σκότος και εσκότασενότι παρεπίκραναν τους λόγους αυτούΜετέστρεψε τα ύδατα αυτών εις αίμακαι απέκτεινε τους ιχθύας αυτώνΕξύρψεν η γή αυτών βατράχους εν τοις ταμείοις των βασιλέων αυτώνΕίπεκαι ήλθε κυνόμυια και σκνίπες εν πάσι τοις ορίοις αυτών’Εθετο τας βροχάς αυτών χάλαζανπύρ καταφλέγον εν τη γη αυτώνΚαι επάταξε τας αμπέλους αυτών και τας συκάς αυτώνR και συνέτριψε παν ξύλον ορίου αυτώνΕίπεκαι ήλθεν ακρίς και βρούχοςού ούκ ην αριθμόςΚαι κατέφαγε πάντα χόρτον εν τη γη αυτώνκαι κατέφαγε πάντα τον καρπόν της γής αυτώνΚαι επάταξε πάν πρωτότοκον εν τη γη αυτών· απαρχήν παντός πόνου αυτώνΚαι εξήγαγεν αυτούς εν αργυρίω και χρυσίωκαι ούκ ην εν ταις φυλαίς αυτών ο ασθενώνΕυφράνθη Αίγυπτος εν τη εξόδω αυτώνότι επέπεσεν ο φόβος αυτών επ’αυτούς.  Διεπέτασε νεφέλην εις σκέπην αυτοίς και πυρ του φωτισμού αυτοίς την νύκτα’Ητησαν και ήλθεν ορτυγομήτρακαι άρτον ουρανού ενέπλησεν αυτούςΔιέρρηξε πέτρανκαι ερρύησαν ύδαταεπορεύθησαν εν ανύδροις ποταμοί’Οτι εμνήσθη του λόγου του αγίου αυτούτου προς Αβραάμ τον δούλον αυτούΚαι εξήγαγε τον λαόν αυτού εν αγαλλιάσεικαι τους εκλεκτούς αυτού εν ευφροσύνηΚαι έδωκεν αυτοίς χώρας εθνώνκαι πόνους λαών κατεκληρονόμησαν’Οπως αν φυλάξωσι τα δικαιώματα αυτούκαι τον νόμον αυτού εκζητήσωσιν.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.




ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟΝ

Ψαλμός ΡΕ’. 105

Εξομολογείσθε τω Κυρίωότι χρηστόςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΤίς λαλήσει τας δυναστείας του Κυρίουακουστάς ποιήσει πάσας τας αινέσεις αυτούΜακάριοι οι φυλάσσοντες κρίσιν και ποιούντες δικαιοσύνην εν παντί καιρώΜνήσθητι ημώνΚύριεεν τη ευδοκία του λαού σουεπίσκεψαι ημάς εν τω σωτηρίω σουΤου ιδείν εν τη χρηστότητι των εκλεκτών σουτου ευφρανθήναι εν τη ευφροσύνη του έθνου σουτου επαινείσθαι μετά της κληρονομίας σουΗμάρτομεν μετά των πατέρων ημώνηνομήσαμενηδικήσαμενΟι πατέρες ημών εν Αιγύπτω ου συνήκαν τα θαυμάσια σου και ούκ εμνήσθησαν του πλήθους του ελέους σου και παρεπίκραναν αναβαίνοντες εν τη ερυθρά θαλάσσηΚαι έσωσεν αυτούς ένεκεν του ονόματος αυτούτου γνωρίσαι την δυναστείαν αυτούΚαι επετίμησε τη ερυθρά θαλάσσηκαι εξηράνθη· και ωδήγησεν αυτούς εν αβύσσωώς εν ερήμωΚαι έσωσεν αυτούς εκ χειρός μισούντος και ελυτρώσατο αυτους εκ χειρός εχθρώνΕκάλυψεν ύδωρ τους θλίβοντας αυτούς· είς εξ αυτών ούχ υπελείφθη.  Και επίστευσαν τω λόγω αυτού και ήσαν την αίνεσιν αυτούΕτάχυνανεπελάθοντο των έργων αυτούούχ υπέμειναν την βουλήν αυτούΚαι επεθύμησαν επιθυμίαν εν τη ερήμω και επείρασαν τον Θεόν εν ανύδρωΚαι έδωκεν αυτοίς το αίτημα αυτώνκαι εξαπέστειλε πλησμονήν εις τας ψυχάς αυτώνΚαι παρώργισαν τον Μωϋσήν εν τη παρεμβολήτον Ααρών τον άγιον ΚυρίουΗνοίχθη η γη και κατέπιε Δαθάν και εκάλυψεν επί την συναγωγήν ΑβειρώνΚαι εξεκαύθη πυρ εν τη συναγωγή αυτώνφλόξ κατέφλεξεν αμαρτωλούςΚαι εποίησαν μόσχον εν Χωρήβ και προσεκύνησαν τω γλυπτώΚαι ηλλάξαντο την δόξαν αυτού εν ομοιώματι μόσχου εσθίοντος χόρτονΚαι επελάθοντο του Θεού του σώζοντος αυτούς· του ποιήσαντος μεγάλα εν ΑιγύπτωΘαυμάσια εν γη Χάμφοβερά επί θαλάσσης ερυθράςΚαι είπε τους εξολοθρεύσαι αυτούςει μη Μωϋσής ο εκλεκτός αυτου έστη εν τη θραύσει ενώπιον αυτούτου αποστρέψαι τον θυμόν αυτούτου μη εξολοθρεύσαι αυτούςΚαι εξουδένωσαν γην επιθυμητήνούκ επίστευσαν τω λόγω αυτούΚαι εγόγγυσαν εν τοις σκηνώμασιν αυτώνούκ εισήκουσαν της φωνής ΚυρίουΚαι επήρε την χείρα αυτού επ’αυτούςτου καταβαλείν αυτούς εν τη ερήμω και του καταβαλείν το σπέρμα αυτών εν τοις έθνεσι και διασκορπίσαι αυτούς εν ταις χώραιςΚαι ετελέσθησαν τω Βεελφεγώρ και έφαγον θυσίας νεκρώνΚαι παρώξυναν αυτόν εν τοις επιτηδεύμασιν αυτώνκαι επληθύνθη εν αυτοίς η πτώσιςΚαι έστη Φινεές και εξιλάσατο· και εκόπασεν η θραύσις· και ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνηνεις γενεάν και γενεάν έως του αιώνοςΚαι παρώργισαν αυτόν επί ύδατος αντιλογίας και εκακώθη Μωϋσής δι’αυτούς’Οτι παρεπίκραναν το πνεύμα αυτούκαι διέστειλεν εν τοις χείλεσιν αυτούΟύκ εξωλόθρευσαν τα έθνηά είπε Κύριος αυτοίςΚαι εμίγησαν εν τοις έθνεσι και έμαθον τα έργα αυτών· και εδούλευσαν τοις γλυπτοίς αυτώνκαι εγενήθη αυτοίς εις σκάνδαλονΚαι έθυσαν τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών τοις δαιμονίοιςΚαι εξέχεαν αίμα αθώοναίμα υιών αυτών και θυγατέρωνών έθυσαν τοις γλυπτοίς ΧαναάνΚαι εφονοκτονήθη η γη εν τοις αίμασι και εμιάνθη εν τοις έργοις αυτώνκαι επόρνευσαν εν τοις  επιτηδεύμασι αυτώνΚαι ωργίσθη θυμώ Κύριος επί τον λαόν αυτού και εβδελύξατο την κληρονομίαν αυτούΚαι παρέδωκεν αυτούς εις χείρας εχθρώνκαι εκυρίευσαν αυτών οι μισούντες αυτούςΚαι έθλιψαν αυτούς οι εχθροί αυτώνκαι εταπεινώθησαν υπό τας χείρας αυτώνΠλεονάκις ερρύσατο αυτούςαυτοί δε παρεπίκραναν αυτόν εν τη βουλή αυτών και εταπεινώθησαν εν ταις ανομίαις αυτώνΚαι είδε Κύριος εν τω θλίβεσθαι αυτούςεν τω αυτόν εισακούσαι της δεήσεως αυτώνΚαι εμνήσθη της διαθήκης αυτού και μετεμελήθη κατά το πλήθος τους ελέους αυτούΚαι έδωκεν αυτούς εις οικτιρμούς εναντίον πάντων των αιχμαλωτευσάντων αυτούςΣώσον ημάς Κύριε ο Θεός ημώνκαι επισυνάγαγε ημάς εκ των εθνώντου εξομολογήσασθαι τω ονόματι σου τω αγίωτου εγκαυχάσθαι εν τη αινέσει σουΕυλογητός Κύριος ο Θεός Ισραήλαπό του αιώνος και έως του αιώνος· και ερεί πας ο λαός· ΓένοιτοΓένοιτο.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΡΣΤ’. 106

Εξομολογείσθε τω Κυρίω ότι χρηστόςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΕιπάτωσαν οι λελυτρωμένοι υπό Κυρίουούς ελυτρώσατο εκ χειρός εχθρού· και εκ των χωρών συνήγαγεν αυτούςαπό ανατολών και δυσμώνκαι βορρά και θαλάσσηςΕπλανήθησαν εν τη ερήμω εν γη ανύδρωοδόν πόλεως κατοικητηρίου ούχ εύρονΠεινώντες και διψώντεςη ψυχή αυτών εν αυτοίς εξέλιπεΚαι εκέκραξαν προς Κύριον εν τω θλίβεσθαι αυτούςκαι εκ των αναγκών αυτών ερρύσατο αυτούςΚαι ωδήγησεν αυτούς εις οδόν ευθείαντου πορευθήναι εις πόλιν κατοικητηρίουΕξομολογησάσθωσαν τω Κυρίω τα ελέη αυτού και τα θαυμάσια αυτού τοις υιοίς των ανθρώπων’Οτι εχόρτασε ψυχήν κενήν και ψυχήν πεινώσαν ενέπλησεν αγαθώνΚαθημένους εν σκότει και σκιά θανάτουπεπεδημένους εν πτωχεία και σιδήρω’Οτι παρεπίκραναν τα λόγια του Θεούκαι την βουλήν του Υψίστου παρώξυνανΚαι εταπεινώθη εν κόποις η καρδία αυτώνησθένησαν και ούκ ην ο βοηθώνΚαι εκέκραξαν προς Κύριονεν τω θλίβεσθαι αυτούςκαι εκ των αναγκών αυτών έσωσεν αυτούςΚαι εξήγαγεν αυτούς εκ σκότους και σκιάς θανάτου και τους δεσμούς αυτών διέρρηξεΕξομολογησάσθωσαν τω Κυρίω τα ελέη αυτού και τα θαυμάσια αυτού τοις υιοίς ανθρώπων’Οτι συνέτριψε πύλας χαλκάς και μοχλούς σιδηρούς συνέθλασεΑντελάβετο αυτών εξ οδού ανομίας αυτών· δια γαρ τας ανομίας αυτών εταπεινώθησανΠαν βρώμα εβδελύξατο η ψυχή αυτώνκαι ήγγισαν έως των πυλών του θανάτουΚαι εκέκραξαν προς Κύριον εν τω θλίβεσθαι αυτούς και εκ των αναγκών αυτών έσωσεν αυτούςΑπέστειλε τον λόγον αυτού και ιάσατο αυτούς και ερρύσατο αυτούς εκ των διαφθορών αυτώνΕξομολογησάσθωσαν τω Κυρίω τα ελέη αυτού και τα θαυμάσια αυτού τοις υιοις των ανθρώπωνΚαι θυσάτωσαν αυτώ θυσίαν αινέσεως και εξαγγειλάτωσαν τα έργα αυτού εν αγαλλιάσειΟι καταβαίνοντες εις θάλασσαν εν πλοίοιςποιούντες εργασίαν εν ύδασι πολλοίςΑυτοί είδον τα έργα Κυρίου και τα θαυμάσια αυτού εν τω βυθώΕίπεκαι έστη πνεύμα καταιγίδοςκαι υψώθη τα κύματα αυτήςΑναβαίνουσιν έως των ουρανών και καταβαίνουσιν έως των αβύσσων· η ψυχή αυτών εν κακοίς ετήκετοΕταράχθησανεσαλεύθησαν ως ο μεθύωνκαι πάσα η σοφία αυτών κατεπόθηΚαι εκέκραξαν προς Κύριον εν τω θλίβεσθαι αυτούςκαι εκ των αναγκών αυτών εξήγαγεν αυτούςΚαι επέταξε τη καταιγίδικαι έστη εις αύρανκαι εσίγησαν τα κύματα αυτήςΚαι ευφράνθησανότι ησύχασανκαι ωδήγησεν αυτούς επί λιμένα θελήματος αυτούΕξομολογησάσθωσαν τω Κυρίω τα ελέη αυτού και τα θαυμάσια αυτού τοις υιοίς των ανθρώπωνΥψωσάτωσαν αυτόν εν εκκλησία λαού και εν καθέδρα πρεσβυτέρων αινεσάτωσαν αυτόν’Εθετο ποταμούς εις έρημον και διεξόδους υδάτων εις δίψανΓήν καρποφόρον εις άλμην από κακίας των κατοικούντων εν αυτή’Εθετο έρημον εις λίμνας υδάτων και γην άνυδρον εις διεξόδους υδάτωνΚαι κατώκισεν εκεί πεινώνταςκαι συνεστήσαντο πόλεις κατοικεσίαςΚαι έσπειραν αγρούς και εφύτευσαν αμπελώνας και εποιησαν καρπόν γεννήματοςΚαι ευλόγησεν αυτούςκαι επληθύνθησαν σφόδρακαι τα κτήνη αυτών ούκ εσμίκρυνεΚαι ωλιγώθησαν και εκακώθησαν από θλίψεως κακών και οδύνηςΕξεχύθη εξουδένωσις επ’ άρχοντας αυτώνκαι επλάνησεν αυτούς εν αβάτω και ούχ οδώΚαι εβοήθησε πένητι εκ πτωχείας και έθετο ως πρόβατα πατριάς’Οψονται ευθείς και ευφρανθήσονταικαι πάσα ανομία εμφράξει το στόμα αυτήςΤίς σοφός και φυλάξει ταύτα και συνήσει τα ελέη του Κυρίου;

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΡΖ’. 107

Ετοίμη η καρδία μουο Θεόςετοίμη η καρδία μου· άσομαι και ψαλώ εν τη δόξη μουΕξεγέρθητιη δόξα μουεξεγέρθητιψαλτήριον και κιθάρα· εξεγερθήσομαι όρθρουΕξομολογήσομαι σοι εν λαοίςΚύριεψαλώ σοι εν έθνεσι’Οτι μέγα επάνω των ουρανών το έλεος σου και έως των νεφελών η αλήθεια σουΥψώθητι επί τους ουρανούςο Θεόςκαι επί πάσαν την γην η δόξα σου’Οπως αν ρυσθώσιν οι αγαπητοί σουσώσον τη δεξιά σουκαι επάκουσον μουΟ Θεός ελάλησεν εν τω αγίω αυτού· υψωθήσομαι και διαμεριώ Σίκιμακαι την κοιλάδα των σκηνών διαμετρήσωΕμός έστι Γαλαάδκαι εμός έστι Μανασσήςκαι Εφραίμ αντίληψις της κεφαλής μου· Ιούδας βασιλεύς μουΜωάβ λέβης της ελπίδος μου· επί την Ιδουμαίαν επιβαλώ το υπόδημα μου· εμοί αλλόφυλοι υπετάγησανΤίς απάξει με εις πόλιν περιοχήςή τίς οδηγήσει με έως της ΙδουμαίαςΟυχί σύο Θεόςο απωσάμενος ημάςκαι ούκ εξελεύσηο Θεόςεν ταις δυνάμεσιν ημώνΔός ημίν βοήθειαν εκ θλίψεωςκαι ματαία σωτηρία ανθρώπουΕν τω Θεώ ποιήσομεν δύναμινκαι αυτός εξουδενώσει τους εχθρούς ημών.

Ψαλμός ΡΗ’. 108

Ο Θεός την αίνεσιν σου μη παρασιωπήσης· ότι στόμα αμαρτωλού και στόμα δολίου επ’ εμέ ηνοίχθηΕλάλησαν κατ’ εμού γλώσση δολία και λόγοις μίσους εκύκλωσαν με και επολέμησαν με δωρεάνΑντί του αγαπάν μεενδιέβαλλον μεεγώ δε προσηυχόμηνΚαι έθεντο κατ’ εμού κακά αντί αγαθών και μίσος αντί της αγαπήσεως μουΚατάστησον επ’ αυτόν αμαρτωλόνκαι διάβολος στήτω εκ δεξιών αυτούΕν τω κρίνεσθαι αυτόν εξέλθοι καταδεδικασμένοςκαι η προσευχή αυτού γενέσθω εις αμαρτίανΓενηθήτωσαν αι ημέραι αυτού ολίγαικαι την επισκοπήν αυτού λάβοι έτεροςΓενηθήτωσαν οι υιοί αυτού ορφανοί και η γυνή αυτού χήραΣαλευόμενοι μεταναστήτωσαν οι υιοί αυτού και επαιτησάτωσαν· εκβληθήτωσαν εκ των οικοπέδων αυτώνΕξερευνησάτω δανειστής πάνταόσα υπάρχει αυτώ· και διαρπασάτωσαν αλλότριοι τούς πόνους αυτού· Μη υπαρξάτω αυτώ αντιλήπτωρμηδέ γενηθήτω οικτίρμων τοις ορφανοίς αυτούΓενηθήτω τα τέκνα αυτού εις εξολόθρευσινεν γενεά μιά εξαλειφθείη το όνομα αυτούΑναμνησθείη η ανομία των πατέρων αυτού έναντι Κυρίουκαι η αμαρτία της μητρός αυτού μη εξαλειφθείηΓενηθήτωσαν εναντίον Κυρίου διαπαντόςκαι εξολοθρευθείη εκ γης το μνημόσυνον αυτώνΑνθ’ων ούκ εμνήσθη ποιήσαι έλεος και κατεδίωξεν άνθρωπον πένητα και πτωχόν και κατανενυγμένον τη καρδία του θανατώσαιΚαι ηγάπησε κατάρανκαι ήξει αυτώ· και ούκ ηθέλησεν ευλογίανκαι μακρυνθήσεται απ’ αυτούΚαι ενεδύσατο κατάραν ως ιμάτιονκαι εισήλθεν ωσεί ύδωρ εις τα έγκατα αυτού και ωσεί έλαιον εν τοις οστέοις αυτούΓενηθήτω αυτώ ως ιμάτιονό περιβάλλεταικαι ωσεί ζώνηήν διαπαντός περιζώννυταιΤούτο το έργον των ενδιαβαλλόντων με παρά Κυρίου και των λαλούντων πονηρά κατά της ψυχής μουΚαι σύΚύριεΚύριεποίησον μετ’ εμούένεκεν του ονόματος σουότι χρηστόν το έλεος σουΡύσαι μεότι πτωχός και πένης ειμί εγώκαι η καρδία μου τετάρακται εντός μουΩσεί σκιά εν τω εκκλίναι αυτήν αντανηρέθηνεξετινάχθην ωσεί ακρίδεςΤα γόνατα μου ησθένησαν από νηστείαςκαι η σαρξ μου ηλλοιώθη δι’έλαιονΚαγώ εγενήθην όνειδος αυτοίς· είδοσαν μεεσάλευσαν κεφαλάς αυτώνΒοήθησον μοιΚύριε ο Θεός μουκαι σώσον με κατά το έλεος σουΚαι γνώτωσανότι η χείρ σου αύτηκαι σύΚύριεεποίησας αυτήνΚαταράσονται αυτοίκαι σύ ευλογήσεις· οι επανιστάμενοι μοι αισχυνθήτωσανο δε δούλος σου ευφρανθήσεταιΕνδυσάσθωσαν οι ενδιαβάλλοντες με εντροπήν και περιβαλέσθωσαν ως διπλοίδα αισχύνην αυτώνΕξομολογήσομαι τω Κυρίω σφόδρα εν τω στόματι μου και εν μέσω πολλών αινέσω αυτόν’Οτι πάρεστη εκ δεξιών πένητοςτου σώσαι εκ των καταδιωκόντων την ψυχήν μου.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.



ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟΝ ΕΚΤΟΝ

Ψαλμός ΡΘ’. 109

Είπεν ο Κύριος τω Κυρίω· Κάθου εκ δεξιών μουέως αν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σουΡάβδον δυνάμεως εξαποστελεί σοι Κύριος εκ Σιώνκαι κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σουΜετά σου η αρχή εν ημέρα της δυνάμεως σουεν ταις λαμπρότησι των αγίων σουΕκ γαστρός προ εωσφόρου εγέννησα σεΏμοσε Κύριος και ού μεταμεληθήσεται· συ ιερεύς εις τον αιώνακατά την τάξιν ΜελχισεδέκΚύριος εκ δεξιών σου συνέθλασεν εν ημέρα οργής αυτού βασιλείςΚρινεί εν τοις έθνεσιπληρώσει πτώματασυνθλάσει κεφαλάς επί γης πολλώνΕκ χειμάρρου εν οδώ πίεται· δια τούτο υψώσει κεφαλήν.

Ψαλμός ΡΙ’. 110

Εξομολογήσομαι σοιΚύριεεν όλη καρδία μουεν βουλή ευθέων και συναγωγήΜεγάλα τα έργα Κυρίουεξεζητημένα εις πάντα τα θελήματα αυτούΕξομολόγησις και μεγαλοπρέπεια το έργον αυτούκαι η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα του αιώνοςΜνείαν εποιήσατο των θαυμασίων αυτού· ελεήμων και οικτίρμων ο ΚύριοςΤροφήν έδωκε τοις φοβουμένοις αυτόν· μνησθήσεται εις τον αιώνα διαθήκης αυτούΙσχύν έργων αυτού ανήγγειλε τω λαώ αυτούτου δούναι αυτοίς κληρονομίαν εθνών’Εργα χειρών αυτού αλήθεια και κρίσις· πισταί πάσαι αι εντολαί αυτούεστηριγμέναι εις τον αιώνα του αιώνοςπεποιημέναι εν αληθεία και ευθύτητιΛύτρωσιν απέστειλε τω λαώ αυτού· ενετείλατο εις τον αιώνα διαθήκην αυτού· άγιον και φοβερόντο όνομα αυτούΑρχή σοφίας φόβος Κυρίουσύνεσις δε αγαθή πάσι τοις ποιούσιν αυτήνΗ αίνεσις αυτού μένει εις τον αιώνα του αιώνος.

Ψαλμός ΡΙΑ’.111

Μακάριος ανήρο φοβούμενος τον Κύριονεν ταις εντολαίς αυτού θελήσει σφόδραΔυνατόν εν τη γη έσται το σπέρμα αυτού· γενεά ευθέων ευλογηθήσεταιΔόξα και πλούτοςεν τω οίκω αυτούκαι η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα του αιώνοςΕξανέτειλεν εν σκότει φώς τοις ευθέσιν· ελεήμων και οικτίρμων και δίκαιοςΧρηστός ανήρ ο οικτείρων και κιχρών· οικονομήσει τους λόγους αυτού εν κρίσει· ότι εις τον αιώνα ου σαλευθήσεταιΕις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιοςαπό ακοής πονηράς ού φοβηθήσεται· ετοίμη η καρδία αυτού ελπίζειν επί Κύριον· Εστήρικται η καρδία αυτούου μη φοβηθήέως ου επίδη επί τους εχθρούς αυτούΕσκόρπισενέδωκε τοις πένησινη δικαιοσύνη αυτού μένεις εις τον αιώνα του αιώνος· το κέρας αυτού υψωθήσεται εν δόξηΑμαρτωλός όψεται και οργισθήσεταιτους οδόντας αυτού βρύξει και τακήσεται· επιθυμία αμαρτωλού απολείται.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούια.

Ψαλμός ΡΙΒ’. 112

ΑινείτεπαίδεςΚύριοναινείτε το όνομα ΚυρίουΕίη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνοςΑπό ανατολών ηλίου μέχρι δυσμών αινετόν το όνομα ΚυρίουΥψηλός επί πάντα τα έθνη ο Κύριος· επί τους ουρανούς η δόξα αυτούΤίς ως Κύριος ο Θεός ημώνΟ εν υψηλοίς κατοικών και τα ταπεινά εφορώνεν τω ουρανώ και εν τη γηΟ εγείρων από γης πτωχόν και από κοπρίας ανυψών πένηταΤου καθίσαι αυτόν μετά αρχόντωνμετά αρχόντων λαού αυτούΟ κατοικίζων στείραν εν οίκωμητέρα επί τέκνοις ευφραινομένην.

Ψαλμός ΡΙΓ’.113

Εν εξόδω Ισραήλ εξ Αιγύπτουοίκου Ιακώβ εκ λαού βαρβάρουΕγενήθη Ιουδαία αγίασμα αυτούΙσραήλ εξουσία αυτούΗ θάλασσα είδε και έφυγεν· ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσωΤα όρη εσκίρτησαν ωσεί κριοί και οι βουνοί ως αρνία προβάτωνΤί σοι έστιθάλασσαότι έφυγεςκαι συΙορδάνηότι εστράφης εις τα οπίσωΤα όρηότι εσκιρτήσατε ωσεί κριοίκαι οι βουνοί ως αρνία προβάτωνΑπό προσώπου Κυρίου εσαλεύθη η γηαπό προσώπου του Θεού ΙακώβΤου στρέψαντος την πέτραν εις λίμνας υδάτων και την ακρότομον εις πηγάς υδάτωνΜή ημίνΚύριεμη ημίναλλ’ ή τω ονόματι σου δος δόξανεπί τω ελέει σου και τη αληθεία σουΜήποτε είπωσι τα έθνη· Πού έστιν ο Θεός αυτώνΟ δε Θεός ημών εν τω ουρανώ και εν τη γη· πάνταόσα ηθέλησενεποίησεΤα είδωλα των εθνώναργύριον και χρυσίονέργα χειρών ανθρώπωνΣτόμα έχουσι και ού λαλήσουσιν·. οφθαλμούς έχουσι και ούκ όψονταιΏτα έχουσι και ούκ ακούσονται· ρίνας έχουσι και ούκ οσφρανθήσονταιΧείρας έχουσι και ού ψηλαφήσουσιπόδας έχουσι και ού περιπατήσουσιν· ού φωνήσουσιν εν τω λάρυγγι αυτών’Ομοιοι αυτοίς γένοιτο οι ποιούντες αυτά και πάντες οι πεποιθότες επ’αυτοίςΟίκος Ισραήλ ήλπισεν επί Κύριον· βοηθός και υπερασπιστής αυτών έστιΟίκος Ααρών ήλπισεν επί Κύριον· βοηθός και υπερασπιστής αυτών έστιΟι φοβούμενοι τον Κύριον ήλπισαν επί Κύριον· βοηθός και υπερασπιστής αυτών έστιΚύριοςμνησθείς ημώνευλόγησεν ημάςευλόγησε τον οίκον Ισραήλευλόγησε τον οίκον ΑαρώνΕυλόγησε τους φοβουμένους τον Κύριοντους μικρούς μετά των μεγάλωνΠροσθείη Κύριος εφ’ υμάςεφ’ υμάς και επί τους υιούς υμώνΕυλογημένοι υμείς τω Κυρίωτω ποιήσαντι τον ουρανόν και την γηνΟ ουρανός του ουρανού τω Κυρίωτην δε γήν έδωκε τοις υοίς των ανθρώπωνΟύχ οι νεκροί αινέσουσι σεΚύριεουδέ πάντες οι καταβαίνοντες εις άδουΑλλ’ ημείς οι ζώντες ευλογήσομεν τον Κύριον από του νύν και έως του αιώνος.

Ψαλμός ΡΙΔ’. 114

Ηγάπησαότι εισακούσεται Κύριος της φωνής της δεήσεως μου’Οτι έκλινε το ούς αυτού εμοίκαι εν ταις ημέραις μου επικαλέσομαιΠεριέσχον με ωδίνες θανάτουκίνδυνοι άδου εύροσαν με· θλίψιν και οδύνη εύρονκαι το όνομα Κυρίου επεκαλεσάμηνΩ Κύριερύσαι την ψυχήν μουΕλεήμων ο Κύριος και δίκαοςκαι ο Θεός ημών ελεείΦυλάσσων τα νήπια ο Κύριος· εταπεινώθην και έσωσε μεΕπίστρεψονψυχή μουεις την ανάπαυσιν σουότι Κύριος ευηργέτησέ σε’Οτι εξείλετο την ψυχήν μου εκ θανάτουτους οφθαλμούς μου από δακρύων και τους πόδας μου από ολισθήματοςΕυαρεστήσω ενώπιον Κυρίουεν χώρα ζώντων.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΡΙΕ’. 115

Επίστευσαδιό ελάλησα· εγώ δε εταπεινώθην σφόδραΕγώ δε είπα εν τη εκστάσει μου· Πας άνθρωπος ψεύστηςΤί ανταποδώσω τω Κυρίω περί πάντωνων ανταπέδωκε μοιΠοτήριον σωτηρίου λήψομαι και το όνομα Κυρίου επικαλέσομαιΤας ευχάς μου τω Κυρίω αποδώσω εναντίον παντός του λαού αυτούΤίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος των οσίων αυτούΩ Κύριεεγώ δούλος σοςεγώ δούλος σος και υιός της παιδίσκης σου· διέρρηξας τους δεσμούς μουΣοί θύσω θυσίαν αινέσεως και εν ονόματι Κυρίου επικαλέσομαιΤας ευχάς μου τω Κυρίω αποδώσω εναντίον παντός του λαού αυτούεν αυλαίς οίκου Κυρίουεν μέσω σουΙερουσαλήμ.

Ψαλμός ΡΙΣΤ’. 116

Αινείτε τον Κύριονπάντα τα έθνηεπαινέσατε αυτόνπάντες οι λαοί’Οτι εκραταιώθη το έλεος αυτού εφ’ ημάςκαι η αλήθεια του Κυρίου μένει εις τον αιώνα.

Ψαλμός ΡΙΖ’. 117

Εξομολογείσθε τω Κυρίωότι αγαθόςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΕιπάτω δη οίκος Ισραήλότι αγαθόςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΕιπάτω δη οίκος Ααρώνότι αγαθόςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΕιπάτωσαν δη πάντες οι φοβούμενοι τον Κύριονότι αγαθόςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΕκ θλίψεως επεκαλεσάμην τον Κύριονκαι επήκουσέ μου εις πλατυσμόνΚύριος εμοί βοηθόςκαι ού φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι άνθρωποςΚύριος εμοί βοηθόςκαγώ επόψομαι τους εχθρούς μουΑγαθόν πεποιθέναι επί Κύριον ή πεποιθέναι επ’ άνθρωπονΑγαθόν ελπίζειν επί Κύριον ή ελπίζειν επ’ άρχουσιΠάντα τα έθνη εκύκλωσαν μεκαι τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούςΚυκλώσαντες εκύκλωσαν μεκαι το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούςΕκύκλωσαν με ωσεί μέλισσαι κηρίον και εξεκαύθησαν ως πυρ εν ακάνθαιςκαι τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούςΩσθείς ανετράπην του πεσείνκαι ο Κύριος αντελάβετο μουΙσχύς μου και ύμνησις μου ο Κύριος και εγένετο μοι εις σωτηρίανΦωνή αγαλλιάσεως και σωτηρίας εν σκηναίς δικαίωνΔεξιά Κυρίου εποίησε δύναμινδεξιά Κυρίου ύψωσε μεδεξιά Κυρίου εποίησε δύναμινΟυκ αποθανούμαιαλλά ζήσομαι και διηγήσομαι τα έργα ΚυρίουΠαιδεύων επαίδευσε με ο Κύριος και τω θανάτω ού παρέδωκε μεΑνοίξατε μοι πύλας δικαιοσύνης· εισελθών εν αυταίςεξομολογήσομαι τω ΚυρίωΑύτη η πύλη του Κυρίουδίκαιοι εισελεύσονται εν αυτήΕξομολογήσομαι σοιότι επήκουσας μου και εγένου μοι εις σωτηρίανΛίθονον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντεςούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίαςΠαρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημώνΑύτη η ημέραήν εποίησεν ο Κύριοςαγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτήΩ Κύριεσώσον δη· ω Κύριεευόδωσον δηΕυλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου· ευλογήκαμεν υμάς εξ οίκου ΚυρίουΘεός Κύριος και επέφανεν ημίν· συστήσασθε εορτήν εν τοις πυκάζουσιν εως των κεράτων του θυσιαστηρίουΘεός μου ει σύκαι εξομολογήσομαι σοι· Θεός μου ει σύκαι υψώσω σε· εξομολογήσομαι σοιότι επήκουσας μου και εγένου μοι εις σωτηρίανΕξομολογείσθε τω Κυρίωότι αγαθόςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.



ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟΝ ΕΒΔΟΜΟΝ
Ψαλμος ΡΙΗ’. 118

 Μακάριοι οι άμωμοι εν οδώοι πορευόμενοι εν νόμω ΚυρίουΜακάριοι οι εξερευνώντες τα μαρτύρια αυτούεν όλη καρδία εκζητήσουσιν αυτόνΟύ γαρ οι εργαζόμενοι την ανομίαν εν ταις οδοίς αυτού επορεύθησανΣυ ενετείλω τας εντολάς σουτου φυλάξασθαι σφόδρα’Οφελον κατευθυνθείησαν αι οδοί μουτου φυλάξασθαι τα δικαιώματα σουΤότε ού μη αισχυνθώεν τω με επιβλέπειν επί πάσας τας εντολάς σουΕξομολογήσομαί σοι εν ευθύτητι καρδίαςεν τω μεμαθηκέναι με τα κρίματα της δικαιοσύνης σουΤα δικαιώματα σου φυλάξωμή με εγκαταλίπης έως σφόδραΕν τίνι κατορθώσει νεώτερος την οδόν αυτούεν τω φυλάξασθαι τους λόγους σουΕν όλη καρδία μου εξεζήτησα σεμή απώση με από των εντολών σουΕν τη καρδία μου έκρυψα τα λόγια σουόπως αν μη αμάρτω σοιΕυλογητός είΚύριεδίδαξον με τα δικαιώματα σουΕν τοις χείλεσί σου εξήγγειλα πάντα τα κρίματα του στόματος σουΕν τη οδώ των μαρτυρίων σου ετέρφθηνως επί παντί πλούτω.Εν ταις εντολαίς σου αδολεσχήσω και κατανοήσω τας οδούς σουΕν τοις δικαιώμασι σου μελετήσωούκ επιλήσομαι των λόγων σουΑνταπόδος τω δούλω σου· ζήσον με και φυλάξω τους λόγους σουΑποκάλυψον τους οφθαλμούς μουκαι κατανοήσω τα θαυμάσια εκ του νόμου σουΠάροικος εγώ ειμί εν τη γη· μη αποκρύψης απ’ εμού τας εντολάς σουΕπεπόθησεν η ψυχή μουτου επιθυμήσαι τα κρίματα σου εν παντί καιρώΕπετίμησας υπερηφάνοις· επικατάρατοι οι εκκλίνοντες από των εντολών σουΠερίελε απ’ εμού όνειδος και εξουδένωσινότι τα μαρτύρια σου εξεζήτησαΚαι γαρ εκάθησαν άρχοντες και κατ’ εμού κατελάλουνο δε δούλος σου ηδολέσχει εν τοις δικαιώμασί σουΚαι γαρ τα μαρτύρια σου μελέτη μου έστικαι αι συμβουλίαι μου τα δικαιώματα σουΕκολλήθη τω εδάφει η ψυχή μου· ζήσον με κατά τον λόγον σουΤας οδούς μου εξήγγειλακαι επήκουσας μου· δίδαξον με τα δικαιώματα σουΟδόν δικαιωμάτων σου συνέτισον μεκαι αδολεσχήσω εν τοις θαυμασίοις σουΕνύσταξεν η ψυχή μου από ακηδίαςβεβαίωσον με εν τοις λόγοις σουΟδόν αδικίας απόστησον απ’ εμού και τω νόμω σου ελέησον μεΟδόν αληθείας ηρετισάμηνκαι τα κρίματα σου ούκ επελαθόμηνΕκολλήθην τοις μαρτυρίοις σουΚύριε· μη με καταισχύηςΟδόν εντολών σου έδραμονόταν επλάτυνας την καρδίαν μουΝομοθέτησον μεΚύριετην οδόν των δικαιωμάτων σουκαι εκζητήσω αυτήν δια παντόςΣυνέτισον μεκαι εξερευνήσω τον νόμον σου και φυλάξω αυτόν εν όλη καρδία μουΟδήγησον με εν τη τρίβω των εντολών σουότι αυτήν ηθέλησαΚλίνον την καρδίαν μου εις τα μαρτύρια σου και μη εις πλεονεξίανΑπόστρεψον τους οφθαλμούς μουτου μή ιδείν ματαιότητα· εν τη οδώ σου ζήσον μεΣτήσον τω δούλω σου το λόγιον σου εις τον φόβον σουΠερίελε τον ονειδισμόν μουόν υπώπτευσα· ότι τα κρίματα σου χρηστάΙδού επεθύμησα τας εντολάς σου· εν τη δικαιοσύνη σου ζήσον μεΚαι έλθοι επ’ εμέ το έλεος σουΚύριετο σωτήριον σου κατά τον λόγον σουΚαι αποκριθήσομαι τοις ονειδίζουσι μοι λόγονότι ήλπισα επί τοις λόγοις σουΚαι μη περιέλης εκ του στόματος μου λόγον αληθείας έως σφόδραότι επί τοις κρίμασι σου επήλπισαΚαι φυλάξω τον νόμον σου διαπαντόςεις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνοςΚαι επορευόμην εν πλατυσμώότι τας εντολάς σου εξεζήτησαΚαι ελάλουν εν τοις μαρτυρίοις σου εναντίον βασιλέων και ούκ ησχυνόμηνΚαι εμελέτων εν ταις εντολαίς σουάς ηγάπησα σφόδραΚαι ήρα τας χείρας μου προς τας εντολάς σου άς ηγάπησακαι ηδολέσχουν εν τοις δικαιώμασι μουΜνήσθητι των λόγων σου τω δούλω σουών επήλπισας μεΑύτη με παρεκάλεσεν εν τη ταπεινώσει μουότι το λόγιον σου έζησε μεΥπερήφανοι παρηνόμουν έως σφόδρα· από δε του νόμου  σου ούκ εξέκλιναΕμνήσθην των κριμάτων σου απ’ αιώνοςΚύριε και παρεκλήθηνΑθυμία κατέσχε με από αμαρτωλώντων εγκαταλιμπανόντων τον νόμον σουΨαλτά ήσαν μοι τα δικαιώματα σου εν τόπω παροικίας μουΕμνήσθην εν νυκτί του ονόματος σουΚύριεκαι εφύλαξα τον νόμον σουΑύτη εγενήθη μοιότι τα δικαιώματα σου εξεζήτησαΜερίς μου είΚύριε· είπα του φυλάξασθαι τον νόμον σουΕδεήθην του προσώπου σου εν όλη καρδία μου· ελέησον με κατά το λόγιον σουΔιελογισάμην τας οδούς σου και επέστρεψα τους πόδας μου εις τα μαρτύρια σουΗτοιμάσθην και ούκ εταράχθηντου φυλάξασθαι τας εντολάς σουΣχοινία αμαρτωλών περιεπλάκησαν μοικαι του νόμου σου ούκ επελαθόμηνΜεσονύκτιον εξηγειρόμην του εξομολογείσθαι σοι επί τα κρίματα της δικαιοσύνης σουΜέτοχος εγώ ειμί πάντων των φοβουμένων σε και των φυλασσόντων τας εντολάς σουΤου ελέους σουΚύριεπλήρης η γη· τα δικαιώματα οσυ δίδαξον μεΧρηστότητα εποίησας μετά του δούλου σουΚύριεκατά τον λόγον σουΧρηστότητα και παιδείαν και γνώσιν δίδαξον μεότι ταις εντολαίς σου επίστευσαΠρο του με ταπεινωθήναιεγώ επλημμέλησα· δια τούτο το λόγιον σου εφύλαξαΧρηστός ει συΚύριεκαι εν τη χρηστότητι σου δίδαξον με τα δικαιώματα σουΕπληθύνθη επ’ εμέ αδικία υπερηφάνωνεγώ δε εν όλη καρδία μου εξερευνήσω τας εντολάς σουΕτυρώθη ως γάλα η καρδία αυτώ· εγώ δε τον νόμον σου εμελέτησαΑγαθόν οι ότι εταπείνωσας μεόπως αν μάθω τα δικαιώματα σουΑγαθός μοι ο νόμος του στόματος σου υπέρ χιλιάδας χρυσίου και αργύριου.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

ΣΤΑΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

Αι χείρες σου εποίησαν με και έπλασαν με· συνέτισον με και μαθήσομαι τας εντολάς σουΟι φοβούμενοι σε όψονται με και ευφρανθήσονταιότι εις τους λόγους σου επήλπισα’ΕγνωνΚύριεότι δικαιοσύνη τα κρίματα σουκαι αληθεία εταπείνωσας μεΓενηθήτω δη το έλεος σου του παρακαλέσαι μεκατά το λόγιον σου τω δούλω σουΕλθέτωσαν μοι οι οικτιρμοί σουκαι ζήσομαιότι ο νόμος σου μελέτη μου έστιΑισχυνθήτωσαν υπερήφανοιότι αδίκως ηνόμησαν εις εμέεγώ δε αδολεσχήσω εν ταις εντολαίς σουΕπιστρεψάτωσαν με οι φοβούμενοι σε  και οι γινώσκοντες τα μαρτύρια σουΓενηθήτω η καρδία μου άμωμος εν τοις δικαιώμασι σουόπως αν μη αισχυνθώΕκλείπει εις το σωτήριον σου η ψυχή μουεις τους λόγους σου επήλπισαΕξέλιπον οι οφθαλμοί μου εις το λόγιον σουλέγοντεςΠότε παρακαλέσεις μεότι εγενήθην ως ασκός εν πάχνητα δικαιώματα σου ούκ επελαθόμηνΠόσαι εισίν αι ημέραι του δούλου σουπότε ποιήσεις μοι εκ των καταδιωκόντων με κρίσινΔιηγήσαντο μοι παράνομοοι αδολεσχίαςαλλ’ ούχ ως ο νόμος σουΚύριεΠάσαι αι εντολαί σου αλήθειαΑδίκως κατεδίωξαν μεβοήθησον μοιΠαρά βραχύ συνετέλεσαν με εν τη γηεγώ δε ούκ εγκατέλιπον τας εντολάς σουΚατά το έλεος σου ζήσον μεκαι φυλάξω τα μαρτύρια του στόματος σουΕις τον αιώναΚύριεο λόγος σου διαμένει εν τω ουρανώΕις γενεάν και γενεάν η αλήθεια σουΕθεμελίωσας την γην και διαμένειΤη διατάξει σου διαμένει ημέραΟτι τα σύμπαντα δούλα σαΕι μη ότι ο νόμος σου μελέτη μου έστιτότε αν απωλόμην εν τη ταπεινώσει μουΕις τον αιώνα ού μη επιλάθωμαι των δικαιωμάτων σουότι εν αυτοίς έζησας με.

ΜΕΣΗ


  Σος ειμί εγώσώσον μεότι τα δικαιώματα σου εξεζήτησαΕμέ υπέμειναν αμαρτωλοί του απολέσαιR Τα μαρτύρια σου συνήκαΠάσης συντελείας είδον πέραςπλατεία η εντολή σου σφόδραΩς ηγάπησα τον νόμον σουΚύριεR όλην την ημέραν μελέτη μου έστιΥπέρ τους εχθρούς μου εσόφισας με την εντολήν σουότι εις τον αιώνα εμή έστιΥπέρ πάντας τους διδάσκοντας με συνήκαότι τα μαρτύρια σου μελέτη μου έστιΥπέρ πρεσβυτέρους συνήκαότι τας εντολάς σου εξεζήτησαΕκ πάσης οδού πονηράς εκώλυσα τους πόδας μουόπως αν φυλάξω τους λόγους σουΑπό των κριμάτων σου ούκ εξέκλιναότι συ ενομοθέτησας μεΩς γλυκέα τω λάρυγγι μου τα λόγια σουυπέρ μέλι τω στόματι μουΑπό των εντολών σου σου συνήκαR δια τούτο εμίσησα πάσαν οδόν αδικίαςΛύχνος τοις ποσί μου ο νόμος σου και φως ταις τρίβοις μουΏμοσα και έστησα του φυλάξασθαι τα κρίματα της δικαιοσύνης σουΕταπεινώθην έως σφόδραR Κύριε ζήσον με κατά τον λόγον σουΤα εκούσια του στόματος μου ευδόκησον δηΚύριεκαι τα κρίματα σου δίδαξον μεΗ ψυχή μου εν ταις χερσί σου διαπαντόςκαι του νόμου σου ούκ  επελαθόμην.  Εθεντο αμαρτωλοί  παγίδα μοικαι εκ των εντολών σου ούκ επλανήθηνΕκληρονόμησα τα μαρτύρια σου εις τον αιώναότι αγαλλίαμα της καρδίας μου είσιΕκλινα την καρδίαν μου του ποιήσαι τα δικαιώματα σου εις τον αιώνα δι’ αντάμειψινΠαρανόμους εμίσησατον δε νόμον σου ηγάπησαΒοηθός μου και αντιλήπτωρ μου ει συR εις τους λόγους σου επήλπισαΕκκλίνατε απ’ εμούπονηρευόμενοικαι εξερευνήσω τας εντολάς του Θεού μουΑντιλαβού μου κατά το λόγιον σουκαι ζήσον μεκαι μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μουΒοήθησον μοικαι σωθήσομαι και μελετήσω εν τοις δικαιώμασι σου διαπαντόςΕξουδένωσας πάντας τους αποστατούντας από των δικκαιωμάτων σουότι άδικον το ενθύμημα αυτώνΠαραβαίνοντας ελογισάμην πάντας τους αμαρτωλούς της γηςR δια τούτο ηγάπησα τα μαρτύρια σουΚαθήλωσον εκ του φόβου σου τας σάρκας μουR από γαρ των κριμάτων σου εφοβήθηνΕποίησα κρίμα και δικαιοσύνηνR μη παραδώς με τοις αδικούσι μεΕκδεξαι τον δούλον σου εις αγαθόνR μη συκοφαντησάτωσαν με υπερήφανοιΟι οφθαλμοί μου εξέλιπον εις το σωτήριον σου και εις το λόγιον της δικαιοσύνης σουΠοίησον μετά του δούλου σου κατά το έλεος σου και τα δικαιώματα σου δίδαξον μεΔούλος σου ειμί εγώR συνέτισον μεκαι γνώσομαι τα μαρτύρια σουΚαιρός του ποιήσαι τω ΚυρίωR διεσκέδασαν τον νόμον σουΔια τούτο ηγάπησα τας εντολάς σου υπέρ χρυσίον και τοπάζιονΔια τούτο προς πάσας τας εντολάς σου κατωρθούμηνπάσαν οδόν άδικον εμίσησαΘαυμαστά τα μαρτύρια σουR δια τούτο εξηρεύνησεν αυτά η ψυχή μουΗ δήλωσις των λόγων σου φωτιεί και συνετιεί νηπίουςΤο στόμα μου ήνοιξα και είλκυσα πνεύμαότι  τας εντολάς σου επεπόθουν.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

ΣΤΑΣΙΣ ΤΡΙΤΗ


Επίβλεψον επ’ εμέ και ελέησον με κατά το κρίμα των αγαπώντων το όνομα σουΤα διαβήματα μου κατεύθυνον κατά το λόγιον σουκαι μη κατακυριευσάτω μου πάσα ανομίαΛύτρωσαι με από συκοφαντίας ανθρώπωνκαι φυλάξω τας εντολάς σουΤο πρόσωπον σου επίφανον επί τον δούλον σου και δίδαξον με τα δικαιώματα σουΔιεξόδους υδάτων κατέδυσαν οι οφθαλμοί μουεπεί ούκ εφύλαξα τον νόμον σουΔίκαιος είΚύριεκαι ευθείαι αι κρίσεις σουΕνετείλω δικαιοσύνην τα μαρτύρια σου και αλήθειαν σφόδραΕξέτηξε με ο ζήλος σουότι επελάθοντο των λόγων σου οι εχθροί μουΠεπυρωμένον το λόγιον σου σφόδρακαι ο δούλος σου ηγάπησεν αυτόΝεώτερος εγώ ειμί και εξουδενωμένος· τα δικαιώματα σου ούκ επελαθόμηνΗ δικαιοσύνη σου δικαιοσύνη εις τον αιώνακαι ο νόμος σου αλήθειαΘλίψεις και ανάγκαι εύροσαν μεαι εντολαί σου μελέτη μουΔικαιοσύνη τα μαρτύρια σου εις τον αιώνα· συνέτισον μεκαι ζήσομαιΕκέκραξα εν όλη καρδία μου· επάκουσον μουΚύριετα δικαιώματα σου εκζητήσωΕκέκραξα σοι· σώσον μεκαι φυλάξω τα μαρτύρια σουΠροέφθασα εν αωρία και εκέκραξαεις τους λόγους σου επήλπισαΠροέφθασαν οι οφθαλμοί μου προς όρθροντου μελετάν τα λόγια σουΤης φωνής μου άκουσονΚύριεκατά το έλεος σουκατά το κρίμα σου ζήσον μεΠροσήγγισαν οι καταδιώκοντες με ανομίααπό δε του νόμου σου εμακρύνθησανΕγγύς εί Κύριεκαι πάσαι αι οδοί σου αλήθειαΚατ’ αρχάς έγνων εκ των μαρτυρίων σουότι εις τον αιώνα εθεμελίωσας αυτά’Ιδε την ταπείνωσιν μου και εξελού μεότι του νόμου σου ούκ επελαθόμηνΚρίνον την κρίσιν μου και λύτρωσαι με· δια τον λόγον σου ζήσον μεΜακράν από αμαρτωλών σωτηρίαότι τα δικαιώματα σου ούκ εξεζήτησανΟι οικτιρμοί σου πολλοίΚύριε· κατά το κρίμα σου ζήσον μεΠολλοί οι εκδιώκοντες με και θλίβοντες με· εκ των μαρτυρίων σου ούκ εξέκλιναΕίδον ασυνετούντας και εξετηκόμηνότι τα λόγια σου ούκ εφυλάξαντο’Ιδεότι τας εντολάς σου ηγάπησα· Κύριεεν των ελέει σου ζήσον μεΑρχή των λόγων σου αλήθεια· και εις τον αιώνα πάντα τα κρίματα της δικαιοσύνης σου.’Αρχοντες κατεδίωξαν με δωρεάνκαι από των λόγων σου εδειλίασεν η καρδία μουΑγαλλιάσομαι εγώ επί τα λόγια σου ως ο ευρίσκων σκύλα πολλάΑδικίαν εμίσησα και εβδελυξάμηντον δε νόμον σου ηγάπησαΕπτάκις της ημέρας ήνεσα σε επί τα κρίματα της δικαιοσύνης σου.  Ειρήνη πολλή τοις αγαπώσι τον νόμον σουκαι ούκ έστιν αυτοίς σκάνδαλονΠροσεδόκων το σωτήριον σουΚύριεκαι τας εντολάς σου ηγάπησαΕφύλαξεν η ψυχή μου τα μαρτύρια σουκαι ηγάπησεν αυτά σφόδραΕφύλαξα τας εντολάς σου και τα μαρτύρια σουότι πάσαι αι οδοί μου εναντίον σουΚύριεΕγγισάτω η δέησις μου ενώπιον σουΚύριε· κατά το λόγιον σου ρύσαι μεΕξερεύξαιντο τα χείλη μου ύμνονόταν διδάξης με τα δικαιώματα σουΦθέγξαιτο η γλώσσα μου τα λόγια σουότι πάσαι αι εντολαί σου δικαιοσύνηΓενέσθω η χείρ σου του σώσαι μεότι τας εντολάς σου ηρετισάμηνΕπεπόθησα το σωτήριον σουΚύριεκαι ο νόμους σου μελέτη μου έστιΖήσεται η ψυχή μου και αινέσει σεκαι τα κρίματα σου βοηθήσει μοιΕπλανήθην ως πρόβατον απολωλος· ζήτησον τον δούλον σουότι τας εντολάς σου ούκ επελαθόμην.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.



ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟΝ ΟΓΔΟΟΝ


Ψαλμός ΡΙΘ’. 119

Προς Κύριον εν τω θλίβεσθαι με εκέκραξακαι εισήκουσε μουΚύριερύσαι την ψυχήν μου από χειλέων αδίκων και από γλώσσης δολίαςΤί δοθείη σοι και τί προστεθείη σοι προς γλώσσαν δολίανΤα βέλη του δυνατού ηκονημένασυν τοις άνθραξι τοις ερημικοίςΟίμοιΟτι η παροικία μου εμακρύνθηκατεσκήνωσα μετά των σκηνωμάτων Κηδάρ· πολλά  παρώκησεν η ψυχή μουΜετά των μισούντων την ειρήνην ήμην ειρηνικός· όταν ελάλουν αυτοίςεπολέμουν με δωρεάν.

Ψαλμός ΡΚ’. 120

’Ηρα τους οφθαλμούς μου εις τα όρηΠόθεν ήξει η βοήθεια μουΗ βοήθεια μου παρά Κυρίου του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γηνΜη δώης εις σάλον τον πόδα σουμηδέ νυστάξη ο φυλάσσων σεΙδού ου νυστάξειουδέ υπνώσει ο φυλάσσων τον ΙσραήλΚύριος φυλάξει σεΚύριος σκέπη σοι επί χείρα δεξιάν σουΗμέρας ο ήλιος ου συγκαύσει σεουδέ η σελήνη την νύκταΚύριος φυλάξει σε από παντός κακούφυλάξει την ψυχήν σου ο ΚύριοςΚύριος φυλάξει την είσοδον σου και την έξοδον σουαπό του νυν και έως του αιώνος.

Ψαλμός ΡΚΑ’. 121

Ευφράνθην επί τοις ειρηκόσι μοιR εις οίκον Κυρίου πορευσόμεθαΕστώτες ήσαν οι πόδες ημών εν ταις αυλαίς σουΙερουσαλήμΙερουσαλήμ οικοδομουμένη ως πόλιςης η μετοχή αυτής επί το αυτόΕκεί γαρ ανέβησαν αι φυλαίφυλαί Κυρίουμαρτύριον τω Ισραήλτου εξομολογήσασθαι τω ονόματι Κυρίου’Οτι εκεί εκάθησαν θρόνοι εις κρίσινθρόνοι επί οίκον ΔαυίδΕρωτήσατε δη τα εις ειρήνην την Ιερουσαλήμκαι ευθηνία τοις αγαπώσι σεΓενέσθω δη ειρήνη εν τη δυνάμει σου και ευθηνία εν ταις πυργοβάρεσι σου’Ενεκα των αδελφών μου και των πλησίον μουελάλουν δη ειρήνην περί σου’Ενεκα του οίκου Κυρίου του Θεού ημώνεξεζήτησα αγαθά σοι.

Ψαλμός ΡΚΒ’. 122

Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μουτον κατοικούντα εν τω ουρανώΙδού ως οφθαλμοί δούλων εις χείρας των κυρίων αυτώνR ως οφθαμοί παιδίσκης εις χείρας της κυρίας αυτήςούτως οι οφθαλμοί ημών προς Κύριον τον Θεόν ημώνέως ου οικτειρήσαι ημάςΕλέησον ημάςΚύριεελέησον ημαςότι επί πολύ επλήσθημεν εξουδενώσεωςεπί πλείον επλήσθη η ψυχή ημώνΤο όνειδος τοις ευθηνούσικαι η εξουδένωσις τοις υπερηφάνοις.

Ψαλμός ΡΚΓ’. 123

Ει μη ότι Κύριος ην εν ημίνειπάτω δη ΙσραήλR ει μη ότι Κύριος ήν εν ημίν εν τω επαναστήναι ανθρώπους εφ’ ημάςάρα ζώντας αν κατέπιον ημάςεν τω οργισθήναι τον θυμόν  αυτών εφ’ ημάςR άρα το ύδωρ αν κατεπόντισεν ημάςχείμαρρον διήλθεν η ψυχή ημώνR άρα διήλθεν η ψυχή ημών το ύδωρ το ανυπόστατονΕυλογητός Κύριοςος ούκ έδωκεν ημάς εις θήραν τοις οδούσιν αυτώνΗ ψυχή ημών ως στρουθίον ερρύσθη εκ της παγίδος των θηρευόντωνR η παγίς συνετρίβηκαι ημείς ερρύσθημενΗ βοήθεια ημών εν ονόματι Κυρίου του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΡΚΔ’. 124

Οι πεποιθότες επί Κύριονως όρος Σιών· ου σαλευθήσεται εις τον αιώνα ο κατοικών Ιερουσαλήμ’Ορη κύκλω αυτήςκαι ο Κύριος κύκλω του λαού αυτού από του νυν και έως του αιώνος’Οτι ουκ αφήσει Κύριος την ράβδον των αμαρτωλών επί τον κλήρον των δικαίωνόπως αν μη εκτείνωσιν οι δίκαιοι εν ανομίαις χείρας αυτώνΑγάθυνονΚύριετοις αγαθοίς και τοις ευθέσι τη καρδία· τους δε εκκλίνοντας εις τας στραγγαλιάς απάξει Κύριος μετά των εργαζομένων την ανομίαν· ειρήνη επί τον Ισραήλ.

Ψαλμός ΡΚΕ’. 125

Εν τω επιστρέψαι Κύριον την αιχμαλωσίαν Σιών εγενήθημεν ωσεί παρακεκλημένοιΤότε επλήσθη χαράς το στόμα ημών και η γλώσσα ημών αγαλλιάσεωςΤότε ερούσιν εν τοις έθνεσιν· Εμεγάλυνε Κύριος του ποιήσαι μετ’ αυτώνΕμεγάλυνε Κύριος του ποιήσαι μεθ’ημώνεγενήθημεν ευφραινόμενοιΕπίστρεψονΚύριετην αιχμαλωσίαν ημών ως χειμάρρους εν τω νότωΟι σπείροντες εν δάκρυσινεν αγαλλιάσει θεριούσιΠορευόμενοι επορεύοντο και έκλαιονβάλλοντες τα σπέρματα αυτώνΕρχόμενοι δε ήξουσιν εν αγαλλιάσειαίροντες τα δράγματα αυτών.

Ψαλμός ΡΚΣΤ’. 126

Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκονεις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντεςΕάν μη Κύριος φυλάξη πόλινεις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσωνΕις μάτην υμίν έστι το ορθρίζεινεγείρεσθε μετά το καθήσθαιοι εσθίοντες άρτον οδύνηςόταν δω τοις αγαπητοίς αυτού ύπνον· ιδού η κληρονομία Κυρίουυιοίο μισθός του καρπού της γαστρόςΩσεί βέλη εν χειρί δυνατούούτως οι υιοί των εκτετιναγμένωνΜακάριος ός πληρώσει την επιθυμίαν αυτού εξ αυτών· ού καταισχυνθήσονταιόταν λαλώσι τοις εχθροίς αυτών εν πύλαις.

Ψαλμός ΡΚΖ’. 127

Μακάριοι πάντες οι φοβούμενοι τον Κύριονοι πορευόμενοι εν ταις οδοίς αυτούΤους πόνους των καρπών σου φάγεσαι· μακάριος είκαι καλώς σοι έσταιΗ γυνή σου ως άμπελος ευθηνούσα εν τοις κλίτεσι της οικίας σουΟι υιοί σου ως νεόφυτα ελαιών κύκλω της τραπέζης σουΙδού ούτως ευλογηθήσεται άνθρωποςο φοβούμενος τον ΚύριονΕυλογήσαι σε Κύριος εκ Σιώνκαι ίδοις τα αγαθά Ιερουσαλήμ πάσας τας ημέρας της ζωής σουΚαι ίδοις υιούς των υιών σουΕιρήνη επί τον Ισραήλ.

Ψαλμός ΡΚΗ’. 128

Πλεονάκις επολέμησαν με εκ νεότητος μουειπάτω δη ΙσραήλΠλεονάκις επολέμησαν με εκ νεότητος μουκαι γαρ ούκ ηδυνήθησαν μοιΕπι τον νώτον μου ετέκταινον οι αμαρτωλοίεμάκρυναν την ανομίαν αυτώνΚύριος δίκαιος συνέκοψεν αυχένας αμαρτωλώνΑισχυνθήτωσαν και αποστραφήτωσαν εις τα οπίσω πάντες οι μισούντες ΣιώνΓενηθήτωσαν ωσεί χόρτος δωμάτωνός προ του εκσπασθήναι εξηράνθη· ού ούκ επλήρωσε την χείρα αυτού ο θερίζων και τον κόλπον αυτού ο τα δράγματα συλλέγωνκαι ούκ είπον οι παράγοντες· Ευλογία Κυρίου εφ’ υμάςευλογήκαμεν υμάς εν ονόματι Κυρίου.

Ψαλμός ΡΚΘ’.129

Εκ βαθέων εκέκραξα σοιΚύριε· Κύριεεισάκουσον της φωνής μου· γενηθήτω τα ώτα σου προσέχοντα εις την φωνήν της δεήσεως μουΕάν ανομίας παρατηρήσηςΚύριε Κύριετίς υποστήσεται’Οτι παρά σοι ο ιλασμός έστιν’Ενεκεν του ονόματος σου υπέμεινα σεΚύριε· υπέμεινεν η ψυχή μου εις τον λόγον σουήλπισεν η ψυχή μου επί τον ΚύριονΑπό φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός· από φυλακής πρωίας ελπισάτω Ισραήλ επί τον Κύριον’Οτι παρά τω Κυρίω το έλεος και πολλή παρ’ αυτώ λύτρωσις· και αυτός λυτρώσεται τον Ισραήλ εκ πασών των ανομιών αυτού.

Ψαλμός ΡΛ’.130

Κύριεούχ υψώθη η καρδία μουουδέ εμετεωρίσθησαν οι οφθαλμοί μουουδέ επορεύθην εν μεγάλοιςουδέ εν θαυμασίοις υπέρ εμέΕι μη εταπεινοφρόνουναλλά ύψωσα την ψυχήν μουως το απογεγαλακτισμένον επί την μητέρα αυτούως ανταποδώσεις επι την ψυχήν μουΕλπισάτω Ισραήλ επί τον Κύριοναπό του νύν και έως του αιώνος.

Ψαλμός ΡΛΑ’.131

ΜνήσθητιΚύριετου Δαυίδ και πάσης της πραότητος αυτούως ώμοσε τω Κυρίωηύξατο τω Θεώ Ιακώβ· ει εισελεύσομαι εις σκήνωμα οίκου μουεί αναβήσομαι επί κλίνης στρωμνής μουει δώσω ύπνον τοις οφθαλμοίς μου και τοις βλεφάροις μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις μουέως ου εύρω τόπον τω Κυρίωσκήνωμα τω Θεώ ΙακώβΙδού ηκούσαμεν αυτήν εν Ευφραθάεύρομεν αυτήν εν τοις πεδίοις του δρυμούΕισελευσόμεθα εις τα σκηνώματα αυτούπροσκυνήσομεν εις τον τόπονού έστησαν οι πόδες αυτούΑνάστηθιΚύριεεις την ανάπαυσιν σουσύ και η κιβωτός του αγιάσματος σουΟι ιερείς σου ενδύσονται δικαιοσύνηνκαι οι όδιοι σου αγαλλιάσονται’Ενεκεν Δαυίδ του δούλου σουμη αποστρέψης το πρόσωπον του χριστού σουΏμοσε Κύριος τω Δαυίδ αλήθειαν και ου μη αθετήσει αυτήν· Εκ καρπού της κοιλίας σου θήσομαι επί του θρόνου σουΕάν φυλάξωνται οι υιοί σου την διαθήκην και τα μαρτύρια μου ταύταά διδάξω αυτούςΚαι οι υιοί αυτών έως του αιώνος καθιούνται επί του θρόνου σου’Οτι εξελέξατο Κύριος την Σιώνηρετίσατο αυτήν εις κατοικίαν εαυτώ· αύτη η κατάπαυσις μου εις αιώνα αιώνοςώδε κατοικήσωότι ηρετισάμην αυτήνΤην θύραν αυτής ευλογών ευλογήσωτους πτωχούς αυτής χορτάσω άρτωντους ιερείς αυτής ενδύσω σωτηρίανκαι οι όσιοι αυτής αγαλλιάσει αγαλλιάσονταιΕκεί εξανατελώ κέρας τω Δαυίδ· ητοίμασα λύχνον τω χριστώ μουΤους εχθρούς αυτού ενδύσω αισχύνηνεπί δε αυτόν εξανθήσει το αγίασμα μου.

Ψαλμός ΡΛΒ’.132

Ιδού δη τι καλόν η τί τερπνόναλλ’ ή το κατοικείν αδελφούς επί το αυτόΩς μύρον επί κεφαλήςτο καταβαίνον επί πώγωνα,τον πώγωνα του Ααρώντο καταβαίνον επί την ώαν του ενδύματος αυτού· ως δρόσος Αερμώνη καταβαίνουσα επί τα όρη Σιών· ότι εκεί ενετείλατο Κύριος την ευλογίανζωήν έως του αιώνος.

Ψαλμος ΡΛΓ’.133

Ιδού δη ευλογείτε τον Κύριονπάντες οι δούλοι Κυρίουοι εστώτες εν οίκω Κυρίουεν αυλαίς οίκου Θεού ημώνΕν ταις νυξίν επάρατε τας χείρας υμών εις τα άγιακαι ευλογείτε τον ΚύριονΕυλογήσαι σε Κύριος εκ Σιώνο ποιήσας τον ουρανόν και την γην.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.



ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟΝ ΕΝΑΤΟΝ

Ψαλμός ΡΛΔ’. 134

Αινείτε το όνομα Κυρίου· αινείτεδούλοιΚύριονΟι εστώτες εν οίκω Κυρίουεν αυλαίς οίκου Θεού ημώνΑινείτε τον Κύριονότι αγαθός Κύριος· ψάλατε τω όνοματι αυτούότι καλόν· ότι τον Ιακώβ εξελέξατο εαυτώ ο ΚύριοςΙσραήλ εις περιουσιασμόν εαυτώ’Οτι εγώ έγνωκαότι μέγας ο Κύριοςκαι ο Κύριος ημών παρά πάντας τους θεούςΠάνταόσα ήθελησεν ο Κύριος εποίησεν εν τω ουρανώ και εν τη γηεν ταις θαλάσσαις και εν πάσαις ταις αβύσσοις· ανάγων νεφέλας εξ εσχάτου της γηςαστραπάς εις υετόν εποίησεν· ο εξάγων ανέμους εκ θησαυρών αυτούός επάταξε τα πρωτότοκα Αιγύπτουαπό ανθρώπου έως κτήνουςΕξαπέστειλε σημεία και τέρατα εν μέσω σουΑίγυπτεεν Φαραώ και εν πάσι τοις δούλοις αυτού’Ος  επάταξεν έθνη πολλά και απέκτεινε βασιλείς κραταιούςΤον Σηών βασιλέα των Αμορραίων και τον Ωγ βασιλέα γης Βασάν και πάσας τας βασιλείας Χαναάνκαι έδωκε την γην αυτών κληρονομίανκληρονομίαν Ισραήλ λαώ αυτούΚύριετο όνομα σου εις τον αιώνα και το μνημόσυνον σου εις γενεάν και γενεάν’Οτι κρινεί Κύριος τον λαόν αυτού και επί τοις δούλοις αυτού παρακληθήσεταιΤα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίονέργα χειρών ανθρώπων· στόμα έχουσι και ού λαλήσουσιν· οφθλαμούς έχουσι και ούκ όψονταιώτα έχουσι και ούκ ενωτισθήσονται· ουδέ γαρ έστι πνεύμα εν τω στόματι αυτών’Ομοιοι αυτοίς γένοιντο οι ποιούντες αυτά και πάντες οι πεποιθότες απ’ αυτοίςΟίκος Ισραήλευλογήσατε τον Κύριον· οίκος Ααρώνευλογήσατε τον Κύριον· οίκος Λευίευλογήσατε τον Κύριον· οι φοβούμενοι τον Κύριονευλογήσατε τον ΚύριονΕυλογητός Κύριος εκ Σιώνο κατοικών Ιερουσαλήμ.

Ψαλμός ΡΛΕ’. 135

Εξομολογείσθε τω Κυρίωότι αγαθόςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΕξομολογείσθε τω Θεώ των θεώνότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΕξομολογείσθε τω Κυρίω των κυρίωνότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΤω ποιήσαντι θαυμάσια μεγάλα μόνωότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΤω ποιήσαντι τους ουρανούς εν συνέσειότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΤω στερεώσαντι την γην επί των υδάτωνότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΤω ποιήσαντι φώτα μεγάλα μόνωότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΤον ήλιον εις εξουσίαν της ημέραςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΤην σελήνην και τους αστέρας εις εξουσίαν της νυκτόςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΤω πατάξαντι Αίγυπτον συν τοις πρωτοτόκοις αυτώνότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΚαι εξαγαγόντι τον Ισραήλ εκ μέσου αυτώνότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΕν χειρί κραταιά και εν βραχίονι υψηλώότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΤω καταδιελόντι την Ερυθράν θάλασσαν εις διαιρέσειςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΚαι εκτινάξαντι Φαραώ και την δύναμιν αυτού εις θάλασσαν Ερυθράνότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΤω διαγαγόντι τον λαόν αυτού εν τη ερήμωότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΤω πατάξαντι βασιλείς μεγάλουςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΚαι αποκτείναντι βασιλείς κραταιούςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΤον Σηών βασιλέα των Αμορραίωνότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΚαι τον Ωγ βασιλέα γης Βασάνότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΚαι δόντι την γην αυτών κληρονομίανότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΚληρονομίαν Ισραήλ δούλω αυτούότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού’Οτι εν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριοςότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΚαι ελυτρώσατο ημάς εκ των εχθρών ημώνότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΟ διδούς τροφήν πάση σαρκίότι εις τον αιώνα το έλεος αυτούΕξομολογείσεθε τω Θεώ του ουρανούότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.

Ψαλμός ΡΛΣΤ’. 136

Επί των ποταμών Βαβυλώνοςεκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών.  Επί ταις ιτέαις εν μέσω αυτής εκρεμάσαμεν τα όργανα ημών· ότι εκεί επηρώτησαν ημάς οι αιχμαλωτεύσαντες ημάς λόγους ωδών και οι απαγαγόντες ημάςύμνον· ’Ασατε ημίν εκ των ωδών ΣιώνΠώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίαςΕάν επιλάθωμαι σουΙερουσαλήμεπιλησθείη η δεξιά μου· κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μουεάν μη σου μνησθώεάν μη προανατάξωμαι την Ιερουσαλήμως εν αρχή της ευφροσύνης μουΜνήσθητιΚύριετων υιών Εδώμτην ημέραν Ιερουσαλήμτων λεγόντων· Εκκενούτε, εκκενούτεέως των θεμελίων αυτήςΘυγάτηρ Βαβυλώνος η ταλαίπωροςμακάριοςός ανταποδώσει σοι το ανταπόδομα σουό ανταπέδωκας ημίνΜακάριοςός κρατήσει και εδαφιεί τα νήπια σου προς την πέτραν.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΡΛΖ’. 137

Εξομολογήσομαι σοιΚύριεεν όλη καρδία μουκαι εναντίον αγγέλων ψαλώ σοιότι ήκουσας πάντα τα ρήματα του στόματος μουΠροσκυνήσω προς ναόν άγιον σου και εξομολογήσομαι τω ονόματι σουεπί τω ελέει σουκαι τη αληθεία σου· ότι εμεγάλυνας επί παν το όνομα το άγιον σουΕν ή αν ημέρα επικαλέσωμαι σεταχύ επάκουσον μου· πολυωρήσεις με εν ψυχή μου δυνάμει σουΕξομολογησάσθωσαν σοιΚύριεπάντες οι βασιλείς της γηςότι ήκουσαν πάντα τα ρήματα του στόματος σουΚαι ασάτωσαν εν ταις ωδαίς Κυρίουότι μεγάλη η δόξα Κυρίουότι υψηλός Κύριος και τα ταπεινά εφορά και τα υψηλά από μακρόθεν γινώσκειΕάν πορευθώ εν μέσω θλίψεωνζήσεις με· επ’ οργήν εχθρών μου εξέτεινας χείρας σουκαι έσωσε με η δεξιά σουΚύριος ανταποδώσει υπέρ εμούΚύριετο έλεος σου εις τον αιώνατα έργα των χειρών σου μη παρίδης.

Ψαλμός ΡΛΗ’. 138

Κύριεεδοκίμασας μεκαι έγνως με· συ έγνως την καθέδραν μου και την έγερσίν μου· συ συνήκας τους διαλογισμους μου από μακρόθεν· την τρίβον μου και την σχοίνον μου συ εξιχνίασας και πάσας τας οδούς μου προείδεςότι ούκ έστι δόλος εν γλώσση μουΙδούΚύριεσυ έγνως πάντατα έσχατα και τα αρχαία· συ έπλασάς με και έθηκας επ’ εμέ την χείρα σουΕθαυμαστώθη η γνώσις μου εξ εμού· εκραταιώθηου μη δύνωμαι προς αυτήνΠού πορευθώ από του πνεύματος σουκαι από του προσώπου σου πού φύγωΕάν αναβώ εις τον ουρανόνσυ εκεί εί· εάν καταβώ εις τον άδηνπάρει· εάν αναλάβοιμι τας πτέρυγας μου κατ’ όρθρονκαι κατασκηνώσω εις τα έσχατα της θαλάσσηςκαι γαρ εκεί η χείρ σου οδηγήσει μεκαι καθέξει με η δεξιά σουΚαι είπα· ’Αρα σκότος καταπατήσει με· και νύξ φωτισμός εν τη τρυφή μου· ότι σκότος ού σκοτισθήσεται από σουκαι νύξ ως ημέρα φωτισθήσεται· ως το σκότος αυτήςούτω και το φώς αυτής’Οτι συ εκτήσω τους νεφρούς μουΚύριεαντελάβου μου εκ γαστρός μητρός μουΕξομολογήσομαι σοιότι φοβερώς εθαυμαστώθης· θαυμάσια τα έργα σουκαι η ψυχή μου γινώσκει σφόδραΟύκ εκρύβη το οστούν μου από σουό εποίησας εν κρυφήκαι η υπόστασις μου εν τοις κατωτάτοις της γης· το ακατέργαστόν μου είδον οι οφθαλμοί σουκαι επί το βιβλίον σου πάντες γραφήσονται· ημέρας πλασθήσονται και ουδείς εν αυτοίςΕμοί δε λίαν ετιμήθησαν οι φίλοι σουο Θεός· λίαν εκραταιώθησαν αι αρχαί αυτών· εξαριθμήσομαι αυτούςκαι υπέρ άμμον πληθυνθήσονται· εξηγέρθηνκαι έτι ειμί μετά σουΕάν αποκτείνης αμαρτωλούςο Θεόςάνδρες αιμάτων εκλίνατε απ’ εμούότι ερισταί έστε εις διαλογισμούς· λήψονται εις ματαιότητα τας πόλεις σουΟυχί τους μισούντας σεΚύριεεμίσησακαι επί τους εχθρούς σου εξετηκόμηνΤέλειον μίσος εμίσουν αυτούς· εις εχθρούς εγένοντο μοιΔοκίμασον μεο Θεόςκαι γνώθι την καρδίαν μου· έτασον με και γνώθι τας τρίβους μουΚαι ίδε ει οδός ανομίας εν εμοίκαι οδήγησον με εν οδώ αιωνία.

Ψαλμός ΡΛΘ’. 139

Εξελού μεΚύριεεξ ανθρώπου πονηρούαπό ανδρός αδίκου ρύσαι μεοίτινες ελογίσαντο αδικίαν εν καρδίαόλην την ημέραν παρετάσσοντο πολέμουςΗκόνησαν γλώσσαν αυτών ωσεί όφεως· ιός ασπίδων υπό τα χείλη αυτώνΦύλαξον μεΚύριεεκ χειρός αμαρτωλούαπό ανθρώπων αδίκων εξελού μεοίτινες διελογίσαντο του υποσκελίσαι τα διαβήματα μου· έκρυψαν υπερήφανοι παγίδα μοικαι σχοινίοις διέτειναν παγίδα τοις ποσί μου· εχόμενα τρίβου σκάνδαλα έθεντο μοιΕίπα τω Κυρίω· Θεός μου ει σύ· ενώτισαιΚύριετην φωνήν της δεήσεώς μουΚύριεΚύριεδύναμις της σωτηρίας μουεπεσκίασας επί την κεφαλήν μου εν ημέρα πολέμουΜη παραδώς μεΚύριεαπό της επιθυμίας μου αμαρτωλώ· διελογίσαντο κατ’ εμούμη εγκαταλίπης μεμήποτε υψωθώσιΗ κεφαλή του κυκλώματος αυτώνκόπος των χειλέων αυτών καλύψει αυτούς.  Πεσούνται επ’ αυτούς άνθρακεςεν πυρί καταβαλείς αυτούςεν ταλαιπωρίαις ου μη υποστώσιΑνήρ γλωσσώδης ού κατευθυνθήσεται επί της γης· άνδρα άδικον κακά θηρεύσει εις διαφθοράν’Εγνωνότι ποιήσει Κύριος την κρίσιν των πτωχών και την δίκην των πενήτωνΠλην δίκαιοι εξομολογήσονται τω ονόματι σουκαι κατοικήσουσιν ευθείς συν τω προσώπω σου.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΡΜ’. 140

Κύριεεκέκραξα προς σεεισάκουσον μου· πρόσχες τη φωνή της δεήσεως μουεν τω κεκραγέναι με προς σεΚατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιον σουέπαρσις των χειρών μου θυσία εσπερινήΘούΚύριεφυλακήν τω στόματι μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μουΜη εκκλίνης την καρδίαν μου εις λόγους πονηρίαςτου προφασίζεσθαι προφάσεις εν αμαρτίαιςΣυν ανθρώποις εργαζομένοις την ανομίανκαι ου μη συνδυάσω μετά των εκλεκτών αυτώνΠαιδεύσει με δίκαιος εν ελέει και ελέγξει με· έλαιον δε αμαρτωλού μη λιπανάτω την κεφαλήν μου’Οτι έτι και η προσευχή μου εν ταις ευδοκίαις αυτών· κατεπόθησαν εχόμενα πέτρας οι κριταί αυτώνΑκούσονται τα ρήματα μου ότι ηδύνθησαν· ωσεί πάχος γης ερράγη επί της γηςδιεσκορπίσθη τα οστά αυτών παρά τον άδην’Οτι προς σεΚύριεΚύριεοι οφθαλμοί μου· επί σοι ήλπισαμη αντανέλης την ψυχήν μουΦύλαξον με από παγίδοςής συνεστήσαντο μοικαι από σκανδάλων των εργαζομένων την ανομίανΠεσούνται εν αμφιβλήστρω αυτών οι αμαρτωλοί κατά μόνας ειμί εγώέως αν παρέλθω.

Ψαλμός ΡΜΑ’. 141

Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξαφωνή μου προς Κύριον εδεήθηνΕκχεώ ενώπιον αυτού την δέησιν μου· την θλίψιν μου ενώπιον αυτού απαγγελώΕν τω εκλείπειν εξ εμού το πνεύμα μουκαι συ έγνως τας τρίβους μουΕν οδώ ταύτηή επορευόμηνέκρυψαν παγίδα μοιΚατενόουν εις τα δεξιά και επέβλεπον,και ούκ ήν ο επιγινώσκων μεΑπώλετο φυγή απ’ εμού,και ούκ έστιν ο εκζητών την ψυχήν μουΕκέκραξα προς σεΚύριε· είπα· Σύ εί η ελπίς μουμερίς μου εί εν γη ζώντωνΠρόσχες προς την δέησιν μουότι εταπεινώθην σφόδραΡύσαι με εκ των καταδιωκόντων με,ότι εκραταιώθησαν υπέρ εμέΕξάγαγε εκ φυλακής την ψυχήν μουτου εξομολογήσασθαι τω ονοματι σουΕμέ υπομενουσι δίκαιοιέως ου ανταποδώς μοι.

Ψαλμός ΡΜΒ’. 142

Κύριεεισάκουσον της προσευχής μουενώτισαι την δέησιν μου εν τη αληθεία σουεισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνη σου· και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σουότι ού δικαιωθήσεται ενώπιον σου πας ζων’Οτι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου· εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μουεκάθισε με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμα μουεν εμοί εταράχθη η καρδία μουΕμνήσθην ημερών αρχαίωνεμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σουεν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτωνΔιεπέτασα προς σε τας χείρας μου· η ψυχή μου ως γη άνυδρος σοιΤαχύ εισάκουσον μουΚύριε· εξέλιπε το πνεύμα μουΜή αποστρέψης το πρόσωπον σου απ’ εμούκαι ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκονΑκουστόν ποίησον μοι το πρωί το έλεος σουότι επί σοι ήλπισα· Γνώρισον μοιΚύριεοδόνεν η πορεύσομαιότι προς σε ήρα την ψυχήν μουΕξελού με εκ των εχθρών μουΚύριε· προς σε κατέφυγον· δίδαξον με του ποιείν το θέλημα σουότι συ εί ο Θεός μουΤο πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία· ένεκεν του ονόματος σουΚύριεζήσεις μεΕν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μουΚαι απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μουότι εγώ δούλος σου είμι.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.



ΚΑΘΙΣΜΑ ΕΙΚΟΣΤΟΝ

Ψαλμός ΡΜΓ’. 143

Ευλογητός Κύριος ο Θεός μουο διδάσκων τας χείρας μου εις παράταξιντους δακτύλους μου εις πόλεμον’Ελεος μου και καταφυγή μουαντιλήπτωρ μου και ρύστης μουΥπερασπιστής μουκαι επ’ αυτώ ήλπισα· ο υποτάσσων τον λαόν μου υπ’ εμέΚύριετί έστιν άνθρωποςότι εγνώσθης αυτώή υιός ανθρώπουότι λογίζη αυτώ’Ανθρωπος ματαιότητι ωμοιώθη· αι ημέραι αυτού ωσεί σκιά παράγουσιΚύριεκλίνον ουρανούς και κατάβηθι· άψαι των ορέωνκαι καπνισθήσονται’Αστραψον αστραπήν και σκορπιείς αυτούς· εξαπόστειλον τα βέλη σου και συνταράξεις αυτούςΕξαπόστειλον την χείρα σου εξ ύψους· εξελού με και ρύσαι με εξ υδάτων πολλώνεκ χειρός υιών αλλοτρίωνων το στόμα ελάλησε ματαιότητακαι η δεξιά αυτών δεξιά αδικίαςΟ Θεόςωδήν καινήν άσομαι σοιεν ψαλτηρίω δεκαχόρδω ψαλώ σοιΤω διδόντι την σωτηρίαν τοις βασιλεύσιτω λυτρουμένω Δαυίδ τον δούλον αυτού εκ ρομφαίας πονηράςΡύσαι με και εξελού με εκ χειρός υιών αλλοτρίωνων το στόμα ελάλησε ματαιότητακαι η δεξιά αυτών δεξιά αδικίαςΩν οι υιοί ως νεόφυτα ιδρυμένα εν τη νεότητι αυτών· αι θυγατέρες αυτών κεκαλλωπισμέναιπερικεκοσμημέναι ως το ομοίωμα ναούΤα ταμεία αυτών πλήρηεξερευγόμενα εκ τούτου εις τούτοΤα πρόβατα αυτών πολύτοκαπληθύνοντα εν ταις εξόδοις αυτών· οι βόες αυτών παχείςΟύκ έστι κατάπτωμα φραγμούουδέ διέξοδοςουδέ κραυγή εν ταις πλατείαις αυτώνΕμακάρισαν τον λαόνω ταύτα έστι· μακάριος ο λαόςου Κύριος ο Θεός αυτού.




Ψαλμός ΡΜΔ’. 144

Υψώσω σεο Θεός μουο Βασιλεύς μουκαι ευλογήσω το όνομα σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνοςΚαθ’ εκάστην ημέραν ευλογήσω σε και αινέσω το όνομα σου εις τον αιώνακαι εις τον αιώνα του αιώνοςΜέγας Κύριος και αινετός σφόδρακαι της μεγαλωσύνης αυτού ούκ έστι πέραςΓενεά και γενεά επαινέσει τα έργα σου και την δύναμιν σου απαγγελούσιΤην μεγαλοπρέπειαν της δόξης της αγιωσύνης σου λαλήσουσι και τα θαυμάσια σου διηγήσονταιΚαι την δύναμιν των φοβερών σου ερούσι και την μεγαλωσύνην σου διηγήσονταιΜνήμην του πλήθους της χρηστότητος σου εξερεύξονται και τη δικαιοσύνη σου αγαλλιάσονταιΟικτίρμων και ελεήμων ο Κύριοςμακρόθυμος και πολυέλεοςΧρηστός Κύριος τοις σύμπασικαι οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα έργα αυτούΕξομολογησάσθωσαν σοιΚύριεπάντα τα έργα σουκαι οι όσιοι σου ευλογησάτωσαν σεΔόξαν της βασιλείας σου ερούσι και την δυναστείαν σου λαλήσουσιΤου γνωρίσαι τοις υιοίς των ανθρώπων την δυναστείαν σου και την δόξαν της μεγαλοπρεπείας της βασιλείας σουΗ βασιλεία σου βασιλεία πάντων των αιώνωνκαι η δεσποτεία σου εν πάση γενεά και γενεάΠιστός Κύριος εν πάσι τοις λόγοις αυτού και όσιος εν πάσι τοις έργοις αυτούΥποστηρίζει Κύριος πάντας τους καταπίπτοντας και ανορθοί πάντας τους κατερραγμένουςΟι οφθαλμοί πάντων εις σε ελπίζουσικαι συ δίδως την τροφήν αυτών εν ευκαιρίαΑνοίγεις συ την χείρα σου και εμπιπλάς πάν ζώον ευδοκίαςΔίκαιος Κύριος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού και όσιος εν πάσι τοις έργοις αυτούΕγγύς Κύριος πάσι τοις επικαλουμένοις αυτόνπάσι τοις επικαλουμένοις αυτόν εν αληθείαΘέλημα των φοβουμένων αυτόν ποιήσει και της δεήσεως αυτών εισακούσεται και σώσει αυτούςΦυλάσσει Κύριος πάντας τους αγαπώντας αυτόν και πάντας τους αμαρτωλούς εξολοθρεύσειΑίνεσιν Κυρίου λαλήσει το στόμα μου· και ευλογείτω πάσα σαρξ το όνομα το άγιον αυτούς εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος.

ΔόξαΚαι νυνΑλληλούϊα.

Ψαλμός ΡΜΕ’. 145

Αίνει, η ψυχή μου, τον Κύριον· αινέσω Κύριον εν τη ζωή μου· ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω. Μή πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οίς ούκ έστι σωτηρία. Εξελεύσεται το πνεύμα αυτού, και επιστρέψει εις την γην αυτού. Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού. Μακάριος, ού ο Θεός Ιακώβ βοηθός αυτού, η ελπίς αυτού επί Κύριον τον Θεόν αυτού. Τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς. Τον φυλάσσοντα αλήθειαν εις τον αιώνα, ποιούντα κρίμα τοις αδικουμένοις, διδόντα τροφήν τοις πεινώσι. Κύριος λύει πεπεδημένους· Κύριος σοφοί τυφλούς· Κύριος ανορθοί κατερραγμένους· Κύριος αγαπά δικαίους. Κύριος φυλάσσει τους προσηλύτους. Ορφανόν και χήραν αναλήψεται και οδόν αμαρτωλών αφανιεί. Βασιλεύσει Κύριος εις τον αιώνα, ο Θεός σου, Σιών, εις γενεάν και γενεάν.

Ψαλμός ΡΜΣΤ’. 146

Αινείτε τον Κύριον, ότι αγαθόν ψαλμός· τω Θεώ ημών ηδυνθείη αίνεσις. Οικοδομών Ιερουσαλήμ ο Κύριος, τας διασποράς του Ισραήλ επισυνάξει, ο ιώμενος τους συντετριμμένους την καρδίαν και δεσμεύων τα συντρίμματα αυτών, ο αριθμών πλήθη άστρων, και πάσιν αυτοίς ονόματα καλών. Μέγας ο Κύριος ημών, και μεγάλη η ισχύς αυτού, και της συνέσεως αυτού ούκ έστιν αριθμός. Αναλαμβάνων πραείς ο Κύριος, ταπεινών δε αμαρτωλούς έως της γης. Εξάρξατε τω Κυρίω εν εξομολογήσει, ψάλατε τω Θεώ ημών εν κιθάρα, τω περιβάλλοντι τον ουρανόν εν νεφέλαις, τω ετοιμάζοντι τη γη υετόν· τω εξανατέλλοντι έν όρεσι χόρτον και χλόην τη δουλεία των ανθρώπων, διδόντι τοις κτήνεσι τροφήν αυτών και τοις νεοσσοίς των κοράκων τοις επικαλουμένοις αυτόν. Ούκ εν τη δυναστεία του ίππου θελήσει, ουδέ εν ταις κνήμαις του ανδρός ευδοκεί· ευδοκεί Κύριος εν τοις φοβουμένοις αυτόν και εν πάσι τοις ελπίζουσιν επί το έλεος αυτού.

Ψαλμός ΡΜΖ’. 147

Επαίνει, Ιερουσαλήμ, τον Κύριον, αίνει τον Θεόν σου, Σιών, ότι ενίσχυσε τους μοχλούς των πυλών σου, ευλόγησε τους υιούς σου εν σοί. Ο τιθείς τα όρια σου ειρήνην και στέαρ πυρού εμπιπλών σε· ο αποστέλλων το λόγιον αυτού τη γη, έως τάχους δραμείται ο λόγος αυτού. Διδόντος χιόνα αυτού ωσεί έριον, ομιχλην ωσεί σποδόν πάσσοντος· βάλλοντος κρύσταλλον αυτού ωσεί ψωμούς, κατά πρόσωπον ψύχους αυτού τίς υποστήσεται; Εξαποστελεί τον λόγον αυτού και τήξει αυτά· πνεύσει το πνεύμα αυτού και ρυήσεται ύδατα. Ο απαγγέλλων το λόγιον αυτού τω Ιακώβ, δικαιώματα και κρίματα αυτού τω Ισραήλ. Ούκ εποίησεν ούτω παντί έθνει και τα κρίματα αυτού ούκ εδήλωσεν αυτοίς.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

Ψαλμός ΡΜΗ’. 148

Αινείτε τον Κύριον εκ των ουρανών· αινείτε αυτόν εν τοις υψίστοις. Αινείτε αυτόν, πάντες οι ’Αγγελοι αυτού· αινείτε αυτόν πάσαι αι Δυνάμεις αυτού. Αινείτε αυτόν, ήλιος και σελήνη· αινείτε αυτόν, πάντα τα άστρα και το φως. Αινείτε αυτόν, οι ουρανοί των ουρανών και το ύδωρ το υπεράνω των ουρανών. Αινεσάτωσαν το όνομα Κυρίου· ότι αυτός είπε, και εγενήθησαν· αυτός ενετείλατο και εκτίσθησαν. ’Εστησεν αυτά εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος· πρόσταγμα έθετο, και ού παρελεύσεται. Αινείτε τον Κύριον εκ της γης, δράκοντες και πάσαι άβυσσοι. Πυρ, χάλαζα, χιών, κρύσταλλος, πνεύμα καταιγίδος, τα ποιούντα τον λόγον αυτού τα όρη και πάντες οι βουνοί, ξύλα καρποφόρα και πάσαι κέδροι· τα θηρία και πάντα τα κτήνη, ερπετά και πετεινά πτερωτά· βασιλείς της γης και πάντες λαοί, άρχοντες και πάντες κριταί γης. Νεανίσκοι και παρθένοι, πρεσβύτεροι μετά νεωτέρων· αινεσάτωσαν το όνομα Κυρίου, ότι υψώθη το όνομα αυτού μόνου. Η εξομολόγησις αυτού επί γης και ουρανού και υψώσει κέρας λαού αυτού. ’Υμνος πάσι τοις οσίοις αυτού, τοις υιοίς Ισραήλ, λαώ εγγίζοντι αυτώ.

Ψαλμός ΡΜΘ’. 149

’Ασατε τω Κυρίω άσμα καινόν, η αίνεσις αυτού εν εκκλησία οσίων. Ευφρανθήτω Ισραήλ επί τω ποιήσαντι αυτόν και οι υιοί Σιών αγαλλιάσθωσαν επί τω βασιλεί αυτών. Αινεσάτωσαν το όνομα αυτού εν χορώ, εν τυμπάνω και ψαλτηρίω ψαλάτωσαν αυτώ, ότι ευδοκεί Κύριος εν τω λαώ αυτού και υψώσει πραείς εν σωτηρία. Καυχήσονται όσιοι εν δόξη και αγαλλιάσονται επί των κοιτών αυτών. Αι υψώσεις του Θεού εν τω λάρυγγι αυτών, και ρομφαίαι δίστομοι εν ταις χερσίν αυτών. Του ποιήσαι εκδίκησιν εν τοις έθνεσιν, ελεγμούς εν τοις λαοίς. Του δήσαι τους βασιλείς αυτών εν πέδαις και τους ενδόξους αυτών εν χειροπέδαις σιδηραίς. Του ποιήσαι εν αυτοίς κρίμα έγγραπτον· δόξα αύτη έσται πάσι τοις οσίοις αυτού.

Ψαλμός ΡΝ’. 150

Αινείτε τον Θεόν εν τοις αγίοις αυτού· αινείτε αυτόν εν στερεώματι της δυνάμεως αυτού. Αινείτε αυτόν επί ταις δυναστείαις αυτού· αινείτε αυτόν κατά το πλήθος της μεγαλωσύνης αυτού. Αινείτε αυτόν εν ήχω σάλπιγγος· αινείτε αυτόν εν ψαλτηρίω και κιθάρα. Αινείτε αυτόν εν τυμπάνω και χορώ· αινείτε αυτον εν χορδαίς και οργάνω. Αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις· αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις αλαλαγμού. Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον.

Δόξα. Και νυν. Αλληλούϊα.

* * *

Ψαλμός

Μικρός ήμην εν τοις αδελφοίς μου και νεώτερος εν τω οίκω του πατρός μου· εποίμαινον τα πρόβατα του πατρός μου. Αι χείρες μου εποίησαν όργανον, και οι δάκτυλοι μου ήρμοσαν ψαλτήριον· και τίς αναγγελεί τω Κυρίω μου; αυτός Κύριος, αυτός εισακούσει. Αυτός εξαπέστειλε τον άγγελον αυτού και ήρε με εκ των προβάτων του πατρός μου και έχρισε με εν τω ελαίω της χρίσεως αυτού. Οι αδελφοί μου καλοί και μεγάλοι, και ούκ ευδόκησεν εν αυτοίς ο Κύριος. Εξήλθον εις συνάντησιν τω αλλοφύλω, και επικατηράσατο με εν τοις ειδώλοις αυτού· εγώ δε σπασάμενος την παρ’ αυτού μάχαιραν, απεκεφάλισα αυτόν και ήρα όνειδος εξ υιών Ισραήλ.




ΣΤΙΧΟΛΟΓΙΑ
ΤΩΝ ΕΝΝΕΑ ΩΔΩΝ

* * *

ΩΔΗ ΠΡΩΤΗ

Ωδή Μωσέως εν τη Εξόδω (Κεφ. ΙΕ’). ’Αρδην βυθίσας Φαραώ, Μωσής λέγει: τω Κυρίω άσωμεν, ενδόξως γαρ δεδόξασται.

’Ασωμεν τω Κυρίω, ενδόξως γαρ δεδόξασταιR ίππον και αναβάτην έρριψεν εις θάλασσαν. Βοηθός και σκεπαστής εγένετο μοι εις σωτηρίαςR ούτος μου Θεός και δοξάσω αυτόνR Θεός του Πατρός μου και υψώσω αυτόν. Κύριος συντρίβων πολέμους, Κύριος όνομα αυτώ. ’Αρματα Φαραώ και την δύναμιν αυτού έρριψεν εις θάλασσανR επιλέκτους αναβάτας, τριστάτας κατεπόντισεν εν Ερυθρά θαλάσση. Πόντω εκάλυψεν αυτούςR κατέδυσαν εις βυθόν ωσεί λίθος. Η δεξιά σου, Κύριε δεδόξασται εν ισχύιR η δεξιά σου χείρ, Κύριε, έθραυσεν εχθρούςR  και τω πλήθει της δόξης σου συνέτριψας τους υπεναντίους. Απέστειλας την οργήν σου και κατέφαγεν αυτούς ως καλάμην. Και δια πνεύματος του θυμού σου διέστη το ύδωρR επάγη ωσεί τείχος τα ύδατα, επάγη τα κύματα εν μέσω της θαλάσσης. Είπεν ο εχθρόςR Διώξας καταλήψομαι, μεριώ σκύλα, εμπλήσω ψυχήν μου, ανελώ τη μαχαίρα μου, κυριεύσει η χείρ μου. Απέστειλας το πνεύμα σου, εκάλυψεν αυτούς θάλασσαR έδυσαν ωσεί μόλυβδος εν ύδατι σφοδρώ. Τίς όμοιος σοι εν θεοίς, Κύριε; Τίς όμοιος σοι; δεδοξασμένος εν αγίοις, θαυμαστός εν δόξαις, ποιών τέρατα. Εξέτεινας την δεξιάν σου, κατέπιεν αυτούς γη. Ωδήγησας τη δικαιοσύνη σου τον λαόν σου τούτον, ον ελυτρώσωR παρεκάλεσας τη ισχύι σου εις κατάλυμα άγιον σου. ’Ηκουσαν έθνη και ωργίσθησανR ωδίνες έλαβον κατοικούντας Φιλιστιείμ. Τότε έσπευσαν ηγεμόνες Εδώμ, και άρχοντες ΜωαβιτώνR έλαβεν αυτούς τρόμοςR ετάκησαν πάντες οι κατοικούντες Χαναάν. Επιπέσοι επ’ αυτούς τρόμος και φόβος, μεγέθει βραχίονος σου απολιθωθήτωσαν. ’Εως αν παρέλθη ο λαός σου, ΚύριεR έως αν παρέλθη ο λαός σου ούτος, όν εκτήσω. Εισαγαγών καταφύτευσον αυτούς εις όρος κληρονομίας σου, εις έτοιμον κατοικητήριον σου, ό κατειργάσω, Κύριε, αγίασμα, ό ητοίμασαν αι χείρες σου. Κύριος βασιλεύων των αιώνων και επ’ αιώνα και έτι. ’Οτι εισήλθεν ίππος Φαραώ συν άρμασι και αναβάταις εις θάλασσαν, και επήγαγεν επ’ αυτούς Κύριος το ύδωρ της θαλάσσηςR οι δε υιοί Ισραήλ επορεύθησαν δια ξηράς εν μέσω της θαλάσσης.


* * *
ΩΔΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Ωδή Μωσέως εν τω Δευτερονομίω (Κεφ. ΛΒ’, 1). Νόμου γραφέντος, αύθις ωδή Μωσέως.

Πρόσεχε, ουρανέ, και λαλήσω,και ακουέτω γη ρήματα εκ στόματος μου. Προσδοκάσθω ως υετός το απόφθεγμα μου, και καταβήτω ως δρόστος τα ρήματα μου, ως όμβρος επ’ άγρωστιν και ωσεί νιφετός επί χόρτον. ’Οτι το όνομα Κυρίου εκάλεσαR δότε μεγαλωσύνην τω Θεώ ημών. Θεός, αληθινά τα έργα αυτού, και πάσαι αι οδοί αυτού κρίσεις. Θεός πιστός, και ουκ έστιν αδικία εν αυτώR δίκαιος και όσιος ο Κύριος. Ημάρτοσαν ούκ αυτώ τέκνα μωμητάR γενεά σκολιά και διεστραμμένη, ταύτα Κυρίω ανταποδίδετε; Ούτω λαός μωρός και ουχί σοφόςR ουκ αυτός ούτος σου Πατήρ εκτήσατο σε και εποίησε σε και έπλασε σε; Μνήσθητι ημέρας αιώνος, σύνετε έτη γενεάς γενεών. Επερώτησον τον πατέρα σου, και αναγγελεί σοι, τους πρεσβυτέρους σου και ερούσι σοι. ’Οτε διεμέριζεν ο ’Υψιστος έθνη, ως διέσπειρεν υιούς Αδάμ, έστησεν όρια εθνών κατά αριθμόν Αγγέλων Θεού. Και εγενήθη μερίς Κυρίου, λαός αυτού ΙακώβR Σχοίνισμα κληρονομίας αυτού Ισραήλ. Αυτάρκησεν αυτόν εν τη ερήμωR εν δίψει καύματος εν γη ανύδρωR εκύκλωσεν αυτόν και επαίδευσεν αυτόν και διεφύλαξεν αυτόν, ως κόρην οφθαλμού, ως αετός σκεπάσαι νοσσιάν αυτού και επί τοις νεοσσοίς αυτού επεπόθησεR διείς τας πτέρυγας αυτού, εδέξατο αυτούς, και ανέλαβεν αυτούς επί των μεταφρένων αυτού. Κύριος μόνος ήγεν αυτούς και ούκ ην μετ’ αυτών Θεός αλλότριος. Ανεβίβασεν  αυτούς επί την ισχύν της γηςR εψώμισεν αυτούς γενήματα αγρώνR εθήλασαν μέλι εκ πέτρας και έλαιον εκ στερεάς πέτρας, βούτυρον βοών και γάλα προβάτων, μετά στέατος αρνών και κριών, υιών ταύρων και τράγων, μετά στέατος νεφρών πυρού, και αίμα σταφυλής έπιον οίνον. Και έφαγεν Ιακώβ και ενεπλήσθη, και απελάκτισεν ο ηγαπημένοςR ελιπάνθη, επαχύνθη, επλατύνθηR και εγκατέλιπε τον Θεόν τον ποιήσαντα αυτόν και απέστη από Θεού σωτήρος αυτού. Παρώξυναν με επ’ αλλοτρίοις, εν βδελύγμασιν αυτών εξεπίκραναν μεR έθυσαν δαιμονίοις και ου ΘεώR θεοίς, οίς ουκ ήδεισανR καινοί και πρόσφατοι ήκασιν, ούς ούκ ήδεισαν οι πατέρες αυτών. Θεόν τον γεννήσαντα σε εγκατέλιπες και επελάθου Θεού του τρέφοντος σε. Και είδε Κύριος και εζήλωσε και παρωξύνθη δι’ οργήν υιών αυτού και θυγατέρων. Και είπενR Αποστρέψω το πρόσωπον μου απ’ αυτών και δείξω τί έσται αυτοίς επ’ εσχάτων ημερώνR ότι γενεά εξεστραμμένη έστινR υιοί, οις ούκ έστι πίστις εν αυτοίς. Αυτοί παρεζήλωσαν με επ’ ού Θεώ, παρώργισαν με εν τοις ειδώλοις αυτώνR καγώ παραζηλώσω αυτούς επ’ ουκ έθνει, επί έθνει ασυνέτω παροργιώ αυτούς. ’Οτι πυρ εκκέκαυται εκ του θυμού μου, καυθήσεται έως άδου κατωτάτουR καταφάγεται γην και τα γεννήματα αυτής, φλέξει θεμέλια ορέων. Συνάξω εις αυτούς κακά και τα βέλη μου συντελέσω εις αυτούς. Τηκόμενοι λιμώ και βρώσει ορνέων και οπισθότονος ανίατοςR οδόντας θηρίων εξαποστελώ εις αυτούς, μετά θυμού συρόντων επί της γης ’Εξωθεν ατεκνώσει αυτού μάχαιρα και εκ των ταμείων φόβοςR νεανίσκος συν παρθένω, θηλάζων μετά καθεστηκότος πρεσβυτέρου. Είπα R Διασπερώ αυτούςR παύσω δε εξ ανθρώπων το μνημόσυνον αυτών, ει μη δι’ οργήν εχθρών, ίνα μη μακροχρονίσωσι, και ίνα μη συνεπιθώνται οι υπεναντίοιR μη είπωσινR Η χείρ ημών η υψηλή και ουχί Κύριος εποίησε ταύτα πάντα. ’Οτι έθνος απολωλεκός βουλήν έστι, και ούκ έστιν εν αυτοίς επιστήμη, ούκ εφρόνησαν συνιέναιR ταύτα πάντα καταδεξάσθωσαν εις τον επιόντα χρόνον. Πώς διώξεται εις χιλίους και δύο μετακινήσουσι μυριάδας, ει μη ο Θεός απέδοτο αυτούς και ο Κύριος παρέδωκεν αυτούς; Ου γαρ εισιν οι θεοί αυτών, ως ο Θεός ημώνR οι δε εχθροί ημών ανόητοι. Εκ γαρ αμπέλου Σοδόμων η άμπελος αυτών, και η κληματίς αυτών εκ ΓομόρραςR η σταφύλη αυτών, σταφύλη χολής, βότρυς πικρίας αυτοίς. Θυμός δρακόντων ο οίνος αυτών και θυμός ασπίδων ανίατος. Ουκ ιδού ταύτα πάντα συνήκται παρ’ εμοί και εσφράγισται εν τοις θησαυροίς μου; Εν ημέρα εκδικήσεως ανταποδώσω, εν καιρώ, όταν σφαλή ο πούς αυτώνR ότι εγγύς ημέρα απωλείας αυτών και πάρεστιν έτοιμα ημίν. Οτι κρινεί Κύριος τον λαόν αυτού και επί τοις δούλοις αυτού παρακληθήσεταιR είδε γαρ παραλελυμένους αυτούς και εκλελοιπότας εν επαγωγή και παρειμένους. Και είπε ΚύριοςR Πού εισίν οι θεοί αυτών, εφ’ οις επεποίθεισαν επ’ αυτοίς;  Ων το στέαρ των θυσιών αυτών ησθίετε και επίνετε τον οίνον των σπονδών αυτών; Αναστήτωσαν και βοηθησάτωσαν υμίν και γενηθήτωσαν υμών σκεπασταί. ’Ιδετε, ίδετε, ότι εγώ ειμί, και ούκ έστι Θεός πλήν εμούR εγώ αποκτενώ και ζην ποιήσωR πατάξω, καγώ ιάσομαιR και ούκ έστιν, ός εξελείται εκ των χειρών μου. ’Οτι αρώ εις τον ουρανόν την χείρα μου και ομούμαι τη δεξιά μου και ερώR Ζω εγώ εις τον αιώνα. ’Οτι παροξυνώ ως αστραπήν την μάχαιραν μου, και ανθέξεται κρίματος η χειρ μου, και ανταποδώσω δίκην τοις εχθροίς και τοις μισούσι με ανταποδώσω. Μεθύσω τα βέλη μου αφ’ αίματος, και η μάχαιρα μου φάγεται κρέα, αφ’ αίματος τραυματιών, και αιχμαλωσίας, από κεφαλής αρχόντων εθνών. Ευφρανθήτε, ουρανοι, άμα αυτώ, και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες άγγελοι Θεού. Ευφράνθητε, έθνη μετά του λαού αυτού, και ενισχυσάτωσαν αυτώ πάντες υιοί ΘεούR ότι το αίμα των υιών αυτού εκδικείται και εκδικήσει και ανταποδώσει  δίκην τοις εχθροίς και τοις μισούσιν αυτόν ανταποδώσει, και εκκαθαριεί Κύριος την γην του λαού αυτού.


* * *

ΩΔΗ ΤΡΙΤΗ

Προσευχή ’Αννης της μητρός Σαμουήλ του Προφήτου (Α’ Βασιλειών κεφ. Β’, 1). Θεόν γεραίρει στείρα τίκτουσα ξένως. ’Αγιος εί, Κύριε, και σε υμνεί το πνεύμα μου.

Εστερεώθη η καρδία μου εν Κυρίω, υψώθη κέρας μου εν Θεώ μουR επλατύνθη επ’ εχθρούς μου το στόμα μου, ευφράνθην εν σωτηρίω σου. ’Οτι ούκ έστιν άγιος, ως ο Κύριος, και ούκ έστι δίκαιος, ως ο Θεός ημών, και ούκ έστιν άγιος πλην σου. Μη καυχάσθε, και μη λαλείτε υψηλά εις υπεροχήνR μηδέ εξελθέτω μεγαλορρημοσύνη εκ του στόματος υμών. ’Οτι Θεός γνώσεων Κύριος και Θεός ετοιμάζων επιτηδεύματα αυτού. Τόξον δυνατών ησθένησε, και οι ασθενούντες περιεζώσαντο δύναμιν. Πλήρεις άρτων ηλαττώθησαν, και οι πεινώντες παρήκαν γήνR ότι στείρα έτεκεν επτά, και η πολλή εν τέκνοις ησθένησε. Κύριος θανατοί και ζωογονεί, κατάγει εις άδου και ανάγει. Κύριος πτωχίζει και πλουτίζει, ταπεινοί και ανυψοί. Ανιστά από γης πένητα και από κοπρίας εγείρει πτωχόν, του καθίσαι αυτόν μετά δυναστών λαού και θρόνου δόξης κατακληρονομών αυτοίς. Διδούς ευχήν τω ευχομένω και ευλόγησεν έτη δικαίου. ’Οτι ούκ εν ισχύι δυνατός ανήρ. Κύριος ασθενή ποιήσει τον αντίδικον αυτού, Κύριος άγιος. Μη καυχάσθω ο σοφός εν τη σοφία αυτού, και μη καυχάσθω ο δυνατός εν τη δυνάμει αυτού, και μη καυχάσθω ο πλούσιος εν τω πλούτω αυτού. Αλλ’ εν τούτω καυχάσθω ο καυχώμενος, εν τω συνιείν και γινώσκειν τον Κύριον και ποιείν κρίμα και δικαιοσύνην εν μέσω της γης. Κύριος ανέβη εις ουρανούς και εβρόντησενR αυτός κρινεί άκρα γης, δίκαιος ών. Και δώσει ισχύν τοις βασιλεύσιν ημών, και υψώσει κέρας χριστών αυτού.


* * *

ΩΔΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Προσευχή Αββακούμ του Προφήτου (Κεφ. Γ’, 2). Την του Λόγου κένωσιν, Αββακούμ, φράσον. Δόξα τη δυνάμει σου, Κύριε.

Κύριε, εισακήκοα την ακοήν σου και εφοβήθηνR Κύριε, κατενόησα τα έργα σου και εξέστην. Εν μέσω δύο ζώων γνωσθήση, εν τω εγγίζειν τα έτη επιγνωσθήση, εν τω παρείναι τον καιρόν αναδειχθήση, εν τω ταραχθήναι την ψυχήν μου, εν οργή ελέους μνησθήση. Ο Θεός από Θαιμάν ήξει, και ο ’Αγιος εξ όρους κατασκίου δασέος. Εκάλυψεν ουρανούς η αρετή αυτού, και της αινέσεως αυτού πλήρης η γη. Και φέγγος αυτού ως φως έσταιR κέρατα εν χερσίν αυτούR και έθετο αγάπησιν κραταιάν ισχύος αυτού. Προ προσώπου αυτού πορεύσεται λόγος, και εξελεύσεται εις παιδείαν κατά πόδας αυτού. ’Εστη, και εσαλεύθη η γηR επέβλεψε, και ετάκη έθνη. Διεθρύβη τα όρη βία, ετάκησαν βουνοί αιώνοιR πορείας αιωνίους αυτού αντί κόπων είδονR σκηνώματα Αιθιόπων πτοηθήσονται και σκηναί γης Μαδιάμ. Μη εν ποταμοίς ωργίσθης, Κύριε; μη εν ποταμοίς ο θυμός σου; ή εν θαλάσση το όρμημα σου; ότι επιβήση επί τους ίππους σου, και η ιππασία σου σωτηρία. Εντείνων εντενείς το τόξον σου επί σκήπτρα, λέγει ΚύριοςR ποταμών ραγήσεται γή. ’Οψονται σε και ωδινήσουσι λαοί, σκορπίζων ύδατα πορείαςR έδωκεν η άβυσσος φωνήν αυτής, ύψος φαντασίας αυτής. Επήρθη ο ήλιος, και η σελήνη έστη εν τη τάξει αυτήςR εις φως βολίδες σου πορεύσονται, εις φέγγος αστραπής όπλων σου. Εν απειλή ολιγώσεις γην και εν θυμώ πατάξεις έθνη. Εξήλθες εις σωτηρίαν λαού σου, του σώσαι τον χριστόν σου ελήλυθαςR έβαλες εις κεφαλάς ανόμων θάνατον, εξήγειρας δεσμούς έως τραχήλου εις τέλος. Διέκοψας εν εκστάσει κεφαλάς δυναστών, σεισθήσονται εν αυτοίςR διανοίξουσι χαλινούς αυτών, ως ο εσθίων πτωχός λάθρα. Και επεβίβασας εις θάλασσαν τους ίππους σου, ταράσσοντας ύδατα πολλά. Εφυλαξάμην, και επτοήθη η καρδία μου, από φωνής προσευχής χειλέων μουR και εισήλθε τρόμος εις τα οστά μου, και εν εμοί εταράχθη η ισχύς μου. Αναπαύσομαι εν ημέρα θλίψεως μου, του αναβήναι με εις λαόν παροικίας μου. Διότι συκή ού καρποφορήσει, και ούκ έσται γενήματα εν ταις αμπέλοις. Ψεύσεται έργον ελαίας, και τα πεδία ού ποιήσει βρώσιν. Εξέλιπον από βρώσεως πρόβατα, και ούχ υπάρξουσι βόες επί φάτναις. Εγώ δε εν τω Κυρίω αγαλλιάσομαι, χαρήσομαι επί τω Θεώ το σωτήρι μου. Κύριος ο Θεός μου δύναμις μου και τάξει τους πόδας μου εις συντέλειαν. Και επί τα υψηλά επιβιβά με, του νικήσαι με εν τη ωδή αυτού.


* * *

ΩΔΗ ΠΕΜΠΤΗ

Προσευχή Ησαϊου του Προφήτου (Κεφ. ΚΣΤ’, 9). Ησαίου πρόρρησις, ευχή το πλέον. Κύριε ο Θεός ημών, ειρήνην δός ημίν.

Εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου προς σε, ο Θεός, διότι φως τα προστάγματα σου επί της γης. Δικαιοσύνην μάθετε, οι ενοικούντες επί της γης. Πέπαυται γαρ ο ασεβήςR πας, ός ού μη μάθη δικαιοσύνην επί της γης, αλήθειαν ου μη ποιήσηR αρθήτω ο ασεβής, ίνα μη ίδη την δόξαν Κυρίου. Κύριε, υψηλός σου ο βραχίων, και ούκ ήδεισανR γνόντες δε, αισχυνθήτωσαν. Ζήλος λήψεται λαόν απαίδευτόν,, και νυν πυρ τους υπεναντίους έδεται. Κύριε ο Θεός ημών, ειρήνην δός ημίνR πάντα γαρ απέδωκας ημίν. Κύριε, ο Θεός ημών, κτήσαι ημάςR Κύριε, εκτός σου άλλον ούκ οίδαμεν, το όνομα σου ονομάζομεν. Οι δε νεκροί ζωήν ού μη ίδωσιν, ουδέ ιατροί ου μη αναστήσουσιR δια τούτο επήγαγες και απώλεσας και ήρας παν άρσεν αυτών. Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, πρόσθες αυτοίς κακά τοις ενδόξοις της γης. Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημεν σουR εν θλίψει μικρά η παιδεία σου ημίν. Και ως η ωδίνουσα εγγίζει του τεκείν και επί τη ωδίνι αυτής εκέκραξεν, ούτως εγενήθημεν τω αγαπητώ σου, δια τον φόβον σου, ΚύριεR εν γαστρί ελάβομεν και ωδινήσαμεν και ετέκομενR πνεύμα σωτηρίας, ο εποιήσαμεν επί της γης. Ου πεσούμεθα, αλλά πεσούνται πάντες οι ενοικούντες επί της γης. Αναστήσονται οι νεκροί, και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις, και ευφρανθήσονται οι εν τη γηR η γαρ δρόσος η παρά σου ίαμα αυτοίς έστιν, η δε γη των ασεβών πεσείται. Βάδιζε, λαός μου, είσελθε εις το ταμείον σου, απόκλεισον την θύραν σου, αποκρύβηθι μικρόν όσον όσον, έως αν παρέλθη η οργή Κυρίου.


* * *

ΩΔΗ ΕΚΤΗ

Προσευχή Ιωνά του Προφήτου (Κεφ. Β’, 3). Εκ θηρός εκραύγαζεν Ιωνάς λέγωνR Ως τον προφήτην Ιωνάν, σώσον ημάς, Κύριε.

Εβόησα εν θλίψει μου προς Κύριον τον Θεόν μου, και εισήκουσε μουR εκ κοιλίας άδου κραυγής μου ήκουσας φωνής μου. Απέρριψας με εις βάθη καρδίας θαλάσσης, και ποταμοί εκύκλωσαν με. Πάντες οι μετεωρισμοί σου και τα κύματα σου επ’ εμέ διήλθον. Καγώ είπονR Απώσμαι εξ οφθαλμών σουR άρα προσθήσω το επιβλέψαι με προς ναόν τον άγιον σου; Περιεχύθη μοι ύδωρ έως ψυχής μου, άβυσσος εκύκλωσε με εσχάτη, έδυ η κεφαλή μου εις σχισμάς ορέων, κατέβην εις γην, ής οι μοχλοί αυτής κάτοχοι αιώνιοι. Και αναβήτω εκ φθοράς η ζωή μου, προς σε, Κύριε ο Θεός μου. Εν τω εκλείπειν εξ εμού την ψυχήν μου, του Κυρίου εμνήσθηνR και έλθοι προς σε η προσευχή μου προς ναόν τον άγιον σου. Φυλασσόμενοι μάταια και ψευδή, έλεον αυτοίς εγκατέλιπον. Εγώ δε μετά φωνής αινέσεως και εξομολογήσεως θύσω σοιR όσα ηυξάμην αποδώσω σοι εις σωτηρίαν μου τω Κυρίω.


* * *

ΩΔΗ ΕΒΔΟΜΗ

Προσευχή των αγίων τριών Παίδων (Δανιήλ, κεφ. Γ’). Αίνος φλόγα σβέννυσι των τριών Νέων. Των Πατέρων και ημών Θεός ευλογητός εί.

Ευλογητός ει, Κύριε, ο Θεός των Πατέρων ημών, και αινετόν και δεδοξασμένον το όνομα σου εις τους αιώνας. ’Οτι δίκαιος εί επί πάσιν, οις εποίησας ημίνR και πάντα τα έργα σου αληθινά, και ευθείαι αι οδοί σου, και πάσαι αι κρίσεις σου αληθείς. Και κρίματα αληθείας εποίησας κατά πάντα, ά επήγαγες ημίν και επί την πόλιν την αγίαν την των Πατέρων ημών ΙερουσαλήμR ότι εν αληθεία και κρίσει επήγαγες ταύτα πάντα εφ’ ημάς, δια τας αμαρτίας ημών. ’Οτι ημάρτομεν, και ηνομήσαμεν αποστήναι από σου και εξημαρτομεν εν πάσι και των εντολών σου ούκ ηκούσαμεν, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν, ίνα εύ ημίν γένηται. Και πάντα, όσα εποίησας ημίν και πάντα όσα επήγαγες ημίν, εν αληθινή κρίσει εποίησαςR και παρέδωκας ημάς εις χείρας εχθρών ανόμων, εχθίστων αποστατών, και βασιλεί αδίκω και πονηροτάτω παρά πάσαν την γην. Και νυν ούκ έστιν ημίν ανοίξαι το στόμα ημώνR αισχύνη και όνειδος εγενήθημεν τοις δούλοις σου και τοις σεβομένοις σε. Μη δη παραδώης ημάς εις τέλος, δια το όνομα σου το άγιον και μη διασκεδάσης την διαθήκην σου και μη αποστήσης το έλεος σου αφ’ ημών, δια Αβραάμ τον ηγαπημένον υπό σου, και δια Ισαάκ τον δούλον και Ισραήλ τον άγιον σου.  Οίς ελάλησας πληθύναι το σπέρμα αυτών, ως τα άστρα του ουρανού και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης. ’Οτι, Δέσποτα, εσμικρύνθημεν παρά πάντα τα έθνη και έσμεν ταπεινοί εν πάση τη γη σήμερον δια τας αμαρτίας ημών. Και ούκ έστιν εν τω καιρώ τούτω άρχων και προφήτης και ηγούμενοςR ουδέ ολοκαύτωσις, ουδέ θυσία, ουδέ προσφορά, ουδέ θυμίαμα, ού τόπος του καρπώσαι ενώπιον σου, και ευρείν έλεος. Αλλ’ εν ψυχή συντετριμμένη και πνεύματι ταπεινώσεως προσδεχθείημεν. Ως εν ολοκαυτώμασι κριών και ταύρων, και ως εν μυριάσιν αρνών πιόνων, ούτω γενέσθω η θυσία ημών ευπρόσδεκτος ενώπιον σου σήμερον, και εκτελείσθω όπισθεν σουR ότι ούκ έστιν αισχύνη τοις πεποιθόσιν επί σε.  Και νυν εξακολουθούμεν εν όλη καρδία και φοβούμεθα σε και ζητούμεν το πρόσωπόν σουR μη καταισχύνης ημάς. Αλλά ποίησον μεθ’ ημών κατά την επιείκειαν σου και κατά το πλήθος του ελέους σου. Εξελού ημάς κατά τα θαυμάσια σου και δός δόξαν τω ονόματι σου, Κύριε. Και εντραπείησαν πάντες οι ενδεικνύμενοι τοις δούλοις σου κακά και καταισχυνθείησαν από πάσης δυναστείας, και η ισχύς αυτών συντριβείη. Και γνώτωσαν, ότι συ εί Κύριος, Θεός μόνος, και ένδοξος εφ’ όλην την οικουμένην. Και ού διέλιπον οι εμβαλόντες αυτούς υπηρέται του Βασιλέως, καίοντες την κάμινον νάφθη, και πίσση και στυππίω και κληματίδι. Και διεχείτο η φλόξ επάνω της καμίνου επί πήχεις τεσσαράκοντα εννέαR και διώδευσε, και ενεπύρισεν, ούς εύρε περί την κάμινον των Χαλδάιων. Ο δε άγγελος Κυρίου συγκατέβη άμα τοις περί τον Αζαρίαν εις την κάμινον και εξετίναξε την φλόγα του πυρός εκ της καμίνου. Και εποίησε το μέσον της καμίνου ως πνεύμα δρόσου διασυρίζονR και ούχ ήψατο αυτών το καθόλου το πυρ, ουδέ ελύπησεν, ουδέ παρηνώχλησεν αυτούς. Τότε οι Τρείς, ως εξ ενός στόματος, ύμνουν, και ευλόγουν, και εδόξαζον τον Θεόν εν τη καμίνω λέγοντες.

Η ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΥΜΝΗΣΙΣ, ΗΝ ΗΔΟΝ ΝΕΟΙ

Ευλογητός εί, Κύριε ο Θεός των Πατέρων ημών, και υπερύμνητος και υπερυψούμενος εις τους αιώνας. Και ευλογημένον το όνομα της δόξης σου το άγιον, το υπερύμνητον και υπερυψούμενον εις τους αιώνας. Ευλογημένος ει εν τω ναώ της αγίας δόξης σου, ο υπερύμνητος και υπερυψούμενος εις τους αιώνας. Ευλογημένος ει ο βλέπων αβύσσους, ο καθήμενος επί των Χερουβείμ, ο υπερύμνητος και υπερυψούμενος εις τους αιώνας. Ευλογημένος εί ο επί θρόνου δόξης της βασιλείας σου, ο υπερύμνητος και υπερυψούμενος εις τους αιώνας. Ευλογημένος εί εν τω στερεώματι του ουρανού, ο υπερύμνητος και υπερυψούμενος εις τους αιώνας.


* * *

ΩΔΗ ΟΓΔΟΗ

’Υμνος των αγίων Τριών Παίδων. Τον Δεσπότην ύμνησον η κτιστών φύσις. Τον Κύριον υμνείτε τα έργα, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, άγγελοι Κυρίου, ουρανοί Κυρίου, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε ύδατα, πάντα τα υπεράνω των ουρανών, πάσαι αι δυνάμεις Κυρίου, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, ήλιος και σελήνη, άστρα του ουρανού, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, πας όμβρος και δρόσος και πάντα τα πνεύματα, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, πυρ και καύμα, ψύχος και καύσων, τον ΚυριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, δρόσοι και νιφετοί, πάγοι και ψύχος, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, φως και σκότος, νύκτες και ημέραι, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, γη, όρη και βουνοί και πάντα τα φυόμενα εν αυτή, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, πηγαί, θάλασσα και ποταμοί, κήτη και πάντα τα κινούμενα εν τοις ύδασι, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, πάντα τα πετεινά του ουρανού, τα θηρία και πάντα τα κτήνη, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, υιοί των ανθρώπων, ευλογείτω Ισραήλ, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, ιερείς Κυρίου, δούλοι Κυρίου τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, πνεύματα και ψυχαί δικαίων, όσιοι και ταπεινοί τη καρδία, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, Ανανία, Αζαρία, και Μισαήλ, τον ΚύριονR υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογείτε, Απόστολοι, Προφήται και Μάρτυρες Κυρίου, τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας. Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν και ’Αγιον Πνεύμα, τον ΚύριονR υμνούμεν και υπερυψούμεν αυτόν εις τους αιώνας. Αινούμεν, ευλογούμεν και προσκυνούμεν τον ΚύριονR υμνούντες και υπερυψούντες αυτόν εις τους αιώνας.


* * *



ΩΔΗ ΕΝΑΤΗ
Ωδή της Θεοτόκου (Εκ του κατά Λουκάν κεφ. Α’ 46). Τον Υιόν υμνεί και Θεόν, Μήτηρ Κόρη. Την Θεοτόκον εν ύμνοις μεγαλύνωμεν.

Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου. ’Οτι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτούR ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί. ’Οτι εποίησε μοι μεγαλεία ο Δυνατός και άγιον το όνομα αυτού. Και το έλεος αυτού εις γενεάν και γενεάν τοις φοβουμένοις αυτόν. Εποίησε κράτος εν βραχίονι αυτού, διεσκόρπισεν υπερηφάνους διανοία καρδίας αυτών. Καθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούςR πεινώντας ενέπλησεν αγαθών και πλουτούντας εξαπέστειλε κενούς. Αντελάβετο Ισραήλ παιδός αυτού μνησθήναι ελέους, καθώς ελάλησε προς τους Πατέρας ημών, τω Αβραάμ και τω σπέρματι αυτού έως αιώνος.


* * *

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΖΑΧΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

(Εκ του κατά Λουκάν κεφ. Α’ 68). Ο Ζαχαρίας ευλογεί Παιδός τόκον.

Ευλογητός Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, ότι επεσκέψατο και εποίησε λύτρωσιν τω λαώ αυτού. Και ήγειρε κέρας σωτηρίας ημίν εν τω οίκω Δαυίδ του παιδός αυτού. Καθώς ελάλησε δια στόματος των αγίων, των απ’ αιώνος Προφητών αυτού. Σωτηρίαν εξ εχθρών ημών και εκ χειρός πάντων των μισούντων ημάς. Ποιήσαι έλεος μετά των Πατέρων ημών και μνησθήναι διαθήκης αγίας αυτού. ’Ορκον, όν ώμοσε προς Αβραάμ τον πατέρα ημών, του δούναι ημίν αφόβως, εκ χειρός των εχθρών ημών ρυσθέντας. Λατρεύειν αυτώ εν οσιότητι και δικαιοσύνη ενώπιον αυτού, πάσας τας ημέρας της ζωής ημών. Και σύ, Παιδίον, Προφήτης Υψίστου κληθήσηR προπορεύση γαρ προ προσώπου Κυρίου ετοιμάσαι οδούς αυτου. Του δούναι γνώσιν σωτηρίας τω λαώ αυτού, εν αφέσει αμαρτιών αυτών δια σπλάχνα ελέους Θεού ημών. Εν οις επεσκέψατο ημάς ανατολή εξ ύψους, επιφάναι τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις. Του κατευθύναι τους πόδας ημών εις οδόν ειρήνης.



ΤΕΛΟΣ




Από Κυριακής του Αντιπάσχα – Θωμά μέχρι της 21ης Σεπτεμβρίου

Αναγινώσκονται τρία Καθίσματα του Ψαλτηρίου καθ’ εκάστην, δύο εν τω ’Ορθρω και εν εν τω Εσπερινώ. Τη Κυριακή εσπέρας ου στιχολογείται το Ψαλτήριον.

1.      Τη Κυριακή  εις μεν την α’ και β’ στιχολογίαν αναγινώσκεται το 2ον και 3ον Κάθισμα, εις δε την γ’ ο ’Αμωμος ή ο Πολυέλεος.
2.      Τη Δευτέρα πρωί εις την α’ και β’ στιχολογίαν το 4ον και 5ον. Εις τον Εσπερινόν το 6ον.
3.      Τη Τρίτη μεν πρωί το 7ον και 8ον τω δε Εσπέρας το 90ν.
4.      Τη Τετάρτη μεν πρωί το 10ον και 11ον , τω δε Εσπέρας το 12ον.
5.      Τη Πέμπτη μεν πρωί το 13ον και 14ον, εις δε στον Εσπερινόν το 15ον.
6.      Τη Παρασκευή μεν πρωί το 19ον και 20ον, τω δε εσπέρας το 18ον.
7.      Τω Σαββάτω μεν πρωί αναγινώσκεται το 16ον και 17ον, τω δε Εσπέρας το 1ον Κάθισμα του Ψαλτηρίου.

Πότε αναγινώσκεται Πολυέλεος

Κατά το Τυπικόν αναγινώσκεται Πολυέλεος: τη Κυριακή του Θωμά, τη Πέμπτη της Αναλήψεως, τη Κυριακή της Πεντηκοστής και εν μνήμαις εορταζομένων Αγίων εν οιαδήποτε ημέρα αν συμπέσωσιν, ήτοι: του Αγίου Γεωργίου, τη 8η και 21η Μαϊου, τη 24η και 29η Ιουνίου, τη 11η (Αγ. Ευφημίας) και 27η Ιουλίου. Τη 6η, 15η και 29η Αυγούστου. Τη 8η, 14η και 26η Σεπτεμβρίου. Τη 11η – 17η (αγίων Πατέρων) Οκτωβρίου και τη 26η ιδίου μηνός ο 134ος ψαλμός. Τη 8η (8η αγ. Νεκταρίου), 21η και 30η Νοεμβρίου. Τη 6η και 25η Δεκεμβρίου. Τη 1η, 6η, 17η, 18η, 20η, 25η, 27η και 30η Ιανουαρίου. Τη 2α και 10η Φεβρουαρίου. Τη 9η Μαρτίου (εν Κυριακή) και τη 25η ιδίου. Επίσης επί τη μνήμη οιουδήποτε Αγίου εν τω Πανηγυρίζοντι ναώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το σχόλιο σας...